Όρνιθες (ή τι μέλλον θέλουμε για τον τόπο μας; )

Ομολογώ ότι πολλές φορές δεν ξέρει κανείς τι να πιστέψει απ’ όσα διαβάζει, ιδιαίτερα όταν αυτά φαντάζουν εξωπραγματικά. Ακούγονται για παράδειγμα διάφορα για την «θεωρία του ορνιθοτροφείου», σύμφωνα με την οποία τα δισεκατομμύρια ανθρώπων, ζώντων υπό άθλιες συνθήκες και μη εχόντων δυνατότητα αλλαγής του όλου τρόπου ζωής τους, δεν θεωρούνται παρά ως μονάδες, ως όρνιθες, που αποκλειστικό σκοπό έχουν την παραγωγή πλούτου για κάποιους προνομιούχους κατοίκους αυτού του πλανήτη. Ποιος είναι άραγε εις θέσιν να αποδεχθεί την θεωρία ή να την απορρίψει; Μήπως έτσι λίγο-πολύ δεν νιώθουμε, εμείς οι ταπεινοί και πρόσκαιροι κάτοικοι, οι μη έχοντες την δυνατότητα να επηρεάσουμε τις τύχες της γήινης σφαίρας; Μήπως αυτό δεν διαφαίνεται όταν κοιτάξει κάποιος με διαφορετική γωνία την ανθρώπινη δυστυχία, έτσι όπως την αντικρίζει μέσα από εικόνες πόνου, φυσικών καταστροφών, ελλείψεως ύδατος και τροφής, φαρμάκων ή και ανθρώπινης αναλγησίας;

Φαίνονται ίσως μακρινά τα γραφόμενα πιο πάνω αλλά διαβάζοντας κανείς τον τύπο ή περιδιαβαίνοντας στις σελίδες του διαδικτύου, δεν έχει παρά να σταματήσει σ’ όσα γράφονται αφ’ ενός μεν για την συνεχώς αυξανόμενη τιμή των δημητριακών και των παραγώγων τους, αφ’ ετέρου δε για τις διαρκώς μεγαλύτερες ποσότητες τροφής που απαιτεί ο σύγχρονος άνθρωπος, αφού οι καταναλισκόμενες ποσότητες πολλαπλασιάζονται ενώ συνάμα λειτουργεί και ο νόμος της προσφοράς και ζητήσεως, γεγονός που σήμανε και τις ραγδαίες αυξήσεις στις τιμές. Αν τα αυτοκίνητα χρειάζονται καύσιμα κι οι καταναλωτές καλούνται να πληρώσουν τις όποιες αποφάσεις των παραγωγών, το ίδιο συμβαίνει και με τα ανθρώπινα καύσιμα, τις πάσης φύσεως τροφές. Κι αν τα οχήματα τ’ αφήνει κανείς στην άκρη ακίνητα, δεν μπορεί να κάνει το ίδιο και για τον εαυτό του, άρα ο εκβιασμός που μπορεί να προκύψει από την έλλειψι τροφίμων, μπορεί να είναι πολύ πιο καίριος και αποτελεσματικός.

Το πόσο σημαντικό είναι το θέμα της σιτίσεως, μπορεί να το διακρίνει κανείς κι από τα κατά καιρούς εμφανιζόμενα διατροφικά σκάνδαλα, όπως αυτό των διοξινών, των τρελλών αγελάδων αλλά και το πρόσφατο των ορυκτελαίων, ηλιελαίων, κλπ. και που όλα μαζί καταδεικνύουν την συνεχώς αυξανόμενη ζήτησι τροφών, την οποία έρχονται να ικανοποιήσουν χωρίς κανέναν δισταγμό περί του τρόπου επιτεύξεως, επιχειρηματίες, εταιρίες, κοινωνίες ολόκληρες. Αλλά το θέμα μας, δεν είναι η διατροφή. Απλούστατα, έχει σχέσι με τη διατροφή αφού διαρκώς αυξανόμενες είναι στον τόπο μας οι φωνές ότι ο αγροτικός τομέας πεθαίνει, ότι δεν αξίζει να ασχοληθεί κανείς με την κτηνοτροφία, ότι πρέπει να μεταλλαχθούμε από αγρότες σε ξενοδόχους, εστιάτορες, κλπ. Μάλιστα. Να τα κάνουμε όλα αυτά και στη συνέχεια να διαμαρτυρηθούμε για την ακρίβεια, για τα εισαγόμενα, για την έλλειψι προϊόντων και τόσα άλλα που επικαλούμεθα όποτε μας συμφέρει, εμείς που καταντήσαμε να μην παράγουμε σχεδόν τίποτα εκτός από αυτά που ο καλός Θεός μας έδωσε, μαζί με το προνόμιο να κατοικούμε σε μια χώρα που τη λούζει ο ήλιος ενώ παράλληλα τη δροσίζει η θάλασσα, που είναι γεμάτη βουνά αλλά με έδαφος πολύ εύφορο και δυνάμενο να καλλιεργηθεί κάθε είδους φυτό, λαχανικό, βότανο, άνθος και που έχει την ατυχία να κατοικείται προσφάτως από πεπλανημένους, καιροσκόπους και στερούμενους παιδείας και καλλιτεχνικής, περιβαλλοντικής και οικολογικής ευαισθησίας ανθρώπους.

Ο αγροτικός τομέας πεθαίνει στο μυαλό μας, όπως πεθαίνουν οι ιδέες, όπως χάνονται οι αναμνήσεις. Αντί να προσπαθήσουμε να δούμε πώς μπορούμε να αυξήσουμε το εισόδημά μας, μέσω νέων καλλιεργειών, νέων προϊόντων, νέων μεθόδων καλλιέργειας, ερχόμαστε να ξεριζώσουμε κάθε τι που θεωρείται βέβαιο ότι στο μέλλον θα κληθούμε να αναζητήσουμε και για το οποίο γρήγορα θα μετανιώσουμε. Οπαδοί του εύκολου πλουτισμού - θυμηθείτε το χρηματιστήριο όπου κόποι δεκαετιών χάθηκαν σε λίγους μήνες – επιζητούμε την καταστροφή του μόνου πλούτου για τον οποίο δεν κοπιάσαμε κι ίσως γι’ αυτό και να μην μας πειράζει να τον ρημάξουμε. Του φυσικού και εν γένει του περιβάλλοντος. Να τα διαλύσουμε όλα. Να χτίσουμε παντού, βίλες, ξενοδοχεία, διαμερίσματα, ξενώνες, να έρθουν οι τουρίστες, να φέρουν λεφτά, να τα ‘κονομήσουμε και μετά; Όταν πια χαθεί η ομορφιά για την οποία όλοι αυτοί έρχονται στην περιοχή μας; Ποιος λογαριάζει το μετά; Πότε το λογαριάσαμε το αύριο; Σήμερα. Λεφτά σήμερα. Κι αύριο έχει ο Θεός. Ο Θεός έχει και τα μοίρασε. Μας τα έδωσε. Αν εμείς δεν μπορούμε να διαχειρισθούμε την περιουσία μας, όπου περιουσία η ποικιλία του περιβάλλοντος, η ομορφιά του τοπίου, η θάλασσα, η ευφορία του εδάφους, τότε ο Θεός έχει μεν αλλά θα πρέπει να δώσει και σε άλλους ή μάλλον να ευνοήσει αυτούς που κατανόησαν και φρόντισαν να διαφυλάξουν ή και να βελτιώσουν την κληρονομιά τους.

Ευκαιρία λοιπόν με το νέο χωροταξικό σχέδιο - τι ακριβώς σημαίνει αυτό δεν είμαι και τόσο σίγουρος - να τα διαλύσουμε όλα. Να καταστρέψουμε ότι δεν έχει ήδη καταστραφεί. Να πιέσουμε ώστε να μην υπάρχει καμμία δέσμευσι στην δυνατότητα καταστροφής. Να φτιάξουμε έναν νόμο που να μας απενοχοποιεί, να γίνουμε όλοι συνένοχοι, να, να, να, ... Τι να γράψει κανείς; Τι παραπάνω να γράψει από όσα έχουν ήδη; Ας περιορισθούμε στην παράθεσι αποσπάσματος ενός άρθρου του Κου Νίκου Ξυδάκη στην εφημερίδα Καθημερινή της 4ης Μαΐου 2008 αναφερόμενο στις κατεστραμμένες Κυκλάδες:

«...Τα χρόνια που ακολούθησαν, οι μελέτες πέρασαν από δημοτικά συμβούλια, τοπικές κοινωνίες, διαβουλεύσεις, κοπτοραπτική... Και ξέμειναν ειρωνικά στα συρτάρια των υπουργών Χωροταξίας και Περιβάλλοντος, όλη την επόμενη δεκαετία, τη δεκαετία ακριβώς που αποτσιμεντώθηκε το σύμπαν, χωρίς ζώνες ελέγχου, αλλά με το παλιό γνωστό μοντέλο «εκτός σχεδίου, τεμάχιο άρτιο τεσσάρων στρεμμάτων», όπου οικοδομούνται νομίμως 200 τ.μ. και παρανόμως όσα αντέχεις. Κτηνώδεις βίλες, πισίνες σε περιβάλλον δομικής λειψυδρίας, συγκροτήματα ρουμ, κατάτμηση γης, ιλιγγιώδης κερδοσκοπία. Σε μια κοινωνία όπου κυβερνούν οι εργολάβοι, οι διεφθαρμένοι της Πολεοδομίας, οι ρουματζήδες και οι μαντράδες υλικών, γιατί να γίνει ρύθμιση και χωροθέτηση, γιατί να προστατευθεί η πατρίδα από τις ορδές εποίκων και κερδοσκόπων;

Σε αυτό τον κόμβο συναντώνται η ακηδία, η δειλία και η κουτοπονηριά των πολιτικών, με την απληστία, την προσοδοθηρία και την αφροσύνη των τοπικών κοινωνιών. Στις πλείστες των περιπτώσεων οι τοπικές κοινωνίες πλειοψηφικά, εκφραζόμενες μέσω αιρετών δημοτικών αρχόντων, νομαρχιακών συμβουλίων, βουλευτών και επαγγελματικών ενώσεων, μποϋκοτάρουν οποιαδήποτε απόπειρα ρύθμισης και σχεδιασμού, εφόσον θεωρούν ότι θίγει το ιερό real estate και την αχαλίνωτη οικοδόμηση. Η χωροθέτηση δράσεων και βίου απειλεί τα οικόπεδα· ποιος νοιάζεται για το μέλλον και τη βιώσιμη ανάπτυξη;

Ο λαός υπερασπίζεται λυσσαλέα το κατακτημένο του δικαίωμα στην αταξία και στο τσιμέντο. Αυτό τον λαό, τον οικοδόμο και νοικοκύρη, τον οικοπεδούχο, τον πλαστουργό υπεραξιών real estate, ακούει ο υπουργός Χωροταξίας. Αυτό το μοντέλο ανάπτυξης, το εκτός σχεδίου, το αυθαίρετο, το χύμα και όπως λάχει, θεραπεύει το Εθνικό Σχέδιο, κατ’ ευφημισμόν Χωροταξικό. Όλο δικό μας». Ολόκληρο το άρθρο στην ιστοσελίδα:
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_04/05/2008_268603

Είναι φανερό λοιπόν ότι το πρόβλημα δεν είναι τοπικό. Είναι Ελληνικό! Εμείς όμως, πρωτοπόροι σε όλα, έχοντας μείνει πίσω σε σχέσι με άλλες περιοχές, να τρέξουμε να προλάβουμε. Γι’ αυτό λοιπόν, μιας και ο κάμπος πέθανε, η αγροτιά ρημάζει, η κτηνοτροφία δεν έχει λόγο υπάρξεως, να μην προσπαθήσουμε να βρούμε λύσι αφού υπάρχει έτοιμη η συνταγή της επιτυχίας. Να παρατήσουμε όλα και να χτίσουμε παντού. Να κερδίσουμε όλοι. Και να φέρνουμε έπειτα ντομάτες από την Κρήτη, μελιτζάνες από την Ηλεία, μαρούλια από την Καλαμάτα κι επειδή κι αυτοί δεν είναι κορόϊδα, Έλληνες γαρ, όλοι μαζί να φέρνουμε μεταλλαγμένες ντομάτες από την Χιλή, μελιτζάνες από την Αίγυπτο, αρνάκια από τη Βουλγαρία, μοσχάρια από την Αργεντινή και στη συνέχεια ξανά να διαμαρτυρόμαστε – παλιά μου τέχνη κόσκινο – για το ανεξέλεγκτο των εισαγωγών και την διατροφική άρα και υπαρξιακή ομηρία στην οποία θα έχουμε περιέλθει. Γιατί θα πρέπει σαν κοτούλες κι εμείς να τραφούμε, για να μπορούμε να είμαστε σωστές και αποδοτικές μονάδες, να δουλεύουμε για κάποιους πιο έξυπνους από εμάς κι επειδή ως γνωστόν στο μπετόν δεν φυτρώνουν δέντρα, να παρακαλάμε για τον άρτον ημών τον επιούσιον και να καθόμαστε στ’ αυγά μας.

Κάτι για αρχή...

Η περιοχή του Λεωνιδίου, πρωτεύουσας της Τσακωνιάς, είναι από τις ωραιότερες της πατρίδας μας. Άγνωστη - δυστυχώς - σε πολλούς, ακόμη και σε κάποιους που κατάγονται απ' αυτήν, αντιμετωπίζει ολοένα και μεγαλύτερα προβλήματα, εξ αιτίας κυρίως του τρόπου με τον οποίο οι αρμόδιοι χειρίζονται ή και όχι τα προβλήματα αυτά.

Πρώτος στόχος του blog, είναι η ανάδειξη των προβλημάτων αυτών, των λαθών που έγιναν και των τρόπων με τους οποίους αυτά μπορούν τελικά να διορθωθούν ή να αντιμετωπισθούν.

Δεύτερος στόχος, η εισροή ιδεών, ο διάλογος και η ανταλλαγή απόψεων σχετικά με την ανάπτυξη και το μέλλον της περιοχής.