Ναρκωτικά: Ὁ ἐφιάλτης ποὺ κάνουμε ὅτι δὲν ὑπάρχει

Ἦταν στὰ 1977, ἐκεῖ κἄπου στὸ προαύλιο τοῦ γυμνασίου, ὅταν ἀκούστηκε γιὰ πρώτη φορὰ ἡ λέξι. Ὁ Μπάμπης, ὁ συμμαθητής μας, εἶχε πεῖ τὴν εἴδησι: «Ρὲ σεῖς, τὸ μάθατε; Πιάσανε τὸν Π…. γιὰ ναρκωτικά». Ὁ Π…. ἦταν ἕνας ἄνθρωπος τοῦ λιμανιοῦ μὲ ἕνα μεγάλο τατουάζ ἀπὸ τὸ ὅποῖο εἶχε πάρει καὶ τὸ ὄνομά του». Γνωστός στοὺς περισσότερους. Αὐτὸ ποὺ ἦταν ἄγνωστο ἦταν ἡ ἄλλη λέξι. Τὰ ναρκωτικά. Ναί. Σὲ μιὰ μεσαία ἑλληνικὴ πόλι, οἱ μαθητὲς ἐκείνη τὴν ὡραία ἐποχή, ἀγνούσαμε τὸ τὶ εἶναι τὰ ναρκωτικά. Ὁ ἐφιάλτης δὲν εἶχε ἀκόμη κάνει ἀπειλητικὸς τὴν ἐμφάνισί του. Οἱ γονεῖς δὲν ἀνησυχοῦσαν γιὰ τὰ παιδιά τους ὅταν ἔβγαιναν ἔξω. Τὰ παιδιὰ δὲν ἔψαχναν γιὰ ἰδεατοὺς παραδείσους. Τὸ κάθε καινούργιο δὲν ἦταν μόδα. Οἱ ἀνησυχία γιὰ τὸ αὔριο ἦταν διαφορετική. Ἄλλες ἐποχές… Σήμερα ὅμως; Δικαιοῦνται οἱ σημερινοὶ γονεῖς καὶ φυσικὰ ἡ κοινωνία, νὰ ἀγνοοῦν τὸ πρόβλημα; Δικαιοῦνται νὰ παριστάνουν ὅτι δὲν τοὺς ἀφορᾶ;

Κι ὅμως. Στοὺς δρόμους τῆς Ἀθήνας (ὡς αἴσχυστο παράδειγμα), ἡ καθημερινότητα εἶναι ἐφιαλτική. Σὲ δρόμους κεντρικούς, στὸ φῶς τῆς ἡμέρας, οἱ ναρκομανεῖς κάνουν χρῆσι ἐμπρός στὰ μάτια περαστικῶν, ἀκόμη καὶ παιδιῶν. Ἀνύμπορη ἡ ἑλληνικὴ κοινωνία, ἁπλῶς παρίσταται, σχεδὸν ἀποστασιοποιημένη ἀπὸ τὸ πρόβλημα, ἀφήνωντας χρῆστες καὶ οἰκογένειες στὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ, φτύνωντας στὸν κόρφο της καὶ ψελλίζωντας «μακριά ἀπὸ ἑμᾶς» κι ἔτσι θεωρεῖ ὅτι ἐξορκίζει τὸ πρόβλημα. Μόνο ποὺ τὸ πρόβλημα εἶναι ἐκεῖ, ἐδῶ, μπροστά μας, δίπλα μας. Εἶναι στὴ γειτονιά μας, στὸ σχολεῖο τοῦ παιδιοῦ μας, στὸ σπίτι μας. Τὸ πρόβλημα τῶν ναρκωτικῶν δὲν λύνεται μὲ εὐχές οὔτε μὲ τὸ νὰ κρυβόμαστε πίσω ἀπὸ τὸ δάχτυλό μας.

Πρίν ἀπὸ περίπου εἴκοσι χρόνια, ἄν δὲν μὲ ἀπατᾶ ἡ μνήμη μου, εἶχε ἀκουστεῖ στὸ ραδιόφωνο, ἦταν Νοέμβριος, ὅτι μόλις εἴχαμε ξεπεράσει τὸ φρᾶγμα τῶν ἑκατὸ νεκρῶν ἀπὸ τὰ ναρκωτικά. Ἀλήθεια. Γνωρίζει κανείς, σήμερα πόσοι εἶναι οἱ νεκροὶ ἀπὸ τὰ ναρκωτικά; Ὄχι! Τὸ νὰ πεθάνεις ἀπὸ ναρκωτικά σήμερα, ἔπαψε πιὰ νὰ ἀποτελεῖ εἴδησι. ὅπως καὶ κάθε νεκρὸς ἀπὸ τροχαῖο. Ἡ Ἑλλάδα ξεκληρίζεται κι ἑμεῖς δὲν κάνουμε τίποτα. Κι ὄχι μόνο αὐτό. Ἐπιμένουμε νὰ σφυρίζουμε ἀδιάφορα, τὴν ἴδια στιγμὴ ποὺ τὰ ναρκωτικά, πλημμυρίζουν τὴν ἀγορά, δηλητηριάζωντας πρωτίστως τὴν ἑλληνικὴ νεολαία, θάβωντας καθημερινὰ τὸ μέλλον τῆς πατρίδας μας, σαπίζωντας τὸν κοινωνικό μας ἰστό, αὐτὸν γιὰ τὸν ὁποῖο ἐπαίρονται οἱ περισσότεροι.

Κάθε μέρα, νέοι ἄνθρωποι βρίσκονται νεκροί. Πρὶν πεθάνουν, μὲ τὴν φυσικὴ ἔννοια, ἔχουν πεθάνει οἱ ἴδιοι δεκάδες φορές. Οἱ οἰκογένειές τους, τὰ κοντινά τους πρόσωπα, ἔχουν ζήσει μαζί τους τὴ διαδρομὴ πρὸς τὴν κόλασι, ἔχουν δεῖ ζωντανοὺς νεκρούς τὰ παιδιὰ κυλισμένα στὴν ἀθλιότητα, στὴν πορνεῖα. Νέους ποὺ μπαινοβγαίνουν σὲ φυλακές καὶ ἰδρύματα, καμμιὰ φορὰ σὲ κλινικὲς ἀπεξαρτήσεως μὰ σχεδὸν ὅλους μὲ τὴν ἴδια κατάληξι. Νεκρούς.

Στὴν Ἑλλάδα ποὺ κλείνει τὰ μάτια, στὴν ἑλληνικὴ ἐπαρχία ποὺ καλύπτει τὰ περιττώματα γιὰ νὰ μὴν μυρίζουν γιὰ νὰ τὰ πατήσει κάποιος ἄλλος ἀργότερα, στὴν Ἑλλάδα ποὺ τὰ παιδιά δὲν εἶναι ἴσα, ποὺ δὲν καταλήγουν ὅλοι γιὰ τὸν ἴδιο λόγο στὸ δικαστήριο, ποὺ τὰ μέλη τῶν «καλῶν» οἰκογενειῶν διαφέρουν ἀπὸ αὐτὰ τῶν παρακατιανῶν, ποὺ κανείς δὲν καταγγέλει αὐτὸ ποὺ κουτσομπολεύει πίσω ἀπὸ τὴν πλάτη αὐτοῦ μὲ τὸν ὁποῖο λίγο πρὶν ἔπινε καφέ, σ’αὐτὴν τὴν Ἑλλάδα ποὺ σήμερα περνάει τὶς πιὸ δύσκολες ὧρες της, βυθισμένη στὴν κρίσι, στὴν ἀνεργία, στὴν ἀνυποληψία, ὁ κόσμος πεθαίνει καὶ κανεὶς δὲν μιλάει.

Ὁ γράφων, δὲν εἶναι εἰδικὸς ἐπὶ τῶν ναρκωτικῶν. Ἀλλὰ δὲν μπορεῖ οὔτε ὁ ἴδιος οὔτε καὶ κανένας ἄλλος νὰ παριστάνει ὅτι δὲν συμβαίνει τίποτα. Ἡ χώρα μας εἶναι σταυροδρόμι διακινήσεως ναρκωτικῶν. Ἡ ἐπαρχία μας εἶναι γεμάτη ἀπὸ αὐτά. Οἱ περισσότεροι μαθητές, στὴ θέσι τοῦ τσιγάρου ἔχουν πιὰ τὸ τσιγαριλίκι. Εἶναι μαγκιὰ νὰ καπνίζεις χασίς. Εἶναι μόδα νὰ καταπίνεις χάπια ἔκστασι. Στὰ ὑψηλότερα στρώματα εἶναι στῦλ τὸ νὰ ρουφᾶς κόκα. Τὰ δενδρύλλια φύονται παντοῦ. Περιοχὲς ὑπερηφανεύονται γιὰ τὴν ποιότητα ποὺ παράγουν. Πῶς μποροῦμε νὰ συνεχίζουμε νὰ προσπερνᾶμε τὸν ἄνθρωπο ποὺ πεθαίνει δίπλα μας; Πῶς διάολο γίναμε ἔτσι;

Ὑπάρχουν λύσεις; Σίγουρα. Κάτι πρέπει νὰ κάνουμε, ὁ καθένας ἀπὸ τὴν πλευρά του. Νὰ μιλήσουν εἰδικοὶ στὰ σχολεῖα. Ξανά καὶ ξανά. Τὸ κράτος, μέσῳ τῆς τηλεοράσεως, αὐτῆς ποὺ ἀσχολεῖται μὲ ὅτι ἄθλιο ἔχουμε νὰ ἐπιδείξουμε, ἄς προβάλει τουλάχιστον ταινίες, ἐνημερωτικὲς ἐκπομπές, στατιστικές, ὅτι ὑπάρχει, ξανὰ καὶ ξανά μήπως κάποιοι ξυπνήσουν. Ἄς προβάλει τὸ πρόβλημα. Ἄς δείξει τὴν σημερινὴ κατάστασι στὴν πατρίδα μας. Τὶ κερδίζουμε μὲ τὸ νὰ τὸ κρύβουμε; Νὰ ἀλλάξει ἡ νομοθεσία. Νὰ γίνει σκληρή. Πραγματικὰ σκληρή. Ὅπως καταντᾶ νὰ εἶναι καὶ ἡ ζωὴ τῶν χρηστῶν καὶ τῶν οἰκογενειῶν τους. Οἱ δῆμοι νὰ ὀργανώσουν ἐπαναλαμβανόμενες ἡμερίδες. Νὰ ἀφήσουν τὶς κερδοφόρες γιὰ κάποιους «πολιτιστικὲς» ἐκδηλώσεις καὶ νὰ κοιτάξουν τὸ πραγματικὸ πρόβλημα. Ἡ ἀστυνομία νὰ ἀσχοληθεῖ μὲ τὸ θέμα. Καὶ νὰ ἀφεθεῖ ἐλεύθερη νὰ κάνει τὴ δουλειά της. Μέχρι πότε θὰ θάβουμε τοὺς νέους μας, Μέχρι πότε δὲν θὰ καταγγέλουμε αὐτὸν ποὺ πουλάει, προμηθεύει (βάλετε ὅτι θέλετε ἐδῶ) μόνο καὶ μόνο γιατὶ εἶναι γνωστός, παιδὶ γνωστοῦ /φίλου, κλπ; Μέχρι πότε θὰ ὑποκρινόμαστε ὅτι δὲν μᾶς ἀφορᾶ ὁ θάνατος τόσων νέων ἀνθρώπων; Μέχρι πότε τὸ κάθε κάθαρμα ποὺ στέλνει τὸν κόσμο στὸ χαμό, θὰ ἀντιμετωπίζεται ὡς χρήστης, ἀσθενής, κλπ; Μέχρι πότε οἱ δικηγόροι θὰ ἀναλαμβάνουν ὑποθέσεις ἐμπόρων ναρκωτικῶν καὶ θὰ πληρώνονται μὲ τὰ χρήματα τῶν θυμάτων τους; Μέχρι πότε;

Αὐτοί μᾶς κυβερνοῦν ἄρα πρὸς τί ἡ ἀπορία;

Σὲ μιὰ παγκόσμιας πρωτοτυπίας διαδικασία, ἄξια γιὰ διερεύνησι ἀπὸ ἐρευνητὲς καὶ πανεπιστημιακὰ ἰδρύματα, σύσσωμη ἡ ἑλληνικὴ πολιτικὴ σκηνή, ἀπὸ τοῦ πρώτου ἕως καὶ τοῦ τελευταίου ποὺ μετέχει τέτοιων διαδικασιῶν, κατάφερε σὲ γενικὲς γραμμές, νὰ ἐξευτελίσει διεθνῶς τὴ χώρα, νὰ διασύρει τοὺς Ἕλληνες ὡς ἀνάξιους ἀκόμη καὶ νὰ συμφωνήσουν σὲ ὅ,τι διαφωνοῦν καὶ νὰ προκαλέσει τὸν χλευασμὸ ὅλων ὅσων ἐπιχαίρουν μὲ τὴ σημερινὴ κατάντια μας. Ὅμως, προσέφερε καὶ μία μεγάλη ὑπηρεσία ποὺ ἐάν τύχει τῆς σωστῆς ἐκμεταλλεύσεως μπορεῖ νὰ ὁδηγήσει τὴ χώρα σὲ ὁμαλότερες ἀτραπούς (οἱ ἐποχὲς τῶν λεωφόρων ἔχουν παρέλθει ἤδη). Ὅτι κατέδειξε τὴν πλήρη άνικανότητα τοῦ συστήματος νὰ ἐξεύρει λύσι ἀκόμη καὶ ὅταν ὑπάρχει, φαινομενικὰ τουλάχιστον, πρόθεσι συναινέσεως.   

Τὸ ἀποτέλεσμα ὑπῆρξε τραγικό. Γιὰ μιὰ ἀκόμη φορά. Τὸ ἴδιο καὶ ὅσα προηγήθησαν. Μερικὲς ἀπορίες: Τὶ ἀκριβῶς ἔκαναν οἱ δύο «πολιτικοὶ» ἀρχηγοὶ ὅταν συναντιόντουσαν μὲ τὸν Πρόεδρο; Καὶ ἐν πάσει περιπτώσει ἀφοῦ δὲν εἴχαν ἀποφασίσει τὶ πήγαιναν νὰ κάνουν; Κι ἐκεῖνος ὁ πρόεδρος τὶ ἀκριβῶς ἔκανε; Γιατὶ τοὺς φώναζε; Θὰ ἦταν πράγματι λαμπρὸ ἐὰν εἴχαμε τὰ πρακτικὰ αὐτῶν τῶν «συνεδριάσεων». Γιατὶ δὲν τοὺς ἔλεγε νὰ πᾶνε μόνο ἐφ’ ὅσον εἴχαν καταλήξει ὁριστικά;

 

Καὶ τὶ δὲν ἀκούσαμε ὅλες αὐτὲς τὶς ἡμέρες στὴν προσπάθεια τῶν δύο πρωτοκλασσάτων νὰ βροῦν λύσι. Ἀλήθεια. Τὶ ἀκριβῶς ἐπιζητοῦσαν; Ἀπὸ τὴ μιὰ ὁ ἕνας, ἔχοντας ἐξευτελισθεῖ ὁ ἴδιος καὶ ἔχοντας διασύρει τὴν χώρα, ἐπέστρεψε, πῆρε ψῆφο ἐμπιστοσύνης (ἀλήθεια, ὑπάρχει κανεὶς ποὺ νὰ γνωρίζει γιὰ ποιὸν ἀκριβῶς λόγο οἱ ἀρχιγλῦφτες βουλευτές χειροκροτοῦσαν ὄρθιοι μάλιστα αὐτὸν ποὺ εἶχε ἐπιστρέψει δαρμένος ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ προσκυνοῦσε;) καὶ στὴ συνέχεια μεγαλόθυμος ἀποφάσισε νὰ παραδώσει τὴν πρωθυπουργία. Ἀπὸ τὴν ἄλλη ὁ ἄλλος, ἔχοντας στηρίξει ὅλη του τὴν πολιτικὴ σὲ μιὰ ἀόριστη ἀντιμνημονιακὴ φρασεολογία (ἐκτὸς ἐάν θεωρηθοῦν ὡς σοβαρὲς οἱ κορῶνες περὶ ἐπαναδιαπραγματεύσεων) καθόταν τώρα νὰ μοιράσει / στηρίξει /συζητήσει ... ὁ Θεὸς ξέρει τὶ ἀκριβῶς. Μιὰ τεράστια κωλοτούμπα ἀπὸ αὐτὰ ποὺ ἔλεγε πρὶν κι ἐνῷ δυὸ μέρες πρίν, εἶχε σηκωθεῖ νὰ φύγει ἀπὸ τὴ συζήτησι στὴ βουλή. Εἶχε ἀλλάξει κάτι καὶ δὲν τὸ εἴχαμε ἀντιληφθεῖ;

Τὸ ἀποτέλεσμα ὑπῆρξε καὶ πάλι τραγικό ὅπως εἴπαμε. Τόσα χρόνια, τὸ πολιτικὸ σύστημα ἀναπαράγει ἀνίκανους εὶδικοὺς νὰ μᾶς σώζουν. Δὲν εἶναι τρελλό, κάθε φορὰ νὰ τοποθετοῦνται, πλὴν ἐλαχίστων καὶ ἐντελῶς σπανίων περιπτώσεων, ἐπικεφαλῆς ὑπουργείων πολιτικοὶ ἐντελῶς ἄσχετοι μὲ τὰ θέματα ποὺ καλοῦνταν νὰ ἐπιλύσουν ἤ νὰ ἐπιληφθοῦν. Οἱ ἴδιοι ἄνθρωποι σὲ διάφορες καρέκλες. Δεῖτε λίγο τὰ βιογραφικὰ τῶν ὑπουργῶν καὶ τῶν ὑφυπουργῶν καὶ θὰ καταλάβετε. Μπεῖτε στὰ sites τῶν κομμάτων καὶ θὰ ἀντιληφθεῖτε ὅτι οἱ ἄνθρωποι ποὺ ψηφίζετε καὶ θαυμάζετε, δὲν ἔχουν ἀπολύτως τίποτε παραπάνω ἀπὸ ἔσᾶς ἤ τὸ παιδί σας ἐκτὸς ὅτι ἀπὸ νωρίς, ἐνετάχθησαν σὲ ἕνα ἄθλιο, βρωμερό καὶ ἀηδιαστικὸ πολιτικὸ σύστημα καὶ μέσῳ αὐτοῦ ἐπιβιώνουν. Ἄνθρωποι χωρὶς ἐπιστημονικὸ ὑπόβαθρο, χωρὶς γνῶσι τοῦ ἀντικειμένου τους, μεταπηδοῦν ἀπὸ ὑπουργείου σὲ ὑπουργεῖο. Ἄξίζει νὰ διαβάσετε τὰ βιογραφικά τους. Γιὰ νὰ πᾶς στὸν ἰδιωτικὸ τομέα σὲ μιὰ ὑψηλὴ θέσι, πρέπει νὰ περάσεις χρόνια σὲ σπουδές, στὴ συνέχεια νὰ ἐργασθεῖς σκληρά καὶ τέλος ἐάν τὰ καταφέρεις νὰ ἀνέλθεις στὰ ὑψηλότερα κλιμάκια. Καὶ σχεδὸν πάντα σὲ ἐπιχειρήσεις μὲ παρεμφερὴ ἀντικείμενα. Πῶς στὸ καλὸ τὰ καταφέρνουν οἱ πολιτικοί, μὲ ὅπλο τὴ θέσι στὸ κόμμα, νὰ πηγαίνουν ἀπὸ τὸ ἕνα ὑπουργεῖο στὸ ἄλλο, ἄσχετα ἐντελῶς μεταξύ τους, εἶναι ἄξιον ἀπορίας. Μᾶλλον θὰ ἔχουν κάτι τὸ ξεχωριστὸ αὐτοὶ ποὺ ἑμεῖς θεωροῦμε ἄχρηστους. Ὑπάρχει βέβαια καὶ ἡ ἀπάντησι  ὅτι κάθε ὑπουργὸς ἔχει τὸ δικαίωμα νὰ παίρνει δώδεκα (12) συμβούλους καὶ κάθε ὑφυπουργὸς ἕξι (6). Ἀλλὰ τὸ ἐρώτημα εἶναι: Γιατὶ οἱ σωτῆρες τοῦ Ἔθνους μεταπηδοῦν ἀπὸ τὸ ἕνα ὑπουργεῖο στὸ ἄλλο;  Ἄν πέτυχαν σὲ κάποιο ὑπουργεῖο γιατὶ τοὺς ἀλλάζουν; Γιὰ νὰ πᾶνε νὰ φτιάξουν τὸ ἄλλο; Κι ἄν ἀπέτυχαν, γιατὶ τοὺς πηγαίνουν στὸ ἄλλο; Γιὰ νὰ τὰ κάνουν κι ἐκεῖ ὅπως στὸ προηγούμενο;

Κι ἐκεῖ ποὺ περιμένεις ὅτι σ’ αὐτὴν τὴν δύσκολη στιγμή, ἐκεῖ ποὺ πρέπει νὰ στρατευθοῦν οἱ καλύτεροι ἀνὰ τομέα γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ ξεπεράσουμε τὴν κρίσι, προκύπτει ἡ κυβέρνησι Παπαδήμου. Μὲ 48 μέλη. Γιατὶ ρὲ παιδιά; Γιὰ νὰ βολευτοῦν ὅλοι; Ἕνα σχῆμα εἴκοσι, ἔστω  τριάντα Ὑπουργῶν καὶ Ὑφυπουργῶν θὰ τοὺς ἔπεφτε πλάκωμα;  Ἔτσι γιὰ νὰ δείξουν ὅτι συμμερίζονται τὴν κρισιμότητα τῶν στιγμῶν, τὸ τὶ περνάει ὁ Ἑλληνικὸς λαός;  Ὄχι καὶ πάλι ὄχι. Ἀλλὰ καὶ κατὰ ὑπουργεῖο ρίξτε μιὰ ματιὰ στὸ τι ἔχει μπεῖ ἀντί τῶν εἰδικῶν.  Νὰ γιατὶ δὲν πρέπει νὰ περιμένει κανεὶς καὶ ἀπὸ αὐτὴν τὴ νέα κυβέρνησι, τίποτε ἀπολύτως.

Τελικῶς χρειζόμασταν μιὰ νέα κυβέρνησι; Ὁ πρωθυπουργός, ὁ πρώην, παντοδύναμος. Ὄρθιοι τὸν χειροκροτοῦσαν στὴ βουλὴ γιὰ τὴν ψῆφο ἐμπιστοσύνης. Γιατὶ ἔφυγε; Δὲν μποροῦσε πλέον νὰ σταθεῖ στὸ ἐξωτερικό; Δὲν τὸν θέλανε στὸ κόμμα του; Δὲν ἤθελε νὰ φθαρεῖ ἄλλο; Δὲν τὸν ἄφηναν ἀπὸ τὸ κόμμα νὰ πάει σὲ ἐκλογὲς γιὰ νὰ μὴν χάσει τὸ κόμμα τὴν ἐξουσία; Ἔχουν σκοπὸ ποτὲ νὰ ποῦν τὴν ἀλήθεια; Βεβαίως καὶ ὄχι. Σὲ ποιοὺς νὰ τὴν ποῦν; Σὲ ποιοὺς νὰ δώσουν λογαριασμό;  Ἤ μήπως ἔχασε τὴ δύναμί του τὸ ΠΑΣΟΚ ἐπειδὴ μπῆκαν δώδεκα νέα ἄτομα στὴν κυβέρνησι, μόνο καὶ μόνο γιὰ νὰ τοὺς άποδώσουν μετὰ συνυπευθυνότητα στὰ ὅσα αὐτὴ ἡ κυβέρνησι, ἡ ὁποία διατηρεῖ σὲ ὅλους τοὺς τομεῖς ποὺ ἔχουν σχέσι μὲ τὰ βασικὰ ὑπουργεῖα ποὺ σχετίζονται μὲ τὸ μνημόνιο, τὰ ἴδια πρόσωπα; Δὲν εἴδατε τοὺς δύο βράχους σωματοφύλακες (συγγνώμη ἀντιπροέδρους ἤθελα νὰ πῶ) νὰ ἴστανται ἔνθεν καὶ ἔνθεν τοῦ πρωθυπουργοῦ;

Τὸ πόση σημασία δίνουν στὴ νέα κυβέρνησι, φαίνεται ἀπὸ τὶς δηλώσεις καὶ στάσεις τῶν κομμάτων. «Δὲν ἔχουμε πρόβλημα μὲ κανένα πρόσωπο» ἔλεγε ὁ κ. Σαμαρᾶς. Μὲ ἄλλα λόγια, βᾶλ’ τε ὅποιον θέλετε. Μήπως ἔχει καμμία σημασία; Νὰ δώσουμε τὴν παράστασί μας στοὺς χαχόλους καὶ τέλος. Μεγαλύτερη ἀπαξίωσι γιὰ τὸν ὅποιο πρωθυπουργὸ ὑπάρχει;  Ἄν δὲν ἔχεις πρόβλημα μὲ ὅποιον σοῦ βάλουν γιὰ πρωθυπουργό, τότε μὲ τὶ ἔχεις πρόβλημα;  Ἄν ὅλα εἶναι τυπικά, τότε γιατὶ μᾶς πρήζετε;

Δὲν πρέπει νὰ περιμένει κανεὶς τίποτε καλὸ άπὸ τὴν νέα κυβέρνησι. Ἐκτὸς ἐάν ἀκούσουμε ἀπὸ τὸν κ. Παπαδῆμο νὰ λέει στὶς προτεραιότητες  τῶν ἐπομένων τριῶν μηνῶν πέρα ἀπὸ τὰ οἰκονομικά γιὰ τὰ ὁποῖα εἶναι βέβαιο ὅτι θὰ τσακίσουν κάθε Ἑλληνικὸ σπίτι:

α. Κατάργησι τῆς βουλευτικῆς ἀσυλίας καὶ τῶν προνομίων τῶν βουλευτῶν.

β. Παραπομπὴ στὴ δικαιοσύνη ὅσων πολιτικῶν ἔβλαψαν μὲ ἀποφάσεις τους  τὴ χώρα συμπεριλαμβανομένων καὶ αὐτῶν ποὺ ἔχουν ὑπογράψει τὶς παράνομες δανειακὲς συμβάσεις μὲ τὶς ὁποῖες ἔχει καταδικασθεῖ ὁ λαός, ἡ χώρα γιὰ χρόνια ὁλόκληρα.

γ. Βουλὴ 200 βουλευτῶν καὶ κυβέρνησι μέχρι 30 ἀτόμων μὲ μὴ δυνατότητα ἐπανεκλογῆς κάποιου ὡς βουλευτοῦ  πέραν τῶν δώδεκα συνολικῶς ἐτῶν.  Οὐδεὶς μὴ ἔχων ἐργασθεῖ καὶ βέβαια ὄχι ὡς συνδικαλιστής, γιὰ τουλάχιστον ὀκτὼ ἔτη νὰ μὴν δύναται νὰ ἐκλεγεῖ.  

δ. Παραπομπὴ στὴ δικαιοσύνη καὶ καταβολὴ ὅλων τῶν ὀφειλῶν ὅσων ὀφείλουν χρήματα στὸ Κράτος μὲ σειρὰ ἐκ τῶν ἄνω πρὸς τὰ κάτω καὶ ὄχι ἀντιστρόφως.

ε. Δημοσίευσι τῶν «πόθεν ἔσχες» ὅλων τῶν βουλευτῶν καὶ γενικότερα πολιτικῶν καὶ παραπομπὴ στὴ δικαιοσύνη ὅσων ἔχουν ἀποκρύψει στοιχεῖα ἤ δὲν μποροῦν νὰ τὰ δικαιολογήσουν.

στ. Ἴδιο καθεστὼς γιὰ ὅλους τοὺς δημοσίους ὑπαλλήλους.

Ἔχετε δίκιο. Δὲν πρόκειται νὰ γίνει τίποτε ἀπὸ αὐτὰ. Γνωρίζοντας τὴν ἡμέρα τῶν ἐκλογῶν, θὰ ξαμολυθοῦν ὅλοι πρὸς ἄγραν ψήφων. Τὰ πρωτοκλασσάτα στελέχη μὲ τὴ στήριξι τοῦ κόμματος ἤ μέσω τοῦ Ἑπικρατείας, θὰ ἐπανεκλεγοῦν. Οἱ ὑπόλοιποι θὰ ἀποδυθοῦν  σὲ ἕναν συνεχῆ προεκλογικὸ ἀγῶνα γιὰ νὰ κάνουν ἁπλῶς τὴν κρίσι βαθύτερη. Κι ἑμεῖς;Τὶ κι ἑμεῖς; Ἑμεῖς οἱ ὑπόλοιποι θὰ βουλιάζουμε. Κι ὅταν ἔρθουν οἱ ἐκλογές, θυμηθεῖτε: Θὰ ἔχουμε ξεχάσει τὰ πάντα καὶ θὰ τρέχουμε νὰ ψηφίσουμε πάλι τὸν Γιωργάκη, τὸν Ἀντωνάκη, τὸν Κωστάκη… Θὰ τσακωνόμαστε γι’ αὐτούς.  Θὰ εἴμαστε ἄξιοι τῆς μοίρας μας. Κι ἄν στὴ θέσι τοῦ Γιωργάκη εἶναι ὁ Βαγγελάκης, στὴ θέσι τοῦ Ἀντωνάκη ὁ Κωστάκης (Ναὶ πάλι. Ὁ γνωστὸς Κωστάκης. Γιατί; Ποῦ εἶναι τὸ παράξενο; ) πάλι μεταξύ μας θὰ τρωγόμαστε καὶ πάλι σ’ αὐτοὺς ποὺ διέλυσαν τὰ πάντα θὰ δίνουμε τὴν ψῆφο μας. ΘΥΜΗΘΕΙΤΕ ΤΟ γιατὶ δὲν θὰ ἀργήσει ἡ μέρα.

Ὑστερόγραφο: Ἀξίζει νὰ δεῖτε τὰ βιογραφικὰ τῶν ἐθνοσωτῆρων μας. Τὶ ἔχουν σπουδάσει, ποιὰ ὑπουργεῖα ἔχουν σώσει καὶ τὸ βασικότερο:Ποῦ ἔχουν ἐργασθεῖ. Ἐκεῖ νὰ δεῖτε σταδιοδρομίες. Ἀπὸ πρόεδροι νεολαίας μέχρι γραμματεῖς τοῦ κόμματος. Μήπως κάποια στιγμὴ σταματήσουν κάποιοι νὰ τοὺς σέβονται. Δὲν ἀξίζουν τοῦ σεβασμοῦ ἀνθρώπων τοῦ μεροκάματου, τῆς ἐργασίας, τῆς προκοπῆς. Γι’ αὐτὀ, σταματῆστε νὰ τοὺς προσκυνᾶτε. Καὶ νὰ θυμᾶστε ὅτι τὴν δύναμι τοὺς τὴν δίνουμε ἑμεῖς οἱ ἐπιλήσμονες, ὁ πάντα εὐκολόπιστος λαός. 

Κάποιοι φίλοι ρωτοῦν γιὰ τὶς πολυτονικὲς γραμματοσειρές. Μπορεῖτε νὰ τὶς κατεβάσετε ἀπὸ ]τοὺς συνδέσμους: http://www.komvos.edu.gr/endoglwssiki/polytonikes.htm

http://abnet.agrino.org/htmls/HBdnl.htm κ.ἄ.

Ἡ χαμένη τιμἠ τοῦ χλιδόφτωχου

Βρῆκα τὸ συγκεκριμένο ἄρθρο ἐξαιρετικό. Διαβάστε το ἐδῶ ἤ ἀπ' εὐθείας ἀπὸ τὸ site ποὺ πρωτοδημοσιεύθηκε.

Η συντριβή του συστήματος και το τέλος του διεστραμμένου «εγώ».
Χειρότερο απʼ το βλέμμα ενός δαρμένου σκύλου είναι το βλέμμα ενός ανθρώπου σαν δαρμένου σκύλου. Το βλέμμα του φόβου που δεν τον φιλτράρει η λογική, που δεν τον αναιρεί καμιά ελπίδα. Δεν υπάρχει χειρότερος φόβος απʼ τον αόριστο φόβο. Δεν ξέρεις τι πρέπει να φοβάσαι και καταλήγεις να φοβάσαι τα πάντα. Λίγο πριν απʼ το τέλος, φοβάσαι τον φόβο σου και καταλήγεις να φοβάσαι τον εαυτό σου.
Γέμισαν οι δρόμοι τέτοια βλέμματα. Άνθρωποι που δεν ξέρουν τι πρέπει να φοβούνται, σαν τα σκυλιά που περιμένουν το χτύπημα. Πού πάμε; Τι θα μας συμβεί; Κανένας δεν μπορεί νʼ απαντήσει αλλά και κανένας δεν θέλει. Τι κακό θα συμβεί; Θα χάσουμε τη δουλειά μας, το σπίτι; Θʼ αναγκαστούμε να ζήσουμε με λιγότερα; Η τηλεόραση 52 ιντσών δεν θα προσφέρει καμιά απόλαυση; Θʼ αναγκαστούμε να ψάχνουμε στα σκουπίδια; Θα είμαστε υποχρεωμένοι να πίνου- με ρετσίνα με τον γείτονα που δεν γνωρίζουμε καν, όπως σʼ εκείνες τις ταινίες με τον Ρίζο και τη Βλαχοπούλου; Υπάρχει περίπτωση να χτυπήσει η πόρτα και να είναι ο διπλανός που ζητάει ένα λεμόνι; Ποιο απʼ όλα είναι το δικό μας σενάριο;
Δεν είμαι σίγουρος πως η πτώχευση είναι η καταστροφή της Ελλάδας. Προσπαθώ να καταλάβω τι είναι αυτό που θα πτωχεύσει. Η Παιδεία των προσωπικών Πανεπιστημίων και της κομματικής συναλλαγής; Οι εφορίες της διαφθοράς; Τα νοσοκομεία με το φακελάκι; Μήπως θα συντριβεί το πολιτικό μας σύστημα, αυτή η μεγάλη αποθήκη με ψεύτες, φαφλατάδες και ανεπάγγελτους; Θʼ αναγκαστεί ο Δημήτρης Ρέππας να γίνει οδοντογιατρός, ο Καραμανλής δικηγόρος και ο Βενιζέλος αδύνατος; Ποια, αλήθεια, είναι η μεγάλη καταστροφή που φοβόμαστε;
Υπάρχουν πολλά που θα χάσουμε, αλλά δεν ξέρω αν είναι αυτά που δικαιούμαστε και πολύ περισσότερο αυτά που χρειαζόμαστε. Στη γειτονιά μου θα κλείσουν τα 7 καταστήματα μανικιούρ-πεντικιούρ και τα 6 κομμωτήρια και θα μείνει μόνο ο ένας φούρνος που θα πουλάει είδος ανάγκης: ψωμί. Οι κυρίες θα πάψουν να ισορροπούν επικίνδυνα πάνω σε αφόρετες γόβες και τεχνητές επιθυμίες. Οι τράπεζες δεν θα έχουν διακοποδάνεια. Ο Ρέμος δεν θα βρίσκει κανέναν να του ρίξει δυο γαρύφαλλα. Η Φιλιππινέζα δεν θʼ αναθρέφει πια τα παιδιά. Οι σύγχρονες μανάδες ίσως δεν θʼ αναφωνούν «δεν αντέχω», γιατί θʼ ανακαλύψουν τη σημασία και της λέξης και της αντοχής. Τα παιδιά μας, όταν βγάζουν με 10 το λύκειο, θα πηγαίνουν σε κάποια τεχνική σχολή και όχι στο ιδιωτικό Πανεπιστήμιο του Λονδίνου που αναλαμβάνει να βαφτίσει τους κατιμάδες επιστήμονες με το αζημίωτο.
Ίσως χρησιμοποιούμε το κινητό τηλέφωνο όπως σε όλη την Ευρώπη, για να επικοινωνούμε και όχι για να εξευτελιζόμαστε. Το «ουάου» θα πάψει να είναι το υποκατάστατο του οργασμού στις κουβέντες που ψάχνουν την επιβεβαίωση της ανοησίας. Μπορεί να ψάξουμε περισσότερο τον πραγματικό οργασμό, μαζί με τους κανονικούς ανθρώπους που θα μας κάνουν να τους εκτιμάμε. Θʼ αρχίσουμε να αξιολογούμε ποιος είναι ικανός και χρήσιμος και όχι αναγνωρίσιμος. Οι μανάδες δεν θα ζητάνε αυτόγραφο από την Τζούλια για τις κόρες τους.
Πιο πολύ, νομίζω, θα καταστρέψουμε με τα χέρια μας εκείνο το διεστραμμένο «εγώ» που επιμένει να μας αξιολογεί και να μας συγκρίνει με βάση τις πισίνες, τη μάρκα του αυτοκινήτου και τις κακόγουστες καρό ταπετσαρίες που φοράμε επειδή γράφουν Burberry. Μπορεί να μη θέλουμε πια να γίνουμε πλούσιοι, αλλά ουσιαστικοί. Μπορεί ίσως και νʼ αγαπηθούμε περισσότερο, ανακαλύπτοντας τη συλλογικότητα και το ενδιαφέρον για μια ζωή που είναι κοινή. Οι επιπόλαιοι θα ξαναγίνουν επιπόλαιοι και δεν θα είναι πια τρέντι.
Οι αγρότες θα επιστρέψουν στα χωράφια. Και οι Ουκρανές, που έτρωγαν τις ψεύτικες επιδοτήσεις, στα σπίτια τους. Στα καφενεία των χωριών θα συζητάνε ξανά ποιο παιδί πρόκοψε και όχι ποιο πήγε σε ριάλιτι. Οι DJs, οι image makers, οι κουρείς σκύλων, ίσως χρειαστεί να βρουν μια άλλη δουλειά.
Το σύστημα της αξιολόγησής μας θʼ αλλάξει και ίσως απαιτήσουμε πραγματικά να τιμωρηθούν αυτοί που τα έφαγαν. Παρουσία μας, πάντα. Ίσως δεν ξαναψηφίσουμε εκείνους που μας έφεραν σε αυτήν τη θέση. Και ίσως καταλάβουμε πως τα κοράκια του εξτρεμιστικού καπιταλισμού, που φαίνονταν καναρίνια μέσα από τα κουστούμια και τις τηλεοράσεις, ήταν αυτοί που μας εξαπάτησαν την ώρα που ζαλιζόμασταν με Johnnie Black. Ίσως ψάξουμε για μια πιο δίκαια ζωή, χωρίς να μετράμε την απόδοση δίκιου με τη σύγκριση τραπεζικών λογαριασμών.
Μπορεί ξαφνικά οι καλλιτέχνες νʼ αρχίσουν να παράγουν κι αυτοί, πατώντας σε αυτό που είναι ζωή και όχι στις κρατικές επιδοτήσεις, σαν να πουλάνε βαμβάκι, και στις δημόσιες σχέσεις.
Δεν είμαι σίγουρος πως όλα αυτά είναι κακά. Ναι, θα υπάρξουν χιλιάδες άνεργοι. Θα χτυπηθεί το Δημόσιο. Αυτό που βρίζουμε όλοι πως είναι αντιπαραγωγικό, μας ταλαιπωρεί και δεν μας εξυπηρετεί. Θʼ απολυθούν κάποιοι απʼ αυτούς που μπήκαν με ρουσφέτι, γλείψιμο, αναξιοπρέπεια. Τα επαρχιακά μουσεία της χώρας δεν θα έχουν δέκα κηπουρούς, θα καταργηθούν οι «Οργανισμοί Αναξιοπαθούντων Κορασίδων» και οι «Πολιτιστικοί σύλλογοι για τη σουρεαλιστική προσέγγιση της ζωής του Λάμπρου Κατσώνη». Οι ανύπαντρες κόρες αξιωματικών δεν θα παίρνουν επίδομα. Και όσες απʼ αυτές είναι επώνυμες δεν θα είναι «κατά του γάμου από άποψη», για να παίρνουν το επίδομα.
Φοβάμαι, όπως όλοι. Αλλά θέλω και να συντριβεί ένα σύστημα που αναπαράγει τη σαπίλα. Που βαφτίζει Δημοκρατία τον διεφθαρμενο του εαυτό, Δικαιοσύνη την ατιμωρησία του κι ευτυχία την κενότητα και τον ευδαιμονισμό. Φοβάμαι. Γιʼ αυτό θέλω να τελειώνουμε.

Ἡ ἱστοσελίδα τοῦ ἄρθρου:


http://www.lifo.gr/mag/columns/4245

Τὸ μεγάλο μας τσίρκο…

«Κάποια μέρα κοιτάζοντας πίσω, τα χρόνια που αγωνίστηκες θα σου φαίνονται τα πιο ωραία».
Ζίγκμουντ Φρόυντ, 1856-1939, Αυστριακός ψυχίατρος

Τὴ στιγμὴ ποὺ γράφονται αὐτὲς οἱ γραμμές, δὲν εἶναι γνωστὸ τὸ ἀποτέλεσμα τῶν συνομωτικῶν συνομιλιῶν προέδρου, πρωθυπουργοῦ καὶ ἀρχηγοῦ τῆς ἀξιωματικῆς ἀντιπολιτεύσεως. Μικρὴ ὅμως σημασία ἔχει τὸ τὶ θὰ γίνει τελικῶς. Ὄχι γιατὶ τὸ ἀποτέλεσμα τῆς συγκεκριμένης συναντήσεως δὲν θὰ παίξει ρόλο στὶς ἐξελίξεις ἀλλὰ ἁπλούστατα γιατὶ δὲν μπορεῖ νὰ ἀλλάξει ὅσα ἔχουν προηγηθεῖ. Καὶ δυστυχῶς ὅλα αὐτὰ τὰ χρὀνια ἔχουν γίνει πολλὰ καὶ δὲν ἔχουν γίνει ἀκόμη περισσότερα.

Τί συνέβη τὰ τελευταῖα δύο χρόνια; Μία κυβέρνησι ποὺ ἦλθε μὲ τὸ σύνθημα «λεφτὰ ὑπάρχουν», ἀντικατέστησε μιὰ ἀποτυχημένη κυβέρνησι κι ἕναν πρωθυπουργὸ ποὺ ἀποφάσισε μετὰ ἀπὸ πέντε περίπου χρόνια νὰ ἀπευθυνθεῖ στὸ λαὸ καὶ νὰ τοῦ πεῖ ὅτι ὑπάρχει πρόβλημα. Καὶ ὁ λαός, ὁ ἴδιος λαὸς ποὺ σήμερα στενάζει καὶ ταυτόχρονα καταριέται  τοὺς πολιτικοὺς καὶ τὰ κόμματα, πάντα παρασυρόμενος ἀπὸ τὰ ὡραῖα λόγια καὶ ὄχι ἀπὸ τὴν ἀλήθεια, ἀποφάσισε νὰ ψηφίσει αὐτὸν ποὺ τοῦ ἔταζε περισσότερα. Χρόνια τώρα ἡ ἴδια ἱστορία κι ὅπως ἔλεγε κι ὁ Σολωμός: «Δυστυχισμένε μου λαέ, καλὲ καὶ ἠγαπημένε, πάντοτ' εὐκολοπίστευτε καὶ πάντα προδομένε». Εὐκολόπιστος λοιπόν ἤ κατὰ τὸν Σολωμὸ εὐολοπίστευτος ψήφισε ὁ λαός. Καὶ να τὰ πανηγύρια μέχρι ποὺ… Ἄρχισαν τὰ μνημόνια μετὰ τὶς διαβουλεύσεις. Κεκτημένα ἐτῶν κατέρρεαν. Ἀγῶνες προδίδονταν. Μὰ ὁ λαός, σὰν νὰ πίστευε ὅτι ἦταν κι αὐτὸς μέρος τοῦ προβλήματος – ποὺ βεβαίως καὶ ἦταν - ὑπέμενε στωϊκά. Μοῦ εἶναι ἀδύνατον νὰ σκεφτῶ τὶ θὰ εἶχε συμβεῖ ἐάν τὰ ἴδια μέτρα προσπαθοῦσε νὰ τὰ περάσει ἡ Νέα Δημοκρατία. Κι ὅμως, ἀφέθηκαν οἱ σοσιαλιστάδες, αὐτοὶ ποὺ εἴχαν καὶ τὸ μεγαλύτερο μερίδιο εὐθύνης, νὰ γιατρέψουν τὸν τόπο. Αὐτοὶ,  οἱ ἀνίκανοι νὰ διαχειριστοῦν τὰ τοῦ τόπου ἐπὶ τόσα χρόνια, ἀποφάσισαν ἐτσιθελικὰ καὶ χωρὶς καμμία λαϊκὴ ἐντολή, νὰ βγάλουν τὸν τόπο ἀπὸ τὴν κρίσι. Μὲ συμβουλὲς πρωτοφανεῖς, πειραματικές, ἄρχισαν ἀνάλγητα νὰ ἐφαρμόζουν μέτρα ἄδικα, ὄχι γιατὶ πολλὰ ἀπὸ αὐτὰ δὲν ἀπαιτοῦντο ἀπὸ χρόνια, ἀλλὰ διότι ἐφαρμόσθηκαν ἐπὶ δικαίων καὶ ἀδίκων. Χωρὶς πρόγραμμα, χωρὶς δικαιολογία, μόνο γιὰ νὰ μαζευτοῦν χρήματα, κατέστρεψαν ἐπιχειρήσεις, οἰκογένειες, ζωές.  

Στὸ μεταξύ, τὸ ἕνα μέτρο μετὰ τὸ ἄλλο ἀποτύγχαναν. Κι ἡ κρίσι, ἐπόμενο ἦταν γινόταν πιὸ βαθιά. Τὸ γόητρο τῆς χώρας καταρρακωνόταν. Ὅσοι ταξιδεύουν συχνὰ στὸ ἐξωτερικό, μποροῦν νὰ ἐπιβεβαιώσουν τὴν τεράστια ἀλλαγὴ ποὺ ἔχει ἐπέλθει στὸν τρόπο ἀντιμετωπίσεως καὶ τῆς χώρας καὶ τῶν Ἑλλήνων, ἀπὸ τοὺς ξένους. Ἀλλὰ ἐδῶ ξέχασα. Οἱ ὑπερήφανοι πασόκοι καὶ οἱ λοιποὶ συνδετημόνες, δὲν ἴδρωναν ἀπὸ ὅσα ἔλεγαν οἱ «ὀχτροὶ τοῦ Ἔθνους». Ποιοὶ εἶναι αὐτοὶ ποὺ μᾶς ζητοῦν νὰ διαφεντέψουν τὸν τόπο μας;   Ποιοὶ εἶναι αὐτοὶ οἱ Εὐρωπαῖοι ποὺ μόνο στὸ ἄκουσμα τοῦ ὀνόματος τοῦ πρωθυπουργοῦ ἐτρέποντο σὲ φυγή; Τὶ ποιοῖ εἶναι βρὲ καραγκιόζηδες; Αὐτοὶ ποὺ πηγαίνουμε σὰν ζήτουλες νὰ τοὺς ζητήσουμε δανεικά, γιὰ νὰ μὴν στερηθοῦμε τοὺς ὅποιους μισθοὺς ἀπέμειναν κι ὅσους θὰ μᾶς ἀφήσουν. Αὐτοὶ ποὺ χρόνια ἀποκαλοῦμε κουτόφραγκους. Αὐτοὶ ποὺ ἀποροῦσαν ὅταν ἔρχονταν στὴν Ἑλλάδα, πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ εἴμαστε ἀραχτοὶ σὲ καφετέριες καὶ καφενεῖα, νὰ ξημερωνόμαστε στὰ clubs, νὰ ἔχουμε 2-3 ἐξοχικά, κι αὐτὰ τὰ κωθώνια νὰ δουλεύουν σὰν σκλάβοι γιὰ νὰ ἀπολαύσουν τὶς ὅποιες μετρημένες ἀπολαύσεις. Μάθαμε νὰ κάνουμε Πάσχα στὸ Παρίσι, Χριστούγεννα στὸ Ντουμπάϊ καὶ νὰ ἀλλάζουμε αὐτοκίνητο χωρὶς νὰ ἔχουμε φράγκο. Ὅταν πηγαίνεις γιὰ δανεικά, ὁ δανειστὴς ἐπιβάλει τοὺς ὅρους του. Ὄχι ἐσύ. Ἤ ἀποφασίζεις νὰ σταματήσεις τὶς σπατάλες, νὰ σφίξεις τὴ ζώνη, νὰ στερηθεῖς, ἤ πηγαίνεις καὶ δέχεσαι ὅτι σοῦ ποῦν καὶ τὸ βουλώνεις. Κι ὅλον αὐτὸν τὸν καιρό, ἄν καὶ ἐπεβλήθη στέρησι στὸ μεγαλύτερο μέρος τοῦ κόσμου, τίποτα δὲν ἔγινε γιὰ νὰ τιμωρηθοῦν ἀυτοὶ ποὺ ὁδήγησαν στὸν τόπο στὴν κατάστασι ποὺ εὑρίσκεται. Δὲν ἔχει τιμωρηθεῖ οὔτε ἕνας. Σὲ καμμία βαθμίδα καὶ γιὰ κανέναν λόγο. Κρατῆστε το αὐτό. 

Σ’ αὐτὰ τὰ δύο χρόνια ποὺ πέρασαν μὲ τὸ ΠΑΣΟΚ στὴν ἐξουσία, ἔχουν γίνει ἀπίστευτα πράγματα. Ἔχουν γίνει ἔκτροπα. Μὲ πρώτη τὴν ἐγγραφὴ στὰ παλαιότερα τῶν ὑποδημάτων τους τοῦ Συντάγματος καὶ κυρίως τῆς λαϊκῆς ἐντολῆς. Ποιὰ νομιμοποίησι ἔχει μία κυβέρνησι ποὺ ἔχει ἐξαπατήσει τὸν λαό μὲ διαφορετικὸ πρόγραμμα ἐκλογῆς, νὰ κάνει ὅσα ἔχει κάνει καὶ συνεχίζει, παρὰ μόνο μὲ αὐτὸ ποὺ τῆς δίνει ἡ κοινοβουλευτικὴ δικτατορία ποὺ εἶναι τὸ πραγματικὸ πολίτευμα τῆς χώρας; Μιὰ κυβέρνησι, δὲν ψηφίζει ὅτι θέλει, ἐφ’ ὅσον διαθέτει τὴν πλειοψηφία στὴ Βουλή; Καὶ τι ἀκριβῶς ἐνώνει τοὺς βουλευτές ἑνὸς κόμματος; Ἡ ἐξουσία καὶ ἡ πλήρης ἀνελευθερία ποὺ βιώνουν πέρα ἀπὸ τὴν ἐφιαλτικὴ γιὰ τοὺς κατ’ ἐπάγγελμα πολιτικοὺς ἀπώλεια τῶν προνομίων ποὺ παρέχονται μὲ τὴν ἀνοχὴ τοῦ πελάτη δηλαδὴ τοῦ λαοῦ! Ἀκούσατε καμμία πρόθεσι γιὰ ἀλλαγὴ τοῦ συγκεκριμένου νόμου ἀπὸ τὰ παλληκάρια τῆς βουλῆς; Ὄχι. Κρατῆστε το κι αὐτό.

Ἄνθρωποι ποὺ δὲν ἔχουν ἐργασθεῖ στὴ ζωή τους. Ἄνθρωποι ποὺ μπῆκαν ἀπὸ μικροὶ στὴν πολιτική, στὶς νεολαίες τῶν κομμάτων, στὰ συνδικαλιστικά δρώμενα, Γκρούεζες πραγματικοί ὅμως, ἀνεδείχθησαν σὲ ὑπουργούς καὶ βουλευτάδες, γι’αὐτὸ καὶ μᾶς πήρε ὁ διάολος. Ἄνθρωποι ποὺ δὲν ἔχουν ζήσει τὶς ἀγωνίες τοῦ κόσμου, ποὺ ἀπολαμβάνουν χρόνια τὰ προνόμια ποὺ οἱ προγενέστεροι μὲ τὴν ἀνοχή ὅλων, ναὶ ὅλων ἡμῶν καὶ ὑμῶν, ἐπέβαλαν, εἶναι αὐτοὶ ποὺ διαχειρίζονταν καὶ διαχειρίζονται τὶς τύχες μας καὶ τὶς τύχες τῆς δύσμοιρης πατρίδας. Καὶ ἑμεῖς περιμένουμε ἀπὸ αὐτοὺς νὰ μᾶς σώσουν…   Τοὺς εἴδατε πῶς ἀντιμετώπισαν τοὺς ἀγανακτισμένους; Μὲ σιωπὴ καὶ καρτερία. Εἴδατε τοὺς νεοδημοκράτες πῶς ἀντιμετωπίζουν τὶς ὕβρεις ποὺ δικαίως ἐκτοξεύονται γιὰ τὰ χάλια ποὺ ἀντὶ νὰ περιστείλουν μεγάλωσαν; Μὲ σιωπή. Ὅλα τὰ κόμματα, ὅταν ὁ λαὀς σὲ σπάνιες στιγμές τοὺς ζητᾶ εὐθύνες ἤ τὰ κατηγορεῖ, σιωποῦν. Περιμένοντας ὅτι ἡ ὀργὴ θὰ περάσει. Καὶ τὰ κακὰ, τὰ αἴσχη, θὰ ξεχασθοῦν. Ἤ δὲν ξεχάσθηκαν κιόλας; Μετὰ τὴν ἀπίστευτη ξεφτίλα στὴν Εὐρώπη στὸ ἄκουσμα τοῦ δημοψηφίσματος, ἔρχονται σήμερα τὰ κόμματα, λοιδωρόντας τὸν λαὸ καὶ συνεποικουρούμενα ἀπὸ τὰ ΜΜΕ, νὰ συζητοῦν γιὰ τὸ πῶς θὰ βγοῦμε ἀπὸ τὴν κρίσι. Γιὰ μιὰ ἀκόμη φορά, ἀποφασίζουν πρὶν ἀπὸ μᾶς γιὰ μας. Δὲν ἔχει σημασία τὶ ἔλεγαν. Πᾶνε αὐτά. Περασμένα ξεχασμένα. Ἐδῶ τὶ κάνουμε; Καὶ τὸ ἐρώτημα εἶναι: Ἀκούσατε νὰ λέγεται τίποτα ἐδῶ καὶ καιρὸ γιὰ νὰ πληρώσουν αὐτοὶ ποὺ φταῖνε; Ἀκούσατε ἴχνος αὐτοκριτικῆς; Ἀκούσατε γιὰ διόρθωσι ὅσων κακῶν μᾶς ἔφεραν έδῶ; Ἀκούσατε γιὰ τιμωρία αὐτῶν ποὺ μὲ ὅσα ἔκαναν μᾶς ἔχουν σχεδὸν πουλήσει ὡς σκλάβους στὴν Εὐρώπη; Ὄχι! Οὔτε καὶ θὰ ἀκούσετε. Γιατὶ εἶναι ἀνακατεμένοι ὅλοι τους. Ὅλοι οἱ ἐλέῳ πατεράδων, θείων, συγγενῶν, κληρονομίας, κλπ, λόγων ἄρχοντες τοῦ τόπου, στηριζόμενοι σὲ ἕναν ἐσμό παρατρεχάμενων κολάκων καὶ παρασίτων, θὰ ἀναλάβουν χωρὶς καμμία ἀπολύτως δικαιοδοσία νὰ μᾶς σώσουν. Ὁ τόπος ἔχει ἤδη μπεῖ σὲ ἄσχημο μονοπάτι. Σὲ μιὰ κατοχὴ ὅπου θὰ δοκιμασθοῦν συνειδήσεις. Σὲ μιὰ δοκιμασία πρωτόγνωρη. Ἐδῶ μπαίνει πραγματικὰ ἡ προτροπὴ «κουράγιο».  

Τὸ μεγάλο μας τσίρκο εἶναι ἕτοιμο γιὰ μιὰ ἀκόμη παράστασι. Οἱ θεατές, ἑμεῖς δηλαδή, δὲν ἔχουμε πάει μόνοι μας, ἐθελοντικὰ στὴν παράστασι ἀλλὰ συρόμαστε νὰ τὴν παρακολουθήσουμε. Τὸ προηγούμενο διάστημα, εἴδαμε ἀκροβατικά, κωλοτοῦμπες καὶ περπατήματα σὲ τεντωμένα σχοινιά, εἴδαμε ἄλλα νὰ λέγονται τὴ μία ἡμέρα καὶ τὰ ἀντίθετα τὴν ἑπομένη. Ἀκούσαμε ψέματα, ἀνακολουθίες. Τ’ ἀκούσαμε ἀπὸ μιὰ κυβέρνησι, ποὺ ὑποτίθεται ὅτι εἶχε ἀπέναντί της ὅλες τὶς ἄλλες πολιτικὲς δυνάμεις. Εἴδαμε αἶσχη. Φαντάζεσθε τὶ ἔχουμε νὰ δοῦμε καὶ νὰ πάθουμε ἀπὸ ἐδῶ καὶ πέρα; Τὰ κόμματα γνωρίζουν ὅτι αὐτὸ ποὺ ἔχουν στὴ βουλὴ, εἶναι ψεύτικο καὶ μακρὰν τῆς πραγματικότητος. Ὄχι ὅτι ἐὰν αὔριο εἴχαμε ἐκλογές, οἱ περισσότεροι ἀπὸ τοὺς συμπατριῶτες μας δὲν θὰ ξέχναγαν τὶ ἔχουν πάθει καὶ θὰ ἔτρεχαν ξανὰ νὰ ψηφίσουν τοὺς ἴδιους ποὺ σήμερα καθυβρίζουν. Ἀλλὰ σίγουρα, οἱ πολιτικοὶ συσχετισμοὶ θὰ εἶναι διαφορετικοί. Αὐτὸ δὲν τὸ διακινδυνεύουν. Κι ἔτσι ἀποφάσισαν νὰ συναποφασίζουν. Καὶ φυσικὰ πάντα γιὰ τὸ καλό μας. Ἑτοιμασθεῖτε γιὰ νέες κωλοτοῦμπες. Μὲ μιὰ διαφορά. Στὸ τσίρκο, οἱ ἀκροβάτες, σαλτιμπάγκοι, κλπ, εἶναι ἐπαγγελματίες. Μᾶς κάνουν καὶ γελάμε, διασκεδάζουμε. Αὐτοὶ ἐδῶ, οὔτε γιὰ σαλτιμπάγκοι δὲν κάνουν. Γι’ αὐτό, ἀκόμη καὶ τὶς κωλοτοῦμπες τὶς κάνουν ἀδέξια. Ἡ πατρίδα βρίσκεται σὲ κίνδυνο. Ἀλλοίμονο στοὺς θεατές. Ἡ παράστασι, μὲ βάσι τὸ πρόγραμμα, μετὰ τὶς ἀκροβασίες ἔχει λιοντάρια. Πεινασμένα καὶ μὲ τὰ κλουβιὰ μᾶλλον ξεκλείδωτα.