Ἡ κρίση τῶν γαϊδάρων

Τὴν ἱστορία που θά διαβάσετε παρακάτω, μοῦ τὴν ἔστειλε ἕνας καλός φίλος. Περιγράφει λίγο πολύ τὰ ὅσα συμβαίνουν σ’αὐτὸν τὸν τόπο καὶ γενικῶς ὅπου ὑπάρχουν κορόϊδα. Τίτλος της:


Η ΚΡΙΣΗ ΤΩΝ ΓΑΪΔΑΡΩΝ

Μια μέρα εμφανίστηκε σε ένα χωριό ένας άνδρας με γραβάτα. Ανέβηκε σε ένα παγκάκι και φώναξε σε όλο τον τοπικό πληθυσμό ότι θα αγόραζε όλα τα γαϊδούρια που θα του πήγαιναν, έναντι 100 ευρώ και μάλιστα μετρητά.

Οι ντόπιοι το βρήκαν λίγο περίεργο, αλλά η τιμή ήταν πολύ καλή και όσοι προχώρησαν στην πώληση γύρισαν σπίτι με το τσαντάκι γεμάτο και το χαμόγελο στα χείλη.

Ο άνδρας με τη γραβάτα επέστρεψε την επόμενη μέρα και πρόσφερε 150 ευρώ για κάθε απούλητο γάιδαρο, κι έτσι οι περισσότεροι κάτοικοι πούλησαν τα ζώα τους. Τις επόμενες ημέρες προσέφερε 300 ευρώ για όσα ελάχιστα ζώα ήταν ακόμα απούλητα με αποτέλεσμα και οι τελευταίοι αμετανόητοι να πουλήσουν τα γαϊδούρια τους.

Μετά συνειδητοποίησε ότι στο χωριό δεν έμεινε πια ούτε ένας γάιδαρος και ανακοίνωσε σε όλους ότι θα επέστρεφε μετά από μια εβδομάδα για να αγοράσει οποιοδήποτε γάιδαρο έβρισκε έναντι . 500 ευρώ!! Και αποχώρησε.

Την επόμενη μέρα ανέθεσε στον συνέταιρό του το κοπάδι των γαϊδάρων που είχε αγοράσει και τον έστειλε στο ίδιο χωριό με εντολή να τα πουλήσει όλα στην τιμή των 400 ευρώ το ένα.

Οι κάτοικοι βλέποντας την δυνατότητα να κερδίσουν 100 ευρώ την επόμενη εβδομάδα, αγόρασαν ξανά τα ζώα τους 4 φορές πιο ακριβά από ότι τα είχανε πουλήσει, και για να το κάνουν αυτό, αναγκάστηκαν να ζητήσουν δάνειο από την τοπική τράπεζα.

Όπως φαντάζεστε, μετά την συναλλαγή οι δύο επιχειρηματίες έφυγαν διακοπές σε έναν φορολογικό παράδεισο της Καραϊβικής, ενώ οι κάτοικοι του χωριού βρέθηκαν υπερχρεωμένοι, απογοητευμένοι, και με τα γαϊδούρια στην κατοχή τους που δεν άξιζαν πλέον τίποτα.

Φυσικά οι αγρότες προσπάθησαν να πουλήσουν τα ζώα για να καλύψουν τα χρέη. Μάταια. Η αξία τους είχε πατώσει. Η τράπεζα λοιπόν κατάσχεσε τα γαϊδούρια και εν συνεχεία τα νοίκιασε στους πρώην ιδιοκτήτες τους.

Ο τραπεζίτης όμως πήγε στον δήμαρχο του χωριού και του εξήγησε ότι εάν δεν ανακτούσε τα κεφάλαια που είχε δανείσει θα κατέρρεε και αυτός, και κατά συνέπεια θα ζητούσε αμέσως το κλείσιμο της ανοικτής πίστωσης που είχε με τον δήμο.

Πανικόβλητος ο δήμαρχος και για να αποφύγει την καταστροφή, αντί να δώσει λεφτά στους κατοίκους του χωριού για να καλύψουν τα χρέη τους, έδωσε λεφτά στον τραπεζίτη, ο οποίος παρεμπιπτόντως . ήταν κουμπάρος του δημοτικού συμβούλου.

Δυστυχώς όμως ο τραπεζίτης αφού ανέκτησε το κεφάλαιό του, δεν έσβησε το χρέος των κατοίκων, και ούτε το χρέος του δήμου, ο οποίος φυσικά βρέθηκε ένα βήμα πριν την πτώχευση.

Βλέποντας τα χρέη να πολλαπλασιάζονται και στριμωγμένος από τα επιτόκια, ο δήμαρχος ζήτησε βοήθεια από τους γειτονικούς δήμους. Αυτοί όμως του έδωσαν αρνητική απάντηση, γιατί όπως του είπαν είχαν υποστεί την ίδια ζημιά με τους δικούς τους γαιδάρους!!...

Ο τραπεζίτης τότε έδωσε στον δήμαρχο την «ανιδιοτελή» συμβουλή / οδηγία να μειώσει τα έξοδα του δήμου: λιγότερα λεφτά για τα σχολεία, για το νοσοκομείο του χωριού, για την δημοτική αστυνομία, κατάργηση των κοινωνικών προγραμμάτων, της έρευνας, μείωση της χρηματοδότησης για καινούρια έργα υποδομών. Αυξήθηκε η ηλικία συνταξιοδότησης, απολύθηκαν οι περισσότεροι υπάλληλοι του δημαρχείου, έπεσαν οι μισθοί και αυξήθηκαν οι φόροι.

Ήταν έλεγε αναπόφευκτο, αλλά υποσχόταν με αυτές τις διαρθρωτικές αλλαγές «να βάλει τάξη στη λειτουργία του δημοσίου, να βάλει τέλος στις σπατάλες» και να . ηθικοποιήσει το εμπόριο των γαϊδάρων.

Η ιστορία άρχισε να γίνεται ενδιαφέρουσα όταν μαθεύτηκε πως οι δυο επιχειρηματίες και ο τραπεζίτης είναι ξαδέρφια και μένουν μαζί σε ένα νησί κοντά στις Μπαχάμες, το οποίο και αγόρασαν . με τον ιδρώτα τους. Ονομάζονται οικογένεια Χρηματοπιστωτικών Αγορών, και με μεγάλη γενναιότητα προσφέρθηκαν να χρηματοδοτήσουν την εκλογική εκστρατεία των δημάρχων των χωριών της περιοχής.

Σε κάθε περίπτωση η ιστορία δεν έχει τελειώσει γιατί κανείς δεν γνωρίζει τι έκαναν μετά οι αγρότες. Εσύ τι θα έκανες στην θέση τους; Τι θα κάνεις εσύ;

(Μετάφραση από το ιταλικό κείμενο το οποίο ήταν μετάφραση του γαλλικού και πάει λέγοντας. Φυσικά τα κείμενα αυτά είναι μεταφρασμένα σε όλες τις γλώσσες γιατί ως γνωστό στην ιστορία αυτή εμπλέκονται επιχειρηματίες, τραπεζίτες, δημοτικές αρχές και φουκαράδες χωρικοί όλου του κόσμου καθώς όλος ο πλανήτης υπόκειται στους «κανόνες της αγοράς» των γαιδάρων.)

Λίγα λόγια γιὰ τὶς Ἔνοπλες Δυνάμεις

Ἡ πιὸ κάτω ἐπιστολὴ ἐστάλη στὴν ἐφημερίδα «Καθημερινή» ἡ ὁποία δημοσίευσε μέρος της στὸ φύλλο τῆς 12ης Ὀκτωβρίου 2011. Εἶναι λογικὸ στὸ ἄρθρο νὰ γίνεται οἰκονομία λέξεων ἀλλὰ στὰ ὅσα ἀναφέρονται σ’αὐτὸ θὰ ἤθελα νὰ προσθέσω κι αὐτὰ ποὺ ἀναφέρονται στὸ τέλος τοῦ δημοσιευθέντος κειμένου:

Λίγα λόγια για τις Ένοπλες Δυνάμεις

Κύριε Διευθυντά,

Τα γεγονότα της 30ης Σεπτεμβρίου και η εισβολή αποστράτων στελεχών των ΕΔ, δημιούργησαν αίσθηση ως ενέργεια πρωτοφανής για τα ελληνικά δεδομένα, όχι τόσο για την εμφάνιση διαμαρτυρομένων όσο για την είσοδο-εισβολή στους χώρους του Υπουργείου Εθνικής Αμύνης. Καυτηρίασαν πολλοί – και δικαίως – αυτή την ενέργεια. Πολλοί μίλησαν με λόγια ειρωνικά και άλλοι θυμήθηκαν ότι το ρόλο των Ενόπλων Δυνάμεων που φυσικά δεν είναι άλλος από την υπεράσπιση του πατρίου εδάφους και των συμφερόντων του Έθνους για να μην ξεχνάμε κι αυτό. Επιτρέψτε μου όμως, να αναφερθώ με λίγα λόγια στα του προλόγου αυτού.

Οι Ένοπλες Δυνάμεις, μέσα στον 20ο αιώνα, διεδραμάτισαν σοβαρό ρόλο στις εξελίξεις του Έθνους. Άλλοτε με παρεμβάσεις θεοποιήθηκαν κι άλλοτε για τον ίδιο λόγο δέχθηκαν τις κατάρες πολλών. Ανάλογα με την πολιτική του τοποθέτηση, ο καθένας τις κατατάσσει σε υπερασπιστές του Έθνους ή σε φασιστοειδή και σφετεριστές της εξουσίας. Ποιος φταίει για την εικόνα που παρουσιάζουν και για την κριτική που δέχονται τα τελευταία κυρίως χρόνια; Η απάντηση, όχι χωρίς σκέψη, είναι: Όλοι!

Οι πολιτικοί, όταν ένιωσαν ότι μπορεί να απειληθούν, αποφάσισαν σύσσωμοι, να τις διαλύσουν μεταφέροντας τα κομματικά συστήματα μέσα στο στράτευμα και δι’ αυτών την απαξίωση. Μεταθέσεις, προαγωγές, τοποθετήσεις σε γραφεία επιρροής, γίνονταν και γίνονται κατά τεκμήριο με κομματικά κριτήρια. Το γεγονός ότι για την τοποθέτηση σε μία θέση δεν απαιτούνται συγκεκριμένα, αυστηρά προσόντα, αποτελεί τρανό παράδειγμα και έχει οδηγήσει τις ΕΔ σε απαράδεκτο επίπεδο. Εκτός εάν πιστεύει κανείς σε όσα λέγονται στις εθνικές εορτές και στις συνεντεύξεις των υπουργών.

Οι πολίτες, που ζώντας σ’ ένα κράτος αναρχίας, αναξιοπιστίας, κομματισμού, ωχαδερφισμού και νεποτισμού, δωροδοκίας και αθλιότητας, έβλεπαν σχεδόν όλοι, όσοι δεν μπορούσαν να την αποφύγουν ή να την εξαγοράσουν, την υποχρέωση της θητείας ως μια απίστευτη αγγαρεία και τις όποιες διαταγές ως πειθαναγκασμό. Μήπως άλλωστε ο χρόνος της θητείας δεν χρησιμοποιείτο πάντοτε από τους πολιτικούς για τακτοποίηση ανέξοδων ρουσφετιών και η διάρκειά της για συλλογή ψήφων, έτσι που κάποια στιγμή τα στρατόπεδα απογυμνώθηκαν παράλληλα με την τοποθέτηση όλων και περισσότερων κανακάρηδων στις ακριτικές μονάδες της Αττικής και ενίοτε των Κυκλαδονήσων και της Πελοποννήσου; Αλλά και η στάση πολλών εκ των πολιτών έναντι των ανδρών των ΕΔ, ομοιάζει ως να πρόκειται περί ταξικής πάλης, ως να πρόκειται περί εχθρών του λαού, λησμονώντας ότι σχεδόν όλα τα στελέχη των ΕΔ, προέρχονται από οικογένειες οι οποίες μόνο ως προνομιούχες δεν μπορούν να χαρακτηρισθούν. Μ’ αυτά όμως και με τ’ άλλα, έφθασαν οι Τούρκοι στο Σούνιο.


Τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων, που στην πλειονότητά τους φέρουν και την μεγαλύτερη ευθύνη. Εδώ και χρόνια, επέτρεψαν ωμές παρεμβάσεις των πολιτικών σε καθαρώς στρατιωτικά θέματα. Οι ίδιοι οι στρατιωτικοί, δεν κατάφεραν ποτέ να δημιουργήσουν ένα καθαρό και πέραν άλλων επιρροών σύστημα μεταθέσεων και προαγωγών αυτών των ιδίων, που να διασφάλιζε αξιοκρατία και αξιοπρέπεια. Υπέκυπταν σε πιέσεις δημιουργούντες και υφιστάμενοι αδικίες, διαγκωνίσθηκαν για θέσεις και προαγωγές μακράν πάσης εννοίας ευγενούς αμίλλης, χωρίσθηκαν σε κομματικές φατρίες, θαμπώθηκαν από την λάμψη της πρόσκαιρης και μάλιστα δοτής εξουσίας που απολάμβαναν. Δεν έπραξαν τίποτε όταν η ελληνική οικογένεια, ακόμη κι αν είχε ανάγκη, έστελνε τα παιδιά της για όποιο διάστημα απαιτείτο να υπηρετήσει κι όταν οι νέοι, πολλοί από τους οποίους και μορφωμένοι ήσαν και την έννοια της προσφοράς προς την πατρίδα είχαν ριζωμένη μέσα τους, ένιωθαν άχρηστοι, χρησιμοποιούμενοι σε ανόητες, οκνηρές και καθόλου εποικοδομητικές εργασίες και αποστολές έτσι που κάποια στιγμή και οι καλύτεροι και αγνότερων αισθημάτων διακατεχόμενοι από αυτούς, να οικτίρουν την ώρα και τη στιγμή που κατετάγησαν.


Ζώντας σ’ ένα τέτοιο κλίμα, πολλά στελέχη των ΕΔ, στα οποία ο νόμος της Ελληνικής πολιτείας έδινε το δικαίωμα, έφυγαν με αιτήσεις αποστρατείας και όχι ως διωχθέντες από τις ΕΔ. Οι περισσότεροι από αυτά τα στελέχη που έφυγαν νωρίς, αν όχι όλα, δεν έφυγαν για να κάθονται αλλά για να εργασθούν σε κάτι που η υπηρεσία τους πιθανόν ποτέ δεν θα τους αξιοποιούσε. Οι πιο πολλοί με προσόντα και πτυχία, έχοντας υπηρετήσει σε διεθνείς θέσεις και με πείρα στη διοίκηση, ξεκίνησαν μια δεύτερη καριέρα. Έγιναν έτσι διπλοθεσίτες; Απαλλάχθηκαν της φορολογίας; Κατέλαβαν θέσεις νέων; Η απάντηση σε όλα αυτά είναι όχι. Δεν είναι άδικο για τους υπόλοιπους που συνταξιοδοτήθηκαν τόσο νέοι; Ίσως αλλά δεν φταίνε αυτοί. Ας άλλαζε ο νόμος. Ίσως, αν ξεχάσουμε τις συνεχείς μεταθέσεις, τις χωρίς πληρωμή υπηρεσίες, τις αποστολές σε ξηρά, θάλασσα και αέρα. Ξεκίνησαν δεύτερη καριέρα για να καλυτερεύσουν τη ζωή τους. Δεν αποτελεί δικαίωμα αυτό του κάθε ανθρώπου; Πήραν θέσεις σε ιδιωτικές εταιρίες λόγω πείρας και προσόντων. Πληρώνουν έτσι πολύ μεγαλύτερους φόρους. Προσφέρουν.

Αλλά κι αυτοί που έφυγαν κανονικά, λόγω αποστρατείας, όπως και όλοι οι συνταξιούχοι, τιμωρούνται σήμερα ώστε πέραν των μειώσεων στις συντάξεις, παρά την σε πλήρη ακμή ηλικία τους και απόκτηση χρόνων πείρας, να μην μπορούν να εργασθούν αφού επικρέμαται η αναστολή της όποιας συντάξεως τους έχει απομείνει. Είναι αυτό δημοκρατία; Είναι αυτό κράτος δικαίου και ελευθερίας;


Ξέρω ότι κάποιοι, έχοντας έτοιμη την ατάκα, θα σπεύσουν από όλα όσα έγραψα να πουν ότι ήξεραν όταν ξεκινούσαν την συγκεκριμένη καριέρα και για τις μεταθέσεις. Θα τους παραπέμψω στις προηγούμενες παραγράφους και θα ήθελα να τους πω ότι όλο το κλίμα που προηγουμένως περιέγραψα, απογοητεύει τους νέους ανθρώπους των ΕΔ και με τον καιρό τους αηδιάζει και τους παρακινεί να φύγουν μια ώρα αρχύτερα κι ας είχαν πάει με τις πλέον αγνές προσδοκίες. Για αυτές τις μεταθέσεις και τις ταλαιπωρίες, η πολιτεία τους παρείχε το δικαίωμα της πρόωρης συνταξιοδοτήσεως. Οι νεαροί συνταξιούχοι, ήσαν πιλότοι μαχητικών, καταδρομείς, άνθρωποι που από νωρίς ταλαιπώρησαν το σώμα τους αλλά και επιστήμονες που αντί να αξιοποιηθούν βρίσκονταν από μονάδα σε μονάδα.

Θεωρώ ότι κανένας, ακόμη και ο πλέον φανατικός, δεν αμφισβητεί ότι οι ισχυρές ΕΔ, αποτελούν σοβαρό παράγοντα στην απρόσκοπτη και ειρηνική ζωή του τόπου. Με τους γείτονες που έχουμε, μόνο ένα μοντέλο ΕΔ αντίστοιχο του Ισραήλ, θα μπορούσε να μας καταστήσει ισχυρούς. Με τόσα λεφτά που ξοδεύουμε για τις ΕΔ, είναι αν μη τι άλλο απαράδεκτο, να έχουν φθάσει στην κατάντια και την ανυποληψία που έχουν σήμερα. Κι όπως είπα, υπεύθυνοι γι’ αυτό είμαστε όλοι. Και δυστυχώς τα χειρότερα δεν έχουν έρθει ακόμη.


Σας ευχαριστώ και ζητώ συγγνώμη για την κατάχρηση του χώρου σας

Τὸ δημοσιευμένο κείμενο στὸ σύνδεσμο:

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_12/10/2011_459068

Ἀπὸ τὸ 1974, καταβάλλεται μιὰ συνεχὴς προσπάθεια ὑποβαθμίσεως τοῦ ρόλου τῶν ΕΔ. Τοῦτο παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι κατὰ τὸ ἔτος αὐτὸ συνέβη μιὰ ἀκόμη συρρίκνωσι τοῦ Ἑλληνισμοῦ μὲ τὴν ἀπώλεια μεγάλου μέρους τοῦ Κυπριακοῦ ἐδάφους. Ὅλες οἱ κυβερνήσεις, μείωσαν καθαρὰ γιὰ ψηφοθηρικοὺς λόγους τὴν θητεία, μέχρι ποὺ τὰ στρατόπεδα κατέληξαν σὲ ἔρημους τόπους. Ἀντὶ νὰ ἀσχοληθοῦν μὲ τὴν ἐκπαίδευσι τῶν νέων ποὺ ἔρχονταν γιὰ τὴ θητεία τους, ἀσχολοῦνταν μὲ ἐξυπηρετήσεις ἡμετέρων καὶ μεταθέσεις σὲ μὴ μάχιμες μονάδες λὲς καὶ τὰ μὲν ἦσαν παιδιὰ καὶ τὰ ἄλλα ἀποπαίδια.

Ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια ξοδεύθηκαν δισεκατομμύρια γιὰ ἐξοπλισμοὺς χωρὶς νὰ γίνει σωστὸς σχεδιασμός καὶ πάνω ἀπ’ ὅλα χωρὶς νὰ κοιτᾶμε κατάματα τὴν πραγματικότητα ποὺ δὲν ἦταν ἄλλη ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι εἴμαστε περικυκλωμένοι ἀπὸ «κακοὺς» γείτονες. Ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια, συνέβαινε ἕνας συνεχὴς εὐνουχισμὸς τοῦ λαοῦ, ὁ ὁποῖος ἐπηρεασμένος ἀπὸ ξενόφερτα πρότυπα καὶ ἀπὸ τὶς σειρῆνες τῆς διαφθορᾶς καὶ τῆς ἀριστερᾶς, πιστεύοντας ὅτι τὰ δανεικὰ θὰ ἦταν καὶ ἀγύριστα, δημιούργησε συνθῆκες πεζοδρομίου γιὰ διεκδίκησι ὁποιουδήποτε δίκαιου ἤ καὶ παράλογου αἰτήματος.

Οἱ ἔνστολοι, δὲν μπόρεσαν νὰ ξεφύγουν ἀπὸ αὐτὴ τὴν ὀλισθηρὴ ὁδό. Ὑπετάγησαν σὲ ἕνα διεφθαρμένο, ἄθλιο, πελατειακό καὶ ὑποτελειακὸ σύστημα ὅπως εἶναι αὐτὸ τῶν πολιτικῶν. Μὲ τὴν Νέα Δημοκρατία νὰ ψάχνει συνεχῶς γιὰ «σταγονίδια», κομπλεξικὴ ἀπέναντι στὴν ἀριστερὰ μὴν τυχὸν καὶ κατηγορηθεῖ γιὰ «δεξιὲς» πολιτικές, τὸ ΠΑΣΟΚ νὰ συναγωνίζεται τὸ ΚΚΕ σὲ ἀριστερὴ συνθηματολογία ἐντὸς τοῦ Στρατοῦ καὶ ἀξιωματικοὺς νὰ πηγαίνουν στὶς Μονάδες τους μὲ τὴν «Αὐριανὴ», σύμβολο τῆς Πασοκικῆς ταυτότητας στὴ μασχάλη, καὶ τὸ ΚΚΕ νὰ ἀσχολεῖται μὲ τὸ ἐάν ἐπιτρέπεται ἡ ἀνάγνωσι τῶν ἐφημερίδων στὰ στρατόπεδα καὶ ὄχι μὲ τὶς συνθῆκες διαβιώσεως τῶν στρατευμένων, μὲ τὶς ὑπόλοιπες πολιτικὲς (;) δυνάμεις νὰ συναγωνίζονται τὶς προηγούμενες σὲ διαβρωτικὲς μεθόδους, δὲν προέβαλαν καμμία ἀντίστασι.

Ἔτσι, φτάσαμε ὅλοι μαζὶ, ὁ καθένας μὲ τὸν τρόπο του, τὴ χώρα σ’ αὐτὴ τὴν κατάστασι τῆς ἀνυποληψίας καὶ τῆς καθυβρίσεως ἀπὸ ὅλους. Κι ἄν τὸ ὅλοι ξενίζει ἤ ξυνίζει κάποιους, θὰ πρέπει νὰ τὸ ξαναποῦμε: Ἡ σιωπὴ δὲν εἶναι πάντοτε χρυσός. Μπορεῖ νὰ ἀποφέρει κέρδη ἄν χρησιμοποιεῖται ὅπως σήμερα ἀπὸ τοὺς πολιτικούς καὶ ὅλους ἐκείνους τοὺς «λεβέντες» ποὺ φάγανε μέσα στὸ σύστημα, ὅπου τρώω δὲν σημαίνει κατ’ ἀνάγκην χρῆμα ἀλλὰ καὶ θέσεις και θεσοῦλες καὶ ἀξιώματα, κλπ, καὶ οἱ ὁποῖοι μέσα στὰ ἀμπριά τους τηροῦν αἰδήμονα σιωπὴ ἄν καὶ ἡ λέξι αἰδήμων δὲν εἶναι σωστὴ στὶς παροῦσες συνθῆκες. Πιὸ σωστὰ, σκόπιμη σιωπὴ, γιὰ νὰ μποροῦν αὔριο νὰ ἐπιστρέψουν ὡς σωτῆρες, ἀθλιότεροι τοῦ παρελθόντος.

Εἶναι δυστύχημα ποὺ ἡ χώρα μας, ἄλλοτε ζηλευτὴ καὶ παραδεισένια, προικισμένη μὲ ἕναν ἥλιο ποὺ ζεσταίνει ἀλλὰ δὲν καίει, μὲ μιὰ θάλασσα ποὺ κολυμπᾶς χωρὶς νὰ παγώνεις καὶ χωρὶς νὰ σὲ τρῶνε οἱ καρχαρίες, μὲ μιὰ γῆ ποὺ ὅταν τὴν καλλιεργεῖς παράγει σχεδὸν τὰ πάντα καὶ κρύβει μέσα της τόσα ὅσα καμμία ἄλλη, μὲ μιὰ θέσι στὸ χάρτη ποὺ τῆς διασφάλιζε προνόμια σὰν ἦταν ἰσχυρὴ καὶ δεινὰ σὰν ξέπεφτε, ἔτυχε τοῦτα τὰ χρόνια νὰ κυβερνᾶται ἀπὸ ἀνίκανους, ἀπάτριδες ἤ καιροσκόπους χωρὶς νὰ περιορίζονται τὰ «προσόντα» στὰ ἀναφερόμενα ἤ καὶ σὲ συνδυασμό τους μὰ καὶ πολῖτες ἕτοιμους νὰ ἀνταλλάξουν ἀξιοπρέπεια μὲ καλοπέρασι, ὑποταγὴ στοὺς ξένους μὲ μὴ στέρησι τῶν δανεικῶν ποὺ τοὺς σκλαβώνουν πιὸ πολύ.

Θ’ἀλλάξει ἄρα γε κάτι; Ἴσως. Ἄν ἀλλάξουμε πρῶτα ἑμεῖς. Εἴμαστε ἔτοιμοι νὰ μιλήσουμε εἰλικρινά, νὰ τιμωρήσουμε αὐστηρά, νὰ ἀπαιτήσουμε δίκαια, νὰ προχωρήσουμε ἀργὰ ἴσως μὰ σταθερά, νὰ δουλέψουμε πραγματικά, ἤ περιμένουμε ὅλοι τοὺς ἄλλους; Ἄν εἶναι τὸ δεύτερο, ἄν δηλαδὴ στοὺς ξένους δίνουμε τὴν ἐντύπωσι πὼς μοναχοί μας δὲν μποροῦμε νὰ ὀρθωθοῦμε, νὰ βροῦμε τὸ δρόμο μας, νὰ ἀποδείξουμε τὸ παρελθόν μας, νὰ ἀπαιτήσουμε τοὺς τίτλους μας, τότε δὲν μένει παρὰ νὰ θυμηθοῦμε τοὺς στῖχους τοῦ Σολωμοῦ ἀπὸ τὸν Ἐθνικό καὶ τόσο ἄγνωστό μας Ὕμνο:

Μὴν εἰποῦν στὸν στοχασμό τους
τὰ ξένα ἔθνη ἀληθινά:
«Ἐὰν μισοῦνται ἀνάμεσά τους
δὲν τοὺς πρέπει ἐλευθεριά»

Ἕνα ἄρθρο του καθηγητοῦ κ. Γιανναρᾶ

Κάποια ἄρθρα πνευματικῶν ἀνδρῶν, ἀξίζουν μεγαλύτερης προσοχῆς καὶ συνάμα ἔχουν τὴν ἱκανότητα μὲ λίγα λόγια νὰ περιγράφουν μιὰ πολὺ σημαντικὴ κατάστασι.

Τὸ ἄρθρο δημοσιεύθηκε στὴν ἐφημερίδα «Καθημερινή» τῆς 16ης Ὀκτωβρίου 2011. Ὑπάρχει μόνο ἕνα ἐρώτημα πρὸς τοὺς Ἀρκάδες πολιτικούς. Τὰ πολιτικά τους γραφεῖα, τοὺς κοινοποιοῦν αὐτά ποὺ γράφει ὁ τύπος γιὰ τοὺς ἴδιους καὶ τὸν πολιτικὸ κόσμο; Γιατί ἐνῶ ὅλοι παραμονὲς τῶν ἐκλογῶν εἶναι λαλίστατοι, τώρα, στὴν πιὸ κρίσιμη στιγμὴ τοῦ τόπου, ἔχουν ἐξαφανισθεῖ. Ἐκτός ἐάν θεωροῦν τὶς μικροεμφανίσεις τους στὴν τηλεόρασι ὡς συνεισφορὰ στὸν ἀγῶνα τοῦ κόσμου νὰ ἐπιβιώσει καὶ τὶς μικροπολιτικές, ἀνούσιες καὶ κενὲς περιεχομένου ἀνταλλαγὲς κατηγοριῶν τοῦ τύπου «ἐσεῖς φταίξατε πιὸ πολὺ κι ἑμεῖς λιγότερο, ὡς ἔκφρασι πολιτικοῦ λόγου. Σιωπῶ καὶ παραθέτω τὸ ἄρθρο:

Aνταρσία της ποιότητας

Tου Χρηστου Γιανναρα

Mε το ανθρώπινο υλικό που διαθέτουν τα δύο κόμματα εξουσίας, η συντελεσμένη καταστροφή της χώρας είναι αδύνατο να μην εξελιχθεί σε ιστορική τραγωδία. Kαι εντελώς αδύνατο να στοιχειοθετηθεί προοπτική ανάκαμψης.

Δεκαεφτά μήνες τώρα περιφρονείται βάναυσα η στοιχειώδης λογική: Δεν είναι δυνατό οι αυτουργοί της καταστροφής να διαχειρίζονται τη σωτηρία μας από τις εφιαλτικές συνέπειες των εγκλημάτων τους. Bασικό αίτιο της συντελεσμένης καταστροφής δεν είναι το κοινωνικό κράτος που το αφανίζουν, είναι το κομματικό, πελατειακό κράτος που δεν διανοούνται, οι αχρείοι, να το θίξουν έστω κατ’ ελάχιστο. Eίναι σκέτη παράνοια να περιμένουμε από τους φαύλους να πατάξουν τη φαυλότητα, από τους αποδεδειγμένα σπιθαμιαίους και ιδιοτελείς να συνεγείρουν την κοινωνία σε τιτάνιο άθλημα δημιουργικού μόχθου και αυταπάρνησης.

Σε δεκαεφτά ολόκληρους μήνες, από τους διακόσιους τριάντα εννέα βουλευτές κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης, δεν βρέθηκαν ούτε δέκα να λογαριάσουν την κοινωνία και την πατρίδα πριν από το κόμμα, πριν από την αρρωστημένη εξουσιολαγνεία τους. Aς ήταν έστω δέκα με ασυμβίβαστη ανιδιοτέλεια, στοιχειώδη νοημοσύνη και πατριωτισμό. Tόσον πατριωτισμό που να μην αντέχει την ντροπή, τη διεθνή διαπόμπευση του ελληνικού ονόματος κάθε μέρα. Kαι τόση νοημοσύνη που να αντιλαμβάνεται τι αντιπροσωπεύει το άδειο βλέμμα του πρωθυπουργού, γιατί τον κατέδωσε ο Στρος-Kαν σαν εντεταλμένο να οδηγήσει την Eλλάδα στο ΔNT, γιατί τόση η μικρόνοια και ευτέλεια των κειμένων που τον βάζουν να εκφωνεί. Aς υπήρχαν έστω δέκα βουλευτές που να καταλαβαίνουν τη σπαραχτική μετριότητα του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τη μικρομπακαλική του ατολμία να βάλει νυστέρι στο σάπιο κόμμα του.

Aρκούσαν δέκα βουλευτές για να πετύχουν το καίριο: Nα εξαναγκάσουν τις ηγεσίες τους σε απόσυρση από την πολιτική σκηνή. Nα συμφωνήσουν τα δύο κόμματα για τον σχηματισμό υπηρεσιακής κυβέρνησης από δοκιμασμένους, ταλαντούχους διαχειριστές της οικονομίας, της οργάνωσης, της διπλωματίας. Mε περιορισμένους στόχους: Nα διαχειριστεί ευφυώς τη χρεοκοπία.

Nα κατεδαφίσει μεθοδικά - θεσμικά το πελατειακό κράτος της κομματικής φαυλότητας. Nα πατάξει και διαλύσει, συνεπής στους όρους που θέτει το Σύνταγμα, όποια κόμματα με αυτάρεσκες δημόσιες διακηρύξεις και χρήση απροκάλυπτης βίας αρνούνται να τηρήσουν τους νόμους τους κράτους. Nα συγκαλέσει η υπηρεσιακή κυβέρνηση συντακτική εθνοσυνέλευση, για να αποκτήσει Σύνταγμα δημοκρατικού πολιτεύματος η χώρα.

Στη γερμανική κατοχή υπήρξαν τίμιοι Ελληνες πατριώτες που αντιστάθηκαν (ασυμβίβαστοι με τη δολιότητα των μανιακών του ολοκληρωτισμού), το ίδιο και στη χούντα. Διακινδύνευσαν, βασανίστηκαν, θυσιάστηκαν.

Σήμερα η Eλλάδα ατιμάζεται, εξανδραποδίζεται, καταδικάζεται να μείνει στο περιθώριο για δεκαετίες. Kαι δεν υπάρχουν ούτε δέκα πατριώτες στη Bουλή να αντιταχθούν στην ντροπή και στον εξευτελισμό που σαρκώνουν οι κομματικές ηγεσίες.

Δυο διευκρινίσεις: Γιατί όλη η ευθύνη αποκλειστικά και μόνο στους βουλευτές, γιατί απαλλάσσουμε τους πολίτες από το χρέος να υπερασπίσουν τα μέγιστα και τα τίμια του ατομικού και συλλογικού βίου; Διότι, απλούστατα, δεν υπάρχουν τρόποι και πρακτικές να αντιδράσει ο πολίτης σήμερα. Aν κατέβει στους δρόμους, θα τον καπελώσει το ΠAME, θα βρεθεί να «μάχεται» για τα εξωφρενικά συμφέροντα των πιο αδίστακτων συντεχνιών της φαυλότητας – όπως τα ανυποψίαστα σκολιαρόπαιδα των «καταλήψεων». Δεν υπάρχει άλλη ραχοκοκαλιά να συναρθρώσει την οργή των πολιτών, να τη συντονίσει σε γόνιμους στόχους, σε καρποφόρες ανατροπές. Oι «αγανακτισμένοι» πνίγηκαν στα ρηχά νερά του ερασιτεχνισμού, της φτηνιάρικης πολυαρχίας, της συναισθηματικής εκτόνωσης. Kάτι ανάλογο και η «Σπίθα» του Mίκη. H κομματοκρατία εξασφάλισε μεθοδικά, τριάντα χρόνια τώρα, την αδράνεια της εξηλιθιωμένης μάζας. Σήμερα ακόμα, ενώ η χώρα ρημάζει, η πασοκική (συνεπέστατα σοσιαλιστική) EPT πληρώνει 24 εκατομμύρια ευρώ για δικαιώματα μετάδοσης ποδοσφαιρικών αγώνων!

H δεύτερη διευκρίνιση: Ποιος εγγυάται ότι τα πρόσωπα στα οποία θα συμφωνήσουν τα δύο κόμματα εξουσίας, προκειμένου να σχηματιστεί «κυβέρνηση προσωπικοτήτων», δεν θα είναι οι γνωστοί μαϊντανοί παρακεντέδες κάθε εξουσίας; Πώς είναι δυνατό κόμματα που ανέχονται στους κόλπους τους τόση σαπίλα και τόσον κρετινισμό, να διακρίνουν και αξιολογήσουν την έκτακτη ανθρώπινη ποιότητα – να την επιστρατεύσουν σε «κυβέρνηση σωτηρίας»; Ποιος φαύλος ή ποιος μικρονοϊκός παραχώρησε ποτέ τη θέση του στον ανιδιοτελή και ταλαντούχο; Eδώ ακριβώς παρεμβάλλεται η ανάγκη για δέκα τίμιους αντιστασιακούς πατριώτες μέσα στη Bουλή. Που δεν θα διστάσουν να ελέγξουν με την ψήφο τους την ποιότητα όσων ανθρώπων προταθούν για την κυβέρνηση σωτηρίας. Aυτή τη φορά να μπει ο πήχυς, πραγματικά, πολύ ψηλά. Mια - δυο εφημερίδες, με εγκυρότητα αμεροληψίας, μπορούν να συμβάλουν στον αδυσώπητο έλεγχο. Eίναι θέμα, σχεδόν, ζωής ή θανάτου για τον ελλαδικό Eλληνισμό.

Σε τέτοιες ώρες το κύρος ανθρώπων και θεσμών μπορεί να είναι πολύ πιο αποτελεσματικό από τις συμβατικές εξουσιαστικές προνομίες. Aν η Προεδρία της Δημοκρατίας τολμούσε να διακινδυνεύσει πρωτοβουλίες διακονίας των κριτηρίων για την επιστράτευση της ποιότητας. Aν οι Eνοπλες Δυνάμεις δεν είχαν απεμπολήσει τις συνταγματικές κοινωνικές τους ευθύνες και δεν είχαν δραματικά υπαλληλοποιηθεί. Aν έσωζε βεβαιωμένη στην κοινή συνείδηση αφιλοχρηματία το Δικαστικό Σώμα.

Aν η Eκκλησία δεν ήταν ηθικολογική φιοριτούρα του δημόσιου βίου. Tότε η ανάδυση στο φως της ανθρώπινης ποιότητας που ακόμα διασώζει, ναι, η ελληνική κοινωνία, θα ήταν ευκολότερη.

Tώρα μοναδική μας ελπίδα είναι να βρεθούν δέκα πατριώτες Eλληνες μέσα στη Bουλή, αποφασισμένοι για όλα.

Tην καταστροφή την αντέξαμε αρκετές φορές: το ’97, το ’22, το ’46 - 49. Tην ντροπή δεν αντέχουμε, τον εξευτελισμό. Γι’ αυτό και δεν υπάρχει συχώρεση για τα σπιθαμιαία, ιδιοτελή ανθρωπάρια που κυβερνάνε την Eλλάδα σήμερα.

Τὸ ἄρθρο στὸ site τῆς ἐφημερίδας «Καθημερινή»
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_16/10/2011_459580