Ἀποχαιρετισμός

Ὅσο ἀφήνουμε αὐτοὺς ποὺ ὁδήγησαν τὴ χώρα στὸ γκρεμό, νὰ διαχειρίζονται τὶς τύχες της,

Ὅσο τ’ αύτιά μας ἀκοῦν ἐπιλεκτικά μόνο ὅτι μᾶς ἀρέσει,

Ὅσο ὅτι λένε οἱ τοῦ ἑνὸς κόμματος εἶναι λάθος ἀλλὰ τὰ ἴδια ὅταν τὰ λέει τὸ δικό μας εἶναι σωστά,

Ὅσο σὰν πρόβατα ψηφίζουμε ὅτι τὸ κάθε κόμμα ὑποδεικνύει, θεωρώντας μας ὡς δεδομένους,

Ὅσο ἐπιτρέπουμε στὰ κόμματα νὰ λειτουργοῦν ὅπως λειτουργοῦν,

Ὅσο καταφεύγουμε στὸ βουλευτή γιὰ λύσεις ἀντὶ νὰ τὶς ἀπαιτοῦμε,

Ὅσο λογίζονται ὡς δημοκράτες οἱ ἀριστεροί καὶ ὡς φασίστες οἱ δεξιοί,

Ὅσο κλείνουμε τὰ μάτια καὶ τὰ αὐτιά μας στὶς ἀδικίες ἀρκεῖ νὰ μὴν μᾶς ἀγγίζουν,

Ὅσο δὲν καταγγέλουμε τοὺς διεφθαρμένους ἀνεξαρτήτως παρατάξεων,

Ὅσο νομίζουμε ὅτι ἡ βουλὴ, ἡ ἑλληνικὴ βουλὴ παράγει ἔργο,

Ὅσο δὲν ντρεπώμαστε ὅταν ἀδικοῦμε καὶ ξεχνᾶμε ὅταν μᾶς ἀδικοῦν,

Ὅσο μαθαίνουμε στὰ παιδιά μας ὅτι ἡ ἀντιγραφὴ εἶναι ἐξυπνάδα κι ὁ κόπος περιττός,

Ὅσο πιστεύουμε ὅτι τὸ νὰ ἔχεις καλὸ αὐτοκίνητο καὶ μεγάλο σπίτι σὲ κάνει σπουδαῖο,

Ὅσο δὲν λέμε τἠν ἀλήθεια μεταξύ μας καὶ δὲν διώκουμε τὴν ἀδικία,

Ὅσο πιστεύουμε ὅτι οἱ ἄλλοι εἶναι ἠλίθιοι καὶ μόνο ἐμεῖς οἱ ἔξυπνοι,

Ὅσο ὑπάρχουν ἀνισότητες ἔναντι τοῦ νόμου,

Ὅσο ἀφήνουμε τοὺς 300 τῆς βουλῆς νὰ ἀποτελοῦν ξεχωριστὴ ὀντότητα ποὺ δὲν δίνει λογαριασμό,

Ὁσο γιὰ ὅλα φταῖνε μόνο οἱ ἄλλοι καὶ ποτὲ ἐμεῖς,

Ὅσο πιστεύουμε ὅτι μποροῦμε νὰ ἀναρριχούμεθα χωρὶς ἀξία μὰ λόγω ξένων πλατῶν,

Ὅσο Ἑλλάδα εἶναι ἕνα ἁπλὸ ὄνομα κι ὄχι ἡ μάνα μας, ἡ πατρίδα μας,

Ὅσο οἱ πρᾶξεις μας γίνονται γιὰ νὰ μᾶς δοῦν κι ὄχι γιατὶ μιλάει ἡ καρδιά μας,

Τόσο δὲν πρόκειται νὰ ἀλλάξει ποτὲ τίποτα κι ἐμεῖς θὰ βρισκόμαστε στὸν πάτο τῆς Εὐρώπης.

Δυόμιση χρόνια δὲν ἄλλαξε τίποτα ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς μισθούς. Ἡ νοοτροπία καὶ τὰ πρόσωπα παραμένουν τὰ ἴδια. Ἀλλάξ’ τε τα! Μὴν περιμένετε ἄλλο.

Ἀλλάξ’ τε πρόσωπα καὶ ταυτόχρονα ἀλλάξ’ τε νοοτροπία. Δὲν φταῖνε μόνο οἱ πολιτικοί.Χρειάζονται καὶ τὰ λάθη τῶν πολιτῶν. Κι ἄν αὐτοὶ δὲν ἀλλάζουν ἄς ἀλλάξουμε ἐμεῖς.Διῶξ’ τε τα κομματόσκυλα. Διαλύστε τὸ σύστημα. Ἀλλάξ’τε ζωή.

Ἦταν ὄμορφο τὸ ταξίδι γιατὶ μοῦ ἔμαθε πολλά. Εὐχαριστῶ πολλούς ποὺ μὲ τὴν κριτική τους καὶ τὴ στήριξί τους μὲ διόρθωσαν σὲ πολλά. Ντρέπωμαι ἀπὸ τὴν ἄλλη γιὰ κάποιους ποὺ μ’ ἔκαναν ν’ ἀναρωτιέμαι τὶ διδάσκουν στὰ παιδιά τους, ὅταν τοὺς μιλοῦν γιὰ τιμή, ἀξιοπρέπεια, ὅταν τοὺς λένε τι σημαίνει νὰ εἶναι κάποιος ἄντρας.Ὅσο αὐτοὶ διαχειρίζονται μὲ ὁποιονδήποτε τρόπο τὸν τόπο τίποτε δὲν θὰ πάει καλά γιατὶ κάποιοι τοὺς στηρίζουν.

Καληνύχτα κι ἴσως βρεθοῦμε κάπου ἀλλοῦ

Χωρίς σχέδιο κι ἐλπίδα

Βρισκόμαστε σὲ λάκκο βαθύ. Ἴσως ἀκόμη χειρώτερα καὶ νὰ ἔχουμε χωθεῖ σὲ κινούμενη ἄμμο. Ζαλισμένοι ἀπὸ τὰ ἀλλεπάλληλα χτυπήματα τῶν ΜΜΕ ποὺ μεταφέρουν τὸ πνεῦμα τοῦ πανικοῦ σὲ κάθε δύστυχο ἑλληνικὸ σπίτι, μὲ τοὺς δρόμους νὰ γεμίζουν καθημερινὰ μὲ πρόσωπα ἀγέλαστα, μὲ μάτια ποὺ κοιτοῦν στὸ ἄγνωστο καὶ κόσμο ποὺ περπατάει χωρίς συγκεκριμένο προορισμό. Στρατιὲς ἀνέργων συσσωρεύονται στὰ διάφορα γραφεῖα τοῦ ΟΑΕΔ, ἄνθρωποι χαμένοι ξαφνικά, χτυπημένοι ἀπὸ ἀρρώστια ἀπὸ τὴν ὁποία δύσκολα θὰ ξεφύγουν. Εἶναι ἡ Ἑλλάδα τοῦ σήμερα. Ἡ Ἑλλάδα στὶς ἀπαρχὲς τοῦ νέου μνημονίου. Μιὰ χώρα σὲ ἀπόγνωσι, μιὰ χώρα ποὺ κυριαρχεῖ ἡ θλῖψι κι ὁ φόβος γιὰ τὸ αὔριο ποὺ κανεὶς πιά, μὲ τὶς ἐξαιρέσεις ποὺ πάντα θὰ ὑπάρχουν, δὲν μπορεῖ νὰ προγραμματίσει. Αὐτὴ ἴσως καὶ νὰ εἶναι ἡ μεγαλύτερη δυστυχία μας. Ὅτι δὲν ἔχουμε τὸ προνόμιο τῶν πατεράδων μας, τῶν παππούδων μας, νὰ προγραμματίσουμε δηλαδὴ τὸ αὔριο.

Οἱ παλιοὶ ἔβαζαν στόχους. Νὰ σπουδάσουν τὰ παιδιά, νὰ τοὺς ἀγοράσουν ἕνα σπίτι, νὰ ἔχουν τὴ σύνταξί τους νὰ βοηθοῦν τὰ παιδιά, τὰ ἐγγόνια. Καὶ μὲ πενιχρὰ μέσα καὶ μεγάλες οἰκονομίες, κάποιοι μὲ ξενητειά καὶ μακρινὰ κι ἐπικίνδυνα ταξίδια στὶς θάλασσες τοῦ κόσμου, νοικοκύρεψαν τὰ σπίτια τους, αὐγάτισαν τὴν περιουσία τους, μὲ κόπο καὶ στερήσεις οἱ περισσότεροι, καὶ μαζί μ’αὐτούς, ἔφτιαξαν μιὰ καλύτερη Ἑλλάδα. Χρόνια κυλήσαμε ἔτσι. Μὲ προκοπὴ καὶ μὲ ἀγῶνες γιὰ ἕνα καλύτερο αὔριο. Μὲ τὴν ὤθησι τῶν γονιῶν μας νὰ γίνουμε «καλύτεροι ἄνθρωποι». Μὰ αὐτὸ δὲν κράτησε πολύ. Σιγά-σιγά, μαλθακέψαμε. Χάσαμε τὴν ἐπαφή μας μὲ τὴν γῆ, γίναμε ἀστοί, γίναμε ξένοι μεταξύ μας.  Ξεχάσαμε τὸν πόλεμο ποὺ μᾶς εἶχε διαλύσει, ἀμερικανοποιηθήκαμε ὄντας στερημένοι γιὰ χρόνια κι ἀρχίσαμε τὶς σπατάλες καὶ τὴν μεγάλη ζωή. Υἰοθετήσαμε συνήθειες ξένων, ἀρχίσαμε νὰ μιλᾶμε καὶ νὰ φερόμαστε ὄχι σὰν Ἕλληνες μὰ σὰν κλόουν. Ξεχάσαμε ποιοί εἴμασταν, ποῦ εἴμασταν, τι εἴμασταν.

Γλαφυρὰ τὰ εἶπαν προχθές στὴ βουλή οἱ πολιτικοί. Ἄν χρεωκοπήσουμε, μᾶς εἴπαν ὅλοι οἱ περὶ ὑμᾶς κοπτώμενοι, δὲν θὰ μποροῦμε νὰ εἰσάγουμε τίποτε, τὰ ράφια θὰ εἶναι ἄδεια, δὲν θὰ ὑπάρχουν φάρμακα, δὲν, δὲν, δὲν,… Σωστά. Δὲν παράγουμε τίποτε. Εἴμαστε ἄχρηστοι. Γίναμε ἄχρηστοι. Εἰσάγουμε πατάτες ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο, λεμόνια ἀπὸ τὴν Τουρκία, ἐργάτες ἀπὸ τὴν Ἀλβανία, καὶ φυσικά, ὅλα τὰ αὐτοκίνητα, οἱ ἠλεκτρικὲς συσκευές, εἴδη πρώτης ἀνάγκης, ἀκόμη καὶ τὰ σπίρτα, εἰσάγονται. Δὲν παράγουμε σχεδόν τίποτε, ἀρχοντέψαμε κι ἀφήσαμε τὶς βαρειές δουλειές γιὰ τοὺς παρακατιανούς, τοὺς ξένους…

Κι ἡ προκοπὴ αὐτῶν τῶν χρόνων; Ὁ πλοῦτος; Τὰ ἀκριβὰ αὐτοκίνητα, οἱ διακοπὲς ἀνὰ τὸν κόσμο, ἡ εὐημερία; Ψεύτικα. Ὅλα μὲ δανεικά. Ὅλα μιὰ φοῦσκα. Μάθαμε στὴν εὔκολη ζωή, στὴν ἐπίδειξι, στὴ σπατάλη. Μάθαμε στὴν ἀσυδοσία ποὺ μᾶς παρεῖχε τὸ δανεικό χρῆμα. Αὐτὸ ποὺ ὑποτίθεται δινόταν γιὰ ἀνάπτυξι. Αὐτὸ ποὺ οἱ πολιτικοί μας, ποὺ σήμερα παριστάνουν τὶς ἀθῶες περιστερές, κατασπατάλησαν πρὸς ἐξαγορά ψήφων ἀντὶ νὰ προτάξουν τὸ αὔριο τοῦ τόπου. Διότι τὶ ἦταν οἱ διορισμοί ἄν ὄχι δωροδοκία καὶ ἐξαγορὰ ψήφων καὶ συνειδήσεων; Τὶ ἦταν ὅλες οἱ αὐξήσεις σὲ προκομένους καὶ μη, σὲ ἐργατικοὺς καὶ τεμπέληδες, ἀνεξέλεγκτα, χωρίς κριτήρια, χωρίς μέτρο; Ναί. Οἱ πολιτικοί, πέρα ἀπὸ ἑκεῖνο τὸ μικρὸ κομμάτι τῆς πίττας ποὺ ἀναλογεῖ στὸν κόσμο (ἐπωνομαζόμενο καὶ λαό) φέρουν τὴ μέγιστη εὐθύνη γιὰ τὸ σημερινὸ κατάντημα τοῦ τόπου καὶ τῶν κατοίκων του. Γιὰ τὸν διεθνῆ διασυρμὸ τῆς χώρας καὶ τὸν ἐξευτελισμὸ κάθε τινός ποὺ φέρει ἑλληνικὴ ὀνομασία ἤ καταγωγή. Αὐτοί, ὁδήγησαν καὶ δυστυχῶς ἐξακολουθοῦν νὰ ὁδηγοῦν τὴ δύσμοιρη πατρίδα στὸ γκρεμό.

Στὰ δυόμισυ χρόνια ποὺ πέρασαν, βγῆκαν στὴν ἐπιφάνεια ἀρκετά. Δὲν ἦσαν ἄγνωστα μὰ πολλοὶ τὰ παρέβλεπαν. Μάθαμε γιὰ τὴν παντελὴ ἀνικανότητα τῶν πολιτικῶν νὰ διαχειριστοῦν μιὰ σοβαρὴ κρίσι χωρὶς τὴν ὕπαρξι καθ’ οἱονδήποτε τρόπο χρηματικοῦ ἀνταλλάγματος. Αὐξήσεις, διορισμούς, διευκολύνσεις, κάτι. Μάθαμε ὅτι ὁ συνδικαλισμός, γίνεται πάντοτε ἐκ τοῦ ἀσφαλοῦς. Οἱ ἀπεργίες καὶ ἡ διάρρηξι τῶν ἱματίων γίνεται πρὸς ὅλες τὶς ἑλληνικὲς κυβερνήσεις μὰ λουφάζουν ὅλοι στὶς προσταγὲς τῶν ξένων (ποὺ τοὺς ὑπηρετοῦν οἱ ἡμέτεροι πολιτικοί τοὺς ὁποίους ὡς ὁμογάλακτοι στηρίζουν οἱ ἐργατοπατέρες). Μάθαμε ὅτι τὸ φοιτητικὸ κίνημα, αὐτοὶ δηλαδὴ ποὺ ἔχουν ρημάξει τὶς σχολὲς κι ἔχουν διαλύσει τὸ σύμπαν στὰ ἐκπαιδευτικά ἰδρύματα, ἐξαφανίζονται τώρα ποὺ γύρω τους διαλύεται τὸ σύμπαν, ἀπολύονται ἄνθρωποι μὲ τὸ ἔτσι θέλω (καὶ δὲν μιλῶ γιὰ τοὺς ὑπεράριθμους γλύφτες ποὺ μὲ κομματικὰ καὶ μόνο κριτήρια παρέκαμψαν ἱκανότερους καὶ κατέλαβαν θέσεις ἀλλὰ γιὰ ὅλους ἐκείνους ποὺ παλεύουν γιὰ προκοπὴ καθημερινά). Μάθαμε ὅτι εἴμαστε ἄχρηστοι καὶ περιμένουμε τὰ πάντα ἀπὸ τοὺς ἄλλους. Μάθαμε ἀκόμη ὅτι εἴμαστε ἀπάνθρωποι, πετώντας κόσμο στὸ δρόμο, ἀφήνοντας οἰκογένειες χωρὶς ἕνα εἰσόδημα, νὰ πεινάσουν (νὰ κλέψουν ἄρα γε;). Μάθαμε καὶ θὰ μάθουμε πολλά. Πάθαμε καὶ θὰ πάθουμε πολλά. Ἐκτὸς ἐάν… μὰ τὶ σημασία ἔχουν τὰ ἄν, ἄν  τίποτα δὲν ἀλλάξει στὴ νοοτροπία μας;  

Ὅλοι σὲ κάποια στιγμὴ τῆς ζωῆς τους, μποροῦν νὰ βρεθοῦν σὲ δύσκολη θέσι. Ἀκόμη κι ἕνας προκομένος ἄνθρωπος, ποὺ πάλεψε νὰ φτιάξει γιὰ παράδειγμα ἕνα σπίτι μπορεῖ νὰ βρεθεῖ ξαφνικά ἄστεγος. Μιὰ πυρκαγιά, ἕνας σεισμός, μπορεῖ νὰ τοῦ γκρεμίσουν τοὺς κόπους μιᾶς ζωῆς. Τι κάνει ὅμως; Ρίχνεται ξανὰ μὲ τὰ μοῦτρα στὴ δουλειά. Νὰ ξαναφτιάξει ὅτι μπορεῖ. Δὲν μένει ὅμως μὲ σταυρωμένα τὰ χέρια. Ἐκτός… , ἐκτὸς ἐάν δὲ ἔμαθε ποτὲ του να δουλεύει, ἐάν ἀπέκτησε ἄκοπα ὅσα εἶχε, τὰ κληρονόμησε ἤ τὰ κέρδισε. Τότε ναί. Δυσκολεύεται νὰ προσαρμοσθεῖ καὶ προσπαθεῖ μὲ δανεικά ἤ μὲ ἄλλον τρόπο, πάντως ὄχι μὲ δουλειά, να ξαναφτιάξει ὅσα εἶχε. Αὐτὸ συμβαίνει  σήμερα καὶ στὸν τόπο μας. Οἱ τρόφιμοι τοῦ κοινοβουλίου, οἱ δημόσιοι -τρομάρα τους -ἄρχοντες, αὐτοὶ ποὺ κάποτε τρούπωσαν σὲ ἕνα κόμμα καὶ  ἀναρριχήθηκαν  στὰ ὑψηλὰ κλιμάκια τῆς ἱεραρχίας, αὐτοί οἱ διαχειριστὲς τοῦ δημόσιου πλούτου, οἱ ὑπεύθυνοι γιὰ τὴν χάραξι τῆς πολιτικῆς, ἔφεραν τὴ χώρα ἐδῶ ποὺ τὴν ἔφεραν, χωρίς προοπτική κι ἐλπίδα κι ἄς ἀραδιάζουν ἐμετικὲς ἀνοησίες δίκην ἐξυπνάδας ἤ ἀπειλῶν στὰ ἕδρανα τοῦ κοινοβουλίου, ἐκεῖ ποὺ βρίσκουν ἄσυλο – γιὰ πόσο ἄρα γε - ἐκεῖ ποὺ θεοποιοῦνται ἀλληλοκολακευόμενοι, ἐκεῖ ποὺ ὁ ἀνόητος λαός ποὺ εὔκολα ξαχνᾶ καὶ εὐκολώτερα συγχωρεῖ, τοὺς στέλνει ξανὰ καὶ ξανά γιὰ νὰ βαυκαλίζονται ὅτι ἐξελέγησαν δημοκρατικά.

Ἡ πατρίδα ἀνεβαίνει τὸ γολγοθά της κι ἑμεῖς παρασυρόμαστε πρὸς τὸν πάτο. Τὰ μέτρα ποὺ θὰ ἔλθουν προβλέπονται ἐπώδυνα. Θὰ ὑπάρξει πολλὴ δυστυχία καὶ μακάρι νὰ βγῶ ψεύτης. Δὲν θέλω νὰ φαντασθῶ τὸ ποῦ τραβᾶμε καὶ πότε θὰ μπορέσουμε νὰ ἀναπνεύσουμε ξανά. Τὰ πράγματα εἶναι πολὺ πιὸ δύσκολα. Καὶ δυστυχῶς οἱ ἐνδείξεις γιὰ τὸ μέλλον εἶναι κακές. Δυό μόνο λόγοι πιστεύω ὅτι ἀρκοῦν γιὰ νὰ τὸ ἀποδείξουν. Ὁ πρῶτος ἔχει νὰ κάνει μὲ τὴν πλήρη, ἀδιανόητη καὶ ἐγκληματικὴ ἀνυπαρξία σχεδιασμοῦ.  Ἀλήθεια, δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ ἔχουν σχηματισθεῖ πραγματικές καὶ ὄχι παρελκυστικὲς ἐπιτροπές, νὰ μελετήσουν προτάσεις, νὰ προτείνουν, νὰ δημιουργήσουν ἕνα σχέδιο σωτηρίας,  πνοῆς ἔστω καὶ μακρινῆς; Ἀκοῦμε γιὰ τὸ τι ἐπιτάσσουν (διάβαζε διατάσσουν) οἱ «ἑταῖροι» μας. Καὶ σὲ ὅλα αὐτὰ συζητᾶμε μόνο γιὰ μισθοὺς, δημόσια περιουσία, συντάξεις, περικοπές. Ναί. Κάποια ἀπὸ αὐτὰ, σὲ κάποιο μέτρο ἀσφαλῶς καὶ πρέπει (ἔπρεπε πρὸ πολλοῦ) νὰ γίνουν. Ἀλλὰ ἀπὸ δουλειά τί προβλέπεται; Φτάνει τὸ καλοκαίρι. Ὁ τουρισμός εἶναι ἡ βαριὰ βιομηχανία μας. Ἀκούσατε κάτι; Ἕνα σχέδιο γιὰ τὸν τουρισμό ὅπου μποροῦν νὰ δουλέψουν καὶ νέοι ἄνθρωποι; Ἀκούσατε κάτι συντεταγμένο; Διαφημίσεις ἔστω ποὺ νὰ λένε «Ἐλᾶτε στὴν φτηνὴ Ἑλλάδα, στὸν πλούσιο ἥλιο μας, στὶς πανέμορφες ἀκτές μας». Ἤ ἀκούσατε μιὰν ἀπόφασι ποὺ νὰ λέει γιὰ παράδειγμα γιὰ προγράμματα ἀναβαθμίσεως τῆς ζωῆς μας, γιὰ ἄνεργους νέους ποὺ νὰ παραδίδουν μαθήματα σὲ παιδιὰ ἀνέργων ὥστε νὰ σταματήσει καὶ ἡ γάγγραινα τῆς παραοικονομίας; Ἀκούσατε δράσεις ποὺ νὰ ἀνακουφίζουν τὸν κόσμο; Ὄχι! Γιατὶ ὅλα ἀπαιτοῦν κόπο καὶ ὄχι δανεικά. Ἀπαιτοῦν σκέψι καὶ ὄχι ψήφους. Ἀγάπη γιὰ τὸν συνάνθρωπο καὶ συμπόνοια καὶ ὄχι ἀποξένωσι κι ἀδιαφορία. Δαπάνη χρόνου γιὰ σχεδιασμό καὶ ὄχι λόγια κολακείας καὶ ὑποσχέσεις. Πράγματα δηλαδή ξένα πρὸς τὴν πολιτική καὶ τοὺς ἑκάστοτε κυβερνῶντες.               

Ὁ δεύτερος λόγος, εἶναι ἐξίσου ὀδυνηρός ὅπως κι ἄν τὸν δεῖ κανείς. Κι αὐτὸς ἔχει νὰ κάνει μὲ τὴν νοοτροπία καὶ τὴν ἀνυπαρξία πολιτικῆς καὶ κοινωνικῆς σκέψεως καὶ εὐαισθησίας ἀπὸ πολλοὺς ἐκ τῶν πολιτῶν. Εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ ὅτι κι ἄν συμβεῖ, παραμένουν ἀταλάντευτοι στὸ κόμμα τους, προσκολλημένοι στὸ πρόσωπο τοῦ ἀρχηγοῦ. Ἕτοιμοι νὰ ψηφίσουν ἀκόμη καὶ ἕνα «στιλιάρι» ἄν τοὺς τὸ ὑποδείξει τὸ κόμμα. Εἶναι οἱ πλέον ἐπικίνδυνοι ἄνθρωποι. Εἶναι ἐκεῖνοι πάνω στοὺς ὁποίους χτίστηκε τὸ σημερινὸ ἄθλιο πολιτικό σύστημα. Οἱ τυφλοί καίτοι βλέποντες, οἱ ἐπιλεκτικοί κωφοὶ, αὐτοὶ ποὺ ἄκριτα στηρίζουν τὸ πλέον σάπιο σύστημα τῆς χώρας. Κι ὅσο ὑπάρχουν αὐτοί, κάθε πρόβλεψι γιὰ τὸ αὔριο τῆς πατρίδος μας εἶναι ἐντελῶς παρακινδυνευμένο.  Ἄς ἐλπίσουμε ὅτι οἱ πολλοὶ, ἔπαθαν, ἔμαθαν ἤ καὶ θὰ μάθουν.

Ἡ οὐσία εἶναι ὅτι οἱ ὑπάρχοντες πολιτικοί, ἀπεδείχθησαν ἀνίκανοι καὶ τὸ νὰ περιμένουμε νὰ μᾶς σώσουν αὐτοὶ ποὺ μᾶς ὁδήγησαν στὸν γκρεμό, ἀποτελεῖ οὐτοπία. Πρέπει νὰ δείξουμε σὲ ὅλους αὐτούς, ὅτι τελείωσαν. Σὲ λίγο, ἐάν τελικῶς μᾶς ἐπιτρέψουν οἱ κατοχικὲς δυνάμεις νὰ πᾶμε σὲ ἐκλογές – αὐτὸ κι ἄν εἶναι κατάντια - ὅλοι οἱ μὲ ὁποιονδήποτε τρόπο συμμετεῖχαν στὸ πολιτικὸ σκηνικό, νὰ ἐξαφανισθοῦν ἀπὸ προσώπου βουλῆς. Πρέπει νὰ καταλάβουν ὅτι εἶναι ἀνεπιθύμητοι. Μὴν τοὺς προσκυνᾶτε. Μὴν τοὺς χαιρετᾶτε. Ἀγνοῆστε τους, δεῖξτε τους τὴν δυσαρέσκειά σας. Γιατὶ εἶναι αὐτοὶ ποὺ μᾶς ἀγνόησαν ὑπογράφωντας χωρὶς ἐξουσιοδότησι τὴν ἐξόντωσι τῆς πατρίδας μας ἀντὶ νὰ καθήσουν νὰ σκεφθοῦν πῶς θὰ βγοῦμε ἀπὸ τὴν κρίσι, εἶναι αὐτοὶ ποὺ τόσα χρόνια χτίζουν γιὰ τὸν ἑαυτούλη τους κι αὐτοὶ ποὺ καὶ σήμερα κοιτάζουν νὰ σώσουν τὸ τομάρι τους. Μὴν τοὺς ἐμπιστεύεστε. Μεταφέρουν τὴν φωνή τῶν κυρίων τους. Ψεύδονται ὄχι γιατὶ τὰ πράγματα δὲν εἶναι ὄντως ἄσχημα ἀλλὰ γιατὶ δὲν κάνουν τίποτε γιὰ νὰ τὰ ἀλλάξουν. Καὶ δυστυχῶς, μέχρι νὰ γίνει αὐτό, νομίζω ὅτι ἡ μόνη φρᾶσι τροϊκανοῦ ποὺ ἦταν τίμια καὶ προσέγγιζε τὴν πραγματικότητα, ἦταν: «Καλό κουράγιο». Μὰ κουράγιο χωρίς ἐλπίδα δὲν ὑπάρχει. Χρειαζόμαστε νοικοκύρεμα, πρόγραμμα, εἰλικρίνεια, σχέδιο, ἐργασία, ἔργο. Χρειαζόμαστε μιὰ καινούργια Ἑλλάδα. Φτωχή ἴσως, χρεωκοπημένη, ἀλλὰ μὲ σχέδιο νὰ ξαναγίνουμε αὐτάρκεις καὶ ἀξιοπρεπεῖς. Κι αὐτὸ, οὐδεὶς ἀπὸ τοὺς ὑπάρχοντες στὴ σημερινὴ βουλὴ μπορεῖ νὰ τὸ ἐπιτύχει.

Ναρκωτικά: Ὁ ἐφιάλτης ποὺ κάνουμε ὅτι δὲν ὑπάρχει

Ἦταν στὰ 1977, ἐκεῖ κἄπου στὸ προαύλιο τοῦ γυμνασίου, ὅταν ἀκούστηκε γιὰ πρώτη φορὰ ἡ λέξι. Ὁ Μπάμπης, ὁ συμμαθητής μας, εἶχε πεῖ τὴν εἴδησι: «Ρὲ σεῖς, τὸ μάθατε; Πιάσανε τὸν Π…. γιὰ ναρκωτικά». Ὁ Π…. ἦταν ἕνας ἄνθρωπος τοῦ λιμανιοῦ μὲ ἕνα μεγάλο τατουάζ ἀπὸ τὸ ὅποῖο εἶχε πάρει καὶ τὸ ὄνομά του». Γνωστός στοὺς περισσότερους. Αὐτὸ ποὺ ἦταν ἄγνωστο ἦταν ἡ ἄλλη λέξι. Τὰ ναρκωτικά. Ναί. Σὲ μιὰ μεσαία ἑλληνικὴ πόλι, οἱ μαθητὲς ἐκείνη τὴν ὡραία ἐποχή, ἀγνούσαμε τὸ τὶ εἶναι τὰ ναρκωτικά. Ὁ ἐφιάλτης δὲν εἶχε ἀκόμη κάνει ἀπειλητικὸς τὴν ἐμφάνισί του. Οἱ γονεῖς δὲν ἀνησυχοῦσαν γιὰ τὰ παιδιά τους ὅταν ἔβγαιναν ἔξω. Τὰ παιδιὰ δὲν ἔψαχναν γιὰ ἰδεατοὺς παραδείσους. Τὸ κάθε καινούργιο δὲν ἦταν μόδα. Οἱ ἀνησυχία γιὰ τὸ αὔριο ἦταν διαφορετική. Ἄλλες ἐποχές… Σήμερα ὅμως; Δικαιοῦνται οἱ σημερινοὶ γονεῖς καὶ φυσικὰ ἡ κοινωνία, νὰ ἀγνοοῦν τὸ πρόβλημα; Δικαιοῦνται νὰ παριστάνουν ὅτι δὲν τοὺς ἀφορᾶ;

Κι ὅμως. Στοὺς δρόμους τῆς Ἀθήνας (ὡς αἴσχυστο παράδειγμα), ἡ καθημερινότητα εἶναι ἐφιαλτική. Σὲ δρόμους κεντρικούς, στὸ φῶς τῆς ἡμέρας, οἱ ναρκομανεῖς κάνουν χρῆσι ἐμπρός στὰ μάτια περαστικῶν, ἀκόμη καὶ παιδιῶν. Ἀνύμπορη ἡ ἑλληνικὴ κοινωνία, ἁπλῶς παρίσταται, σχεδὸν ἀποστασιοποιημένη ἀπὸ τὸ πρόβλημα, ἀφήνωντας χρῆστες καὶ οἰκογένειες στὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ, φτύνωντας στὸν κόρφο της καὶ ψελλίζωντας «μακριά ἀπὸ ἑμᾶς» κι ἔτσι θεωρεῖ ὅτι ἐξορκίζει τὸ πρόβλημα. Μόνο ποὺ τὸ πρόβλημα εἶναι ἐκεῖ, ἐδῶ, μπροστά μας, δίπλα μας. Εἶναι στὴ γειτονιά μας, στὸ σχολεῖο τοῦ παιδιοῦ μας, στὸ σπίτι μας. Τὸ πρόβλημα τῶν ναρκωτικῶν δὲν λύνεται μὲ εὐχές οὔτε μὲ τὸ νὰ κρυβόμαστε πίσω ἀπὸ τὸ δάχτυλό μας.

Πρίν ἀπὸ περίπου εἴκοσι χρόνια, ἄν δὲν μὲ ἀπατᾶ ἡ μνήμη μου, εἶχε ἀκουστεῖ στὸ ραδιόφωνο, ἦταν Νοέμβριος, ὅτι μόλις εἴχαμε ξεπεράσει τὸ φρᾶγμα τῶν ἑκατὸ νεκρῶν ἀπὸ τὰ ναρκωτικά. Ἀλήθεια. Γνωρίζει κανείς, σήμερα πόσοι εἶναι οἱ νεκροὶ ἀπὸ τὰ ναρκωτικά; Ὄχι! Τὸ νὰ πεθάνεις ἀπὸ ναρκωτικά σήμερα, ἔπαψε πιὰ νὰ ἀποτελεῖ εἴδησι. ὅπως καὶ κάθε νεκρὸς ἀπὸ τροχαῖο. Ἡ Ἑλλάδα ξεκληρίζεται κι ἑμεῖς δὲν κάνουμε τίποτα. Κι ὄχι μόνο αὐτό. Ἐπιμένουμε νὰ σφυρίζουμε ἀδιάφορα, τὴν ἴδια στιγμὴ ποὺ τὰ ναρκωτικά, πλημμυρίζουν τὴν ἀγορά, δηλητηριάζωντας πρωτίστως τὴν ἑλληνικὴ νεολαία, θάβωντας καθημερινὰ τὸ μέλλον τῆς πατρίδας μας, σαπίζωντας τὸν κοινωνικό μας ἰστό, αὐτὸν γιὰ τὸν ὁποῖο ἐπαίρονται οἱ περισσότεροι.

Κάθε μέρα, νέοι ἄνθρωποι βρίσκονται νεκροί. Πρὶν πεθάνουν, μὲ τὴν φυσικὴ ἔννοια, ἔχουν πεθάνει οἱ ἴδιοι δεκάδες φορές. Οἱ οἰκογένειές τους, τὰ κοντινά τους πρόσωπα, ἔχουν ζήσει μαζί τους τὴ διαδρομὴ πρὸς τὴν κόλασι, ἔχουν δεῖ ζωντανοὺς νεκρούς τὰ παιδιὰ κυλισμένα στὴν ἀθλιότητα, στὴν πορνεῖα. Νέους ποὺ μπαινοβγαίνουν σὲ φυλακές καὶ ἰδρύματα, καμμιὰ φορὰ σὲ κλινικὲς ἀπεξαρτήσεως μὰ σχεδὸν ὅλους μὲ τὴν ἴδια κατάληξι. Νεκρούς.

Στὴν Ἑλλάδα ποὺ κλείνει τὰ μάτια, στὴν ἑλληνικὴ ἐπαρχία ποὺ καλύπτει τὰ περιττώματα γιὰ νὰ μὴν μυρίζουν γιὰ νὰ τὰ πατήσει κάποιος ἄλλος ἀργότερα, στὴν Ἑλλάδα ποὺ τὰ παιδιά δὲν εἶναι ἴσα, ποὺ δὲν καταλήγουν ὅλοι γιὰ τὸν ἴδιο λόγο στὸ δικαστήριο, ποὺ τὰ μέλη τῶν «καλῶν» οἰκογενειῶν διαφέρουν ἀπὸ αὐτὰ τῶν παρακατιανῶν, ποὺ κανείς δὲν καταγγέλει αὐτὸ ποὺ κουτσομπολεύει πίσω ἀπὸ τὴν πλάτη αὐτοῦ μὲ τὸν ὁποῖο λίγο πρὶν ἔπινε καφέ, σ’αὐτὴν τὴν Ἑλλάδα ποὺ σήμερα περνάει τὶς πιὸ δύσκολες ὧρες της, βυθισμένη στὴν κρίσι, στὴν ἀνεργία, στὴν ἀνυποληψία, ὁ κόσμος πεθαίνει καὶ κανεὶς δὲν μιλάει.

Ὁ γράφων, δὲν εἶναι εἰδικὸς ἐπὶ τῶν ναρκωτικῶν. Ἀλλὰ δὲν μπορεῖ οὔτε ὁ ἴδιος οὔτε καὶ κανένας ἄλλος νὰ παριστάνει ὅτι δὲν συμβαίνει τίποτα. Ἡ χώρα μας εἶναι σταυροδρόμι διακινήσεως ναρκωτικῶν. Ἡ ἐπαρχία μας εἶναι γεμάτη ἀπὸ αὐτά. Οἱ περισσότεροι μαθητές, στὴ θέσι τοῦ τσιγάρου ἔχουν πιὰ τὸ τσιγαριλίκι. Εἶναι μαγκιὰ νὰ καπνίζεις χασίς. Εἶναι μόδα νὰ καταπίνεις χάπια ἔκστασι. Στὰ ὑψηλότερα στρώματα εἶναι στῦλ τὸ νὰ ρουφᾶς κόκα. Τὰ δενδρύλλια φύονται παντοῦ. Περιοχὲς ὑπερηφανεύονται γιὰ τὴν ποιότητα ποὺ παράγουν. Πῶς μποροῦμε νὰ συνεχίζουμε νὰ προσπερνᾶμε τὸν ἄνθρωπο ποὺ πεθαίνει δίπλα μας; Πῶς διάολο γίναμε ἔτσι;

Ὑπάρχουν λύσεις; Σίγουρα. Κάτι πρέπει νὰ κάνουμε, ὁ καθένας ἀπὸ τὴν πλευρά του. Νὰ μιλήσουν εἰδικοὶ στὰ σχολεῖα. Ξανά καὶ ξανά. Τὸ κράτος, μέσῳ τῆς τηλεοράσεως, αὐτῆς ποὺ ἀσχολεῖται μὲ ὅτι ἄθλιο ἔχουμε νὰ ἐπιδείξουμε, ἄς προβάλει τουλάχιστον ταινίες, ἐνημερωτικὲς ἐκπομπές, στατιστικές, ὅτι ὑπάρχει, ξανὰ καὶ ξανά μήπως κάποιοι ξυπνήσουν. Ἄς προβάλει τὸ πρόβλημα. Ἄς δείξει τὴν σημερινὴ κατάστασι στὴν πατρίδα μας. Τὶ κερδίζουμε μὲ τὸ νὰ τὸ κρύβουμε; Νὰ ἀλλάξει ἡ νομοθεσία. Νὰ γίνει σκληρή. Πραγματικὰ σκληρή. Ὅπως καταντᾶ νὰ εἶναι καὶ ἡ ζωὴ τῶν χρηστῶν καὶ τῶν οἰκογενειῶν τους. Οἱ δῆμοι νὰ ὀργανώσουν ἐπαναλαμβανόμενες ἡμερίδες. Νὰ ἀφήσουν τὶς κερδοφόρες γιὰ κάποιους «πολιτιστικὲς» ἐκδηλώσεις καὶ νὰ κοιτάξουν τὸ πραγματικὸ πρόβλημα. Ἡ ἀστυνομία νὰ ἀσχοληθεῖ μὲ τὸ θέμα. Καὶ νὰ ἀφεθεῖ ἐλεύθερη νὰ κάνει τὴ δουλειά της. Μέχρι πότε θὰ θάβουμε τοὺς νέους μας, Μέχρι πότε δὲν θὰ καταγγέλουμε αὐτὸν ποὺ πουλάει, προμηθεύει (βάλετε ὅτι θέλετε ἐδῶ) μόνο καὶ μόνο γιατὶ εἶναι γνωστός, παιδὶ γνωστοῦ /φίλου, κλπ; Μέχρι πότε θὰ ὑποκρινόμαστε ὅτι δὲν μᾶς ἀφορᾶ ὁ θάνατος τόσων νέων ἀνθρώπων; Μέχρι πότε τὸ κάθε κάθαρμα ποὺ στέλνει τὸν κόσμο στὸ χαμό, θὰ ἀντιμετωπίζεται ὡς χρήστης, ἀσθενής, κλπ; Μέχρι πότε οἱ δικηγόροι θὰ ἀναλαμβάνουν ὑποθέσεις ἐμπόρων ναρκωτικῶν καὶ θὰ πληρώνονται μὲ τὰ χρήματα τῶν θυμάτων τους; Μέχρι πότε;

Αὐτοί μᾶς κυβερνοῦν ἄρα πρὸς τί ἡ ἀπορία;

Σὲ μιὰ παγκόσμιας πρωτοτυπίας διαδικασία, ἄξια γιὰ διερεύνησι ἀπὸ ἐρευνητὲς καὶ πανεπιστημιακὰ ἰδρύματα, σύσσωμη ἡ ἑλληνικὴ πολιτικὴ σκηνή, ἀπὸ τοῦ πρώτου ἕως καὶ τοῦ τελευταίου ποὺ μετέχει τέτοιων διαδικασιῶν, κατάφερε σὲ γενικὲς γραμμές, νὰ ἐξευτελίσει διεθνῶς τὴ χώρα, νὰ διασύρει τοὺς Ἕλληνες ὡς ἀνάξιους ἀκόμη καὶ νὰ συμφωνήσουν σὲ ὅ,τι διαφωνοῦν καὶ νὰ προκαλέσει τὸν χλευασμὸ ὅλων ὅσων ἐπιχαίρουν μὲ τὴ σημερινὴ κατάντια μας. Ὅμως, προσέφερε καὶ μία μεγάλη ὑπηρεσία ποὺ ἐάν τύχει τῆς σωστῆς ἐκμεταλλεύσεως μπορεῖ νὰ ὁδηγήσει τὴ χώρα σὲ ὁμαλότερες ἀτραπούς (οἱ ἐποχὲς τῶν λεωφόρων ἔχουν παρέλθει ἤδη). Ὅτι κατέδειξε τὴν πλήρη άνικανότητα τοῦ συστήματος νὰ ἐξεύρει λύσι ἀκόμη καὶ ὅταν ὑπάρχει, φαινομενικὰ τουλάχιστον, πρόθεσι συναινέσεως.   

Τὸ ἀποτέλεσμα ὑπῆρξε τραγικό. Γιὰ μιὰ ἀκόμη φορά. Τὸ ἴδιο καὶ ὅσα προηγήθησαν. Μερικὲς ἀπορίες: Τὶ ἀκριβῶς ἔκαναν οἱ δύο «πολιτικοὶ» ἀρχηγοὶ ὅταν συναντιόντουσαν μὲ τὸν Πρόεδρο; Καὶ ἐν πάσει περιπτώσει ἀφοῦ δὲν εἴχαν ἀποφασίσει τὶ πήγαιναν νὰ κάνουν; Κι ἐκεῖνος ὁ πρόεδρος τὶ ἀκριβῶς ἔκανε; Γιατὶ τοὺς φώναζε; Θὰ ἦταν πράγματι λαμπρὸ ἐὰν εἴχαμε τὰ πρακτικὰ αὐτῶν τῶν «συνεδριάσεων». Γιατὶ δὲν τοὺς ἔλεγε νὰ πᾶνε μόνο ἐφ’ ὅσον εἴχαν καταλήξει ὁριστικά;

 

Καὶ τὶ δὲν ἀκούσαμε ὅλες αὐτὲς τὶς ἡμέρες στὴν προσπάθεια τῶν δύο πρωτοκλασσάτων νὰ βροῦν λύσι. Ἀλήθεια. Τὶ ἀκριβῶς ἐπιζητοῦσαν; Ἀπὸ τὴ μιὰ ὁ ἕνας, ἔχοντας ἐξευτελισθεῖ ὁ ἴδιος καὶ ἔχοντας διασύρει τὴν χώρα, ἐπέστρεψε, πῆρε ψῆφο ἐμπιστοσύνης (ἀλήθεια, ὑπάρχει κανεὶς ποὺ νὰ γνωρίζει γιὰ ποιὸν ἀκριβῶς λόγο οἱ ἀρχιγλῦφτες βουλευτές χειροκροτοῦσαν ὄρθιοι μάλιστα αὐτὸν ποὺ εἶχε ἐπιστρέψει δαρμένος ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ προσκυνοῦσε;) καὶ στὴ συνέχεια μεγαλόθυμος ἀποφάσισε νὰ παραδώσει τὴν πρωθυπουργία. Ἀπὸ τὴν ἄλλη ὁ ἄλλος, ἔχοντας στηρίξει ὅλη του τὴν πολιτικὴ σὲ μιὰ ἀόριστη ἀντιμνημονιακὴ φρασεολογία (ἐκτὸς ἐάν θεωρηθοῦν ὡς σοβαρὲς οἱ κορῶνες περὶ ἐπαναδιαπραγματεύσεων) καθόταν τώρα νὰ μοιράσει / στηρίξει /συζητήσει ... ὁ Θεὸς ξέρει τὶ ἀκριβῶς. Μιὰ τεράστια κωλοτούμπα ἀπὸ αὐτὰ ποὺ ἔλεγε πρὶν κι ἐνῷ δυὸ μέρες πρίν, εἶχε σηκωθεῖ νὰ φύγει ἀπὸ τὴ συζήτησι στὴ βουλή. Εἶχε ἀλλάξει κάτι καὶ δὲν τὸ εἴχαμε ἀντιληφθεῖ;

Τὸ ἀποτέλεσμα ὑπῆρξε καὶ πάλι τραγικό ὅπως εἴπαμε. Τόσα χρόνια, τὸ πολιτικὸ σύστημα ἀναπαράγει ἀνίκανους εὶδικοὺς νὰ μᾶς σώζουν. Δὲν εἶναι τρελλό, κάθε φορὰ νὰ τοποθετοῦνται, πλὴν ἐλαχίστων καὶ ἐντελῶς σπανίων περιπτώσεων, ἐπικεφαλῆς ὑπουργείων πολιτικοὶ ἐντελῶς ἄσχετοι μὲ τὰ θέματα ποὺ καλοῦνταν νὰ ἐπιλύσουν ἤ νὰ ἐπιληφθοῦν. Οἱ ἴδιοι ἄνθρωποι σὲ διάφορες καρέκλες. Δεῖτε λίγο τὰ βιογραφικὰ τῶν ὑπουργῶν καὶ τῶν ὑφυπουργῶν καὶ θὰ καταλάβετε. Μπεῖτε στὰ sites τῶν κομμάτων καὶ θὰ ἀντιληφθεῖτε ὅτι οἱ ἄνθρωποι ποὺ ψηφίζετε καὶ θαυμάζετε, δὲν ἔχουν ἀπολύτως τίποτε παραπάνω ἀπὸ ἔσᾶς ἤ τὸ παιδί σας ἐκτὸς ὅτι ἀπὸ νωρίς, ἐνετάχθησαν σὲ ἕνα ἄθλιο, βρωμερό καὶ ἀηδιαστικὸ πολιτικὸ σύστημα καὶ μέσῳ αὐτοῦ ἐπιβιώνουν. Ἄνθρωποι χωρὶς ἐπιστημονικὸ ὑπόβαθρο, χωρὶς γνῶσι τοῦ ἀντικειμένου τους, μεταπηδοῦν ἀπὸ ὑπουργείου σὲ ὑπουργεῖο. Ἄξίζει νὰ διαβάσετε τὰ βιογραφικά τους. Γιὰ νὰ πᾶς στὸν ἰδιωτικὸ τομέα σὲ μιὰ ὑψηλὴ θέσι, πρέπει νὰ περάσεις χρόνια σὲ σπουδές, στὴ συνέχεια νὰ ἐργασθεῖς σκληρά καὶ τέλος ἐάν τὰ καταφέρεις νὰ ἀνέλθεις στὰ ὑψηλότερα κλιμάκια. Καὶ σχεδὸν πάντα σὲ ἐπιχειρήσεις μὲ παρεμφερὴ ἀντικείμενα. Πῶς στὸ καλὸ τὰ καταφέρνουν οἱ πολιτικοί, μὲ ὅπλο τὴ θέσι στὸ κόμμα, νὰ πηγαίνουν ἀπὸ τὸ ἕνα ὑπουργεῖο στὸ ἄλλο, ἄσχετα ἐντελῶς μεταξύ τους, εἶναι ἄξιον ἀπορίας. Μᾶλλον θὰ ἔχουν κάτι τὸ ξεχωριστὸ αὐτοὶ ποὺ ἑμεῖς θεωροῦμε ἄχρηστους. Ὑπάρχει βέβαια καὶ ἡ ἀπάντησι  ὅτι κάθε ὑπουργὸς ἔχει τὸ δικαίωμα νὰ παίρνει δώδεκα (12) συμβούλους καὶ κάθε ὑφυπουργὸς ἕξι (6). Ἀλλὰ τὸ ἐρώτημα εἶναι: Γιατὶ οἱ σωτῆρες τοῦ Ἔθνους μεταπηδοῦν ἀπὸ τὸ ἕνα ὑπουργεῖο στὸ ἄλλο;  Ἄν πέτυχαν σὲ κάποιο ὑπουργεῖο γιατὶ τοὺς ἀλλάζουν; Γιὰ νὰ πᾶνε νὰ φτιάξουν τὸ ἄλλο; Κι ἄν ἀπέτυχαν, γιατὶ τοὺς πηγαίνουν στὸ ἄλλο; Γιὰ νὰ τὰ κάνουν κι ἐκεῖ ὅπως στὸ προηγούμενο;

Κι ἐκεῖ ποὺ περιμένεις ὅτι σ’ αὐτὴν τὴν δύσκολη στιγμή, ἐκεῖ ποὺ πρέπει νὰ στρατευθοῦν οἱ καλύτεροι ἀνὰ τομέα γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ ξεπεράσουμε τὴν κρίσι, προκύπτει ἡ κυβέρνησι Παπαδήμου. Μὲ 48 μέλη. Γιατὶ ρὲ παιδιά; Γιὰ νὰ βολευτοῦν ὅλοι; Ἕνα σχῆμα εἴκοσι, ἔστω  τριάντα Ὑπουργῶν καὶ Ὑφυπουργῶν θὰ τοὺς ἔπεφτε πλάκωμα;  Ἔτσι γιὰ νὰ δείξουν ὅτι συμμερίζονται τὴν κρισιμότητα τῶν στιγμῶν, τὸ τὶ περνάει ὁ Ἑλληνικὸς λαός;  Ὄχι καὶ πάλι ὄχι. Ἀλλὰ καὶ κατὰ ὑπουργεῖο ρίξτε μιὰ ματιὰ στὸ τι ἔχει μπεῖ ἀντί τῶν εἰδικῶν.  Νὰ γιατὶ δὲν πρέπει νὰ περιμένει κανεὶς καὶ ἀπὸ αὐτὴν τὴ νέα κυβέρνησι, τίποτε ἀπολύτως.

Τελικῶς χρειζόμασταν μιὰ νέα κυβέρνησι; Ὁ πρωθυπουργός, ὁ πρώην, παντοδύναμος. Ὄρθιοι τὸν χειροκροτοῦσαν στὴ βουλὴ γιὰ τὴν ψῆφο ἐμπιστοσύνης. Γιατὶ ἔφυγε; Δὲν μποροῦσε πλέον νὰ σταθεῖ στὸ ἐξωτερικό; Δὲν τὸν θέλανε στὸ κόμμα του; Δὲν ἤθελε νὰ φθαρεῖ ἄλλο; Δὲν τὸν ἄφηναν ἀπὸ τὸ κόμμα νὰ πάει σὲ ἐκλογὲς γιὰ νὰ μὴν χάσει τὸ κόμμα τὴν ἐξουσία; Ἔχουν σκοπὸ ποτὲ νὰ ποῦν τὴν ἀλήθεια; Βεβαίως καὶ ὄχι. Σὲ ποιοὺς νὰ τὴν ποῦν; Σὲ ποιοὺς νὰ δώσουν λογαριασμό;  Ἤ μήπως ἔχασε τὴ δύναμί του τὸ ΠΑΣΟΚ ἐπειδὴ μπῆκαν δώδεκα νέα ἄτομα στὴν κυβέρνησι, μόνο καὶ μόνο γιὰ νὰ τοὺς άποδώσουν μετὰ συνυπευθυνότητα στὰ ὅσα αὐτὴ ἡ κυβέρνησι, ἡ ὁποία διατηρεῖ σὲ ὅλους τοὺς τομεῖς ποὺ ἔχουν σχέσι μὲ τὰ βασικὰ ὑπουργεῖα ποὺ σχετίζονται μὲ τὸ μνημόνιο, τὰ ἴδια πρόσωπα; Δὲν εἴδατε τοὺς δύο βράχους σωματοφύλακες (συγγνώμη ἀντιπροέδρους ἤθελα νὰ πῶ) νὰ ἴστανται ἔνθεν καὶ ἔνθεν τοῦ πρωθυπουργοῦ;

Τὸ πόση σημασία δίνουν στὴ νέα κυβέρνησι, φαίνεται ἀπὸ τὶς δηλώσεις καὶ στάσεις τῶν κομμάτων. «Δὲν ἔχουμε πρόβλημα μὲ κανένα πρόσωπο» ἔλεγε ὁ κ. Σαμαρᾶς. Μὲ ἄλλα λόγια, βᾶλ’ τε ὅποιον θέλετε. Μήπως ἔχει καμμία σημασία; Νὰ δώσουμε τὴν παράστασί μας στοὺς χαχόλους καὶ τέλος. Μεγαλύτερη ἀπαξίωσι γιὰ τὸν ὅποιο πρωθυπουργὸ ὑπάρχει;  Ἄν δὲν ἔχεις πρόβλημα μὲ ὅποιον σοῦ βάλουν γιὰ πρωθυπουργό, τότε μὲ τὶ ἔχεις πρόβλημα;  Ἄν ὅλα εἶναι τυπικά, τότε γιατὶ μᾶς πρήζετε;

Δὲν πρέπει νὰ περιμένει κανεὶς τίποτε καλὸ άπὸ τὴν νέα κυβέρνησι. Ἐκτὸς ἐάν ἀκούσουμε ἀπὸ τὸν κ. Παπαδῆμο νὰ λέει στὶς προτεραιότητες  τῶν ἐπομένων τριῶν μηνῶν πέρα ἀπὸ τὰ οἰκονομικά γιὰ τὰ ὁποῖα εἶναι βέβαιο ὅτι θὰ τσακίσουν κάθε Ἑλληνικὸ σπίτι:

α. Κατάργησι τῆς βουλευτικῆς ἀσυλίας καὶ τῶν προνομίων τῶν βουλευτῶν.

β. Παραπομπὴ στὴ δικαιοσύνη ὅσων πολιτικῶν ἔβλαψαν μὲ ἀποφάσεις τους  τὴ χώρα συμπεριλαμβανομένων καὶ αὐτῶν ποὺ ἔχουν ὑπογράψει τὶς παράνομες δανειακὲς συμβάσεις μὲ τὶς ὁποῖες ἔχει καταδικασθεῖ ὁ λαός, ἡ χώρα γιὰ χρόνια ὁλόκληρα.

γ. Βουλὴ 200 βουλευτῶν καὶ κυβέρνησι μέχρι 30 ἀτόμων μὲ μὴ δυνατότητα ἐπανεκλογῆς κάποιου ὡς βουλευτοῦ  πέραν τῶν δώδεκα συνολικῶς ἐτῶν.  Οὐδεὶς μὴ ἔχων ἐργασθεῖ καὶ βέβαια ὄχι ὡς συνδικαλιστής, γιὰ τουλάχιστον ὀκτὼ ἔτη νὰ μὴν δύναται νὰ ἐκλεγεῖ.  

δ. Παραπομπὴ στὴ δικαιοσύνη καὶ καταβολὴ ὅλων τῶν ὀφειλῶν ὅσων ὀφείλουν χρήματα στὸ Κράτος μὲ σειρὰ ἐκ τῶν ἄνω πρὸς τὰ κάτω καὶ ὄχι ἀντιστρόφως.

ε. Δημοσίευσι τῶν «πόθεν ἔσχες» ὅλων τῶν βουλευτῶν καὶ γενικότερα πολιτικῶν καὶ παραπομπὴ στὴ δικαιοσύνη ὅσων ἔχουν ἀποκρύψει στοιχεῖα ἤ δὲν μποροῦν νὰ τὰ δικαιολογήσουν.

στ. Ἴδιο καθεστὼς γιὰ ὅλους τοὺς δημοσίους ὑπαλλήλους.

Ἔχετε δίκιο. Δὲν πρόκειται νὰ γίνει τίποτε ἀπὸ αὐτὰ. Γνωρίζοντας τὴν ἡμέρα τῶν ἐκλογῶν, θὰ ξαμολυθοῦν ὅλοι πρὸς ἄγραν ψήφων. Τὰ πρωτοκλασσάτα στελέχη μὲ τὴ στήριξι τοῦ κόμματος ἤ μέσω τοῦ Ἑπικρατείας, θὰ ἐπανεκλεγοῦν. Οἱ ὑπόλοιποι θὰ ἀποδυθοῦν  σὲ ἕναν συνεχῆ προεκλογικὸ ἀγῶνα γιὰ νὰ κάνουν ἁπλῶς τὴν κρίσι βαθύτερη. Κι ἑμεῖς;Τὶ κι ἑμεῖς; Ἑμεῖς οἱ ὑπόλοιποι θὰ βουλιάζουμε. Κι ὅταν ἔρθουν οἱ ἐκλογές, θυμηθεῖτε: Θὰ ἔχουμε ξεχάσει τὰ πάντα καὶ θὰ τρέχουμε νὰ ψηφίσουμε πάλι τὸν Γιωργάκη, τὸν Ἀντωνάκη, τὸν Κωστάκη… Θὰ τσακωνόμαστε γι’ αὐτούς.  Θὰ εἴμαστε ἄξιοι τῆς μοίρας μας. Κι ἄν στὴ θέσι τοῦ Γιωργάκη εἶναι ὁ Βαγγελάκης, στὴ θέσι τοῦ Ἀντωνάκη ὁ Κωστάκης (Ναὶ πάλι. Ὁ γνωστὸς Κωστάκης. Γιατί; Ποῦ εἶναι τὸ παράξενο; ) πάλι μεταξύ μας θὰ τρωγόμαστε καὶ πάλι σ’ αὐτοὺς ποὺ διέλυσαν τὰ πάντα θὰ δίνουμε τὴν ψῆφο μας. ΘΥΜΗΘΕΙΤΕ ΤΟ γιατὶ δὲν θὰ ἀργήσει ἡ μέρα.

Ὑστερόγραφο: Ἀξίζει νὰ δεῖτε τὰ βιογραφικὰ τῶν ἐθνοσωτῆρων μας. Τὶ ἔχουν σπουδάσει, ποιὰ ὑπουργεῖα ἔχουν σώσει καὶ τὸ βασικότερο:Ποῦ ἔχουν ἐργασθεῖ. Ἐκεῖ νὰ δεῖτε σταδιοδρομίες. Ἀπὸ πρόεδροι νεολαίας μέχρι γραμματεῖς τοῦ κόμματος. Μήπως κάποια στιγμὴ σταματήσουν κάποιοι νὰ τοὺς σέβονται. Δὲν ἀξίζουν τοῦ σεβασμοῦ ἀνθρώπων τοῦ μεροκάματου, τῆς ἐργασίας, τῆς προκοπῆς. Γι’ αὐτὀ, σταματῆστε νὰ τοὺς προσκυνᾶτε. Καὶ νὰ θυμᾶστε ὅτι τὴν δύναμι τοὺς τὴν δίνουμε ἑμεῖς οἱ ἐπιλήσμονες, ὁ πάντα εὐκολόπιστος λαός. 

Κάποιοι φίλοι ρωτοῦν γιὰ τὶς πολυτονικὲς γραμματοσειρές. Μπορεῖτε νὰ τὶς κατεβάσετε ἀπὸ ]τοὺς συνδέσμους: http://www.komvos.edu.gr/endoglwssiki/polytonikes.htm

http://abnet.agrino.org/htmls/HBdnl.htm κ.ἄ.

Ἡ χαμένη τιμἠ τοῦ χλιδόφτωχου

Βρῆκα τὸ συγκεκριμένο ἄρθρο ἐξαιρετικό. Διαβάστε το ἐδῶ ἤ ἀπ' εὐθείας ἀπὸ τὸ site ποὺ πρωτοδημοσιεύθηκε.

Η συντριβή του συστήματος και το τέλος του διεστραμμένου «εγώ».
Χειρότερο απʼ το βλέμμα ενός δαρμένου σκύλου είναι το βλέμμα ενός ανθρώπου σαν δαρμένου σκύλου. Το βλέμμα του φόβου που δεν τον φιλτράρει η λογική, που δεν τον αναιρεί καμιά ελπίδα. Δεν υπάρχει χειρότερος φόβος απʼ τον αόριστο φόβο. Δεν ξέρεις τι πρέπει να φοβάσαι και καταλήγεις να φοβάσαι τα πάντα. Λίγο πριν απʼ το τέλος, φοβάσαι τον φόβο σου και καταλήγεις να φοβάσαι τον εαυτό σου.
Γέμισαν οι δρόμοι τέτοια βλέμματα. Άνθρωποι που δεν ξέρουν τι πρέπει να φοβούνται, σαν τα σκυλιά που περιμένουν το χτύπημα. Πού πάμε; Τι θα μας συμβεί; Κανένας δεν μπορεί νʼ απαντήσει αλλά και κανένας δεν θέλει. Τι κακό θα συμβεί; Θα χάσουμε τη δουλειά μας, το σπίτι; Θʼ αναγκαστούμε να ζήσουμε με λιγότερα; Η τηλεόραση 52 ιντσών δεν θα προσφέρει καμιά απόλαυση; Θʼ αναγκαστούμε να ψάχνουμε στα σκουπίδια; Θα είμαστε υποχρεωμένοι να πίνου- με ρετσίνα με τον γείτονα που δεν γνωρίζουμε καν, όπως σʼ εκείνες τις ταινίες με τον Ρίζο και τη Βλαχοπούλου; Υπάρχει περίπτωση να χτυπήσει η πόρτα και να είναι ο διπλανός που ζητάει ένα λεμόνι; Ποιο απʼ όλα είναι το δικό μας σενάριο;
Δεν είμαι σίγουρος πως η πτώχευση είναι η καταστροφή της Ελλάδας. Προσπαθώ να καταλάβω τι είναι αυτό που θα πτωχεύσει. Η Παιδεία των προσωπικών Πανεπιστημίων και της κομματικής συναλλαγής; Οι εφορίες της διαφθοράς; Τα νοσοκομεία με το φακελάκι; Μήπως θα συντριβεί το πολιτικό μας σύστημα, αυτή η μεγάλη αποθήκη με ψεύτες, φαφλατάδες και ανεπάγγελτους; Θʼ αναγκαστεί ο Δημήτρης Ρέππας να γίνει οδοντογιατρός, ο Καραμανλής δικηγόρος και ο Βενιζέλος αδύνατος; Ποια, αλήθεια, είναι η μεγάλη καταστροφή που φοβόμαστε;
Υπάρχουν πολλά που θα χάσουμε, αλλά δεν ξέρω αν είναι αυτά που δικαιούμαστε και πολύ περισσότερο αυτά που χρειαζόμαστε. Στη γειτονιά μου θα κλείσουν τα 7 καταστήματα μανικιούρ-πεντικιούρ και τα 6 κομμωτήρια και θα μείνει μόνο ο ένας φούρνος που θα πουλάει είδος ανάγκης: ψωμί. Οι κυρίες θα πάψουν να ισορροπούν επικίνδυνα πάνω σε αφόρετες γόβες και τεχνητές επιθυμίες. Οι τράπεζες δεν θα έχουν διακοποδάνεια. Ο Ρέμος δεν θα βρίσκει κανέναν να του ρίξει δυο γαρύφαλλα. Η Φιλιππινέζα δεν θʼ αναθρέφει πια τα παιδιά. Οι σύγχρονες μανάδες ίσως δεν θʼ αναφωνούν «δεν αντέχω», γιατί θʼ ανακαλύψουν τη σημασία και της λέξης και της αντοχής. Τα παιδιά μας, όταν βγάζουν με 10 το λύκειο, θα πηγαίνουν σε κάποια τεχνική σχολή και όχι στο ιδιωτικό Πανεπιστήμιο του Λονδίνου που αναλαμβάνει να βαφτίσει τους κατιμάδες επιστήμονες με το αζημίωτο.
Ίσως χρησιμοποιούμε το κινητό τηλέφωνο όπως σε όλη την Ευρώπη, για να επικοινωνούμε και όχι για να εξευτελιζόμαστε. Το «ουάου» θα πάψει να είναι το υποκατάστατο του οργασμού στις κουβέντες που ψάχνουν την επιβεβαίωση της ανοησίας. Μπορεί να ψάξουμε περισσότερο τον πραγματικό οργασμό, μαζί με τους κανονικούς ανθρώπους που θα μας κάνουν να τους εκτιμάμε. Θʼ αρχίσουμε να αξιολογούμε ποιος είναι ικανός και χρήσιμος και όχι αναγνωρίσιμος. Οι μανάδες δεν θα ζητάνε αυτόγραφο από την Τζούλια για τις κόρες τους.
Πιο πολύ, νομίζω, θα καταστρέψουμε με τα χέρια μας εκείνο το διεστραμμένο «εγώ» που επιμένει να μας αξιολογεί και να μας συγκρίνει με βάση τις πισίνες, τη μάρκα του αυτοκινήτου και τις κακόγουστες καρό ταπετσαρίες που φοράμε επειδή γράφουν Burberry. Μπορεί να μη θέλουμε πια να γίνουμε πλούσιοι, αλλά ουσιαστικοί. Μπορεί ίσως και νʼ αγαπηθούμε περισσότερο, ανακαλύπτοντας τη συλλογικότητα και το ενδιαφέρον για μια ζωή που είναι κοινή. Οι επιπόλαιοι θα ξαναγίνουν επιπόλαιοι και δεν θα είναι πια τρέντι.
Οι αγρότες θα επιστρέψουν στα χωράφια. Και οι Ουκρανές, που έτρωγαν τις ψεύτικες επιδοτήσεις, στα σπίτια τους. Στα καφενεία των χωριών θα συζητάνε ξανά ποιο παιδί πρόκοψε και όχι ποιο πήγε σε ριάλιτι. Οι DJs, οι image makers, οι κουρείς σκύλων, ίσως χρειαστεί να βρουν μια άλλη δουλειά.
Το σύστημα της αξιολόγησής μας θʼ αλλάξει και ίσως απαιτήσουμε πραγματικά να τιμωρηθούν αυτοί που τα έφαγαν. Παρουσία μας, πάντα. Ίσως δεν ξαναψηφίσουμε εκείνους που μας έφεραν σε αυτήν τη θέση. Και ίσως καταλάβουμε πως τα κοράκια του εξτρεμιστικού καπιταλισμού, που φαίνονταν καναρίνια μέσα από τα κουστούμια και τις τηλεοράσεις, ήταν αυτοί που μας εξαπάτησαν την ώρα που ζαλιζόμασταν με Johnnie Black. Ίσως ψάξουμε για μια πιο δίκαια ζωή, χωρίς να μετράμε την απόδοση δίκιου με τη σύγκριση τραπεζικών λογαριασμών.
Μπορεί ξαφνικά οι καλλιτέχνες νʼ αρχίσουν να παράγουν κι αυτοί, πατώντας σε αυτό που είναι ζωή και όχι στις κρατικές επιδοτήσεις, σαν να πουλάνε βαμβάκι, και στις δημόσιες σχέσεις.
Δεν είμαι σίγουρος πως όλα αυτά είναι κακά. Ναι, θα υπάρξουν χιλιάδες άνεργοι. Θα χτυπηθεί το Δημόσιο. Αυτό που βρίζουμε όλοι πως είναι αντιπαραγωγικό, μας ταλαιπωρεί και δεν μας εξυπηρετεί. Θʼ απολυθούν κάποιοι απʼ αυτούς που μπήκαν με ρουσφέτι, γλείψιμο, αναξιοπρέπεια. Τα επαρχιακά μουσεία της χώρας δεν θα έχουν δέκα κηπουρούς, θα καταργηθούν οι «Οργανισμοί Αναξιοπαθούντων Κορασίδων» και οι «Πολιτιστικοί σύλλογοι για τη σουρεαλιστική προσέγγιση της ζωής του Λάμπρου Κατσώνη». Οι ανύπαντρες κόρες αξιωματικών δεν θα παίρνουν επίδομα. Και όσες απʼ αυτές είναι επώνυμες δεν θα είναι «κατά του γάμου από άποψη», για να παίρνουν το επίδομα.
Φοβάμαι, όπως όλοι. Αλλά θέλω και να συντριβεί ένα σύστημα που αναπαράγει τη σαπίλα. Που βαφτίζει Δημοκρατία τον διεφθαρμενο του εαυτό, Δικαιοσύνη την ατιμωρησία του κι ευτυχία την κενότητα και τον ευδαιμονισμό. Φοβάμαι. Γιʼ αυτό θέλω να τελειώνουμε.

Ἡ ἱστοσελίδα τοῦ ἄρθρου:


http://www.lifo.gr/mag/columns/4245

Τὸ μεγάλο μας τσίρκο…

«Κάποια μέρα κοιτάζοντας πίσω, τα χρόνια που αγωνίστηκες θα σου φαίνονται τα πιο ωραία».
Ζίγκμουντ Φρόυντ, 1856-1939, Αυστριακός ψυχίατρος

Τὴ στιγμὴ ποὺ γράφονται αὐτὲς οἱ γραμμές, δὲν εἶναι γνωστὸ τὸ ἀποτέλεσμα τῶν συνομωτικῶν συνομιλιῶν προέδρου, πρωθυπουργοῦ καὶ ἀρχηγοῦ τῆς ἀξιωματικῆς ἀντιπολιτεύσεως. Μικρὴ ὅμως σημασία ἔχει τὸ τὶ θὰ γίνει τελικῶς. Ὄχι γιατὶ τὸ ἀποτέλεσμα τῆς συγκεκριμένης συναντήσεως δὲν θὰ παίξει ρόλο στὶς ἐξελίξεις ἀλλὰ ἁπλούστατα γιατὶ δὲν μπορεῖ νὰ ἀλλάξει ὅσα ἔχουν προηγηθεῖ. Καὶ δυστυχῶς ὅλα αὐτὰ τὰ χρὀνια ἔχουν γίνει πολλὰ καὶ δὲν ἔχουν γίνει ἀκόμη περισσότερα.

Τί συνέβη τὰ τελευταῖα δύο χρόνια; Μία κυβέρνησι ποὺ ἦλθε μὲ τὸ σύνθημα «λεφτὰ ὑπάρχουν», ἀντικατέστησε μιὰ ἀποτυχημένη κυβέρνησι κι ἕναν πρωθυπουργὸ ποὺ ἀποφάσισε μετὰ ἀπὸ πέντε περίπου χρόνια νὰ ἀπευθυνθεῖ στὸ λαὸ καὶ νὰ τοῦ πεῖ ὅτι ὑπάρχει πρόβλημα. Καὶ ὁ λαός, ὁ ἴδιος λαὸς ποὺ σήμερα στενάζει καὶ ταυτόχρονα καταριέται  τοὺς πολιτικοὺς καὶ τὰ κόμματα, πάντα παρασυρόμενος ἀπὸ τὰ ὡραῖα λόγια καὶ ὄχι ἀπὸ τὴν ἀλήθεια, ἀποφάσισε νὰ ψηφίσει αὐτὸν ποὺ τοῦ ἔταζε περισσότερα. Χρόνια τώρα ἡ ἴδια ἱστορία κι ὅπως ἔλεγε κι ὁ Σολωμός: «Δυστυχισμένε μου λαέ, καλὲ καὶ ἠγαπημένε, πάντοτ' εὐκολοπίστευτε καὶ πάντα προδομένε». Εὐκολόπιστος λοιπόν ἤ κατὰ τὸν Σολωμὸ εὐολοπίστευτος ψήφισε ὁ λαός. Καὶ να τὰ πανηγύρια μέχρι ποὺ… Ἄρχισαν τὰ μνημόνια μετὰ τὶς διαβουλεύσεις. Κεκτημένα ἐτῶν κατέρρεαν. Ἀγῶνες προδίδονταν. Μὰ ὁ λαός, σὰν νὰ πίστευε ὅτι ἦταν κι αὐτὸς μέρος τοῦ προβλήματος – ποὺ βεβαίως καὶ ἦταν - ὑπέμενε στωϊκά. Μοῦ εἶναι ἀδύνατον νὰ σκεφτῶ τὶ θὰ εἶχε συμβεῖ ἐάν τὰ ἴδια μέτρα προσπαθοῦσε νὰ τὰ περάσει ἡ Νέα Δημοκρατία. Κι ὅμως, ἀφέθηκαν οἱ σοσιαλιστάδες, αὐτοὶ ποὺ εἴχαν καὶ τὸ μεγαλύτερο μερίδιο εὐθύνης, νὰ γιατρέψουν τὸν τόπο. Αὐτοὶ,  οἱ ἀνίκανοι νὰ διαχειριστοῦν τὰ τοῦ τόπου ἐπὶ τόσα χρόνια, ἀποφάσισαν ἐτσιθελικὰ καὶ χωρὶς καμμία λαϊκὴ ἐντολή, νὰ βγάλουν τὸν τόπο ἀπὸ τὴν κρίσι. Μὲ συμβουλὲς πρωτοφανεῖς, πειραματικές, ἄρχισαν ἀνάλγητα νὰ ἐφαρμόζουν μέτρα ἄδικα, ὄχι γιατὶ πολλὰ ἀπὸ αὐτὰ δὲν ἀπαιτοῦντο ἀπὸ χρόνια, ἀλλὰ διότι ἐφαρμόσθηκαν ἐπὶ δικαίων καὶ ἀδίκων. Χωρὶς πρόγραμμα, χωρὶς δικαιολογία, μόνο γιὰ νὰ μαζευτοῦν χρήματα, κατέστρεψαν ἐπιχειρήσεις, οἰκογένειες, ζωές.  

Στὸ μεταξύ, τὸ ἕνα μέτρο μετὰ τὸ ἄλλο ἀποτύγχαναν. Κι ἡ κρίσι, ἐπόμενο ἦταν γινόταν πιὸ βαθιά. Τὸ γόητρο τῆς χώρας καταρρακωνόταν. Ὅσοι ταξιδεύουν συχνὰ στὸ ἐξωτερικό, μποροῦν νὰ ἐπιβεβαιώσουν τὴν τεράστια ἀλλαγὴ ποὺ ἔχει ἐπέλθει στὸν τρόπο ἀντιμετωπίσεως καὶ τῆς χώρας καὶ τῶν Ἑλλήνων, ἀπὸ τοὺς ξένους. Ἀλλὰ ἐδῶ ξέχασα. Οἱ ὑπερήφανοι πασόκοι καὶ οἱ λοιποὶ συνδετημόνες, δὲν ἴδρωναν ἀπὸ ὅσα ἔλεγαν οἱ «ὀχτροὶ τοῦ Ἔθνους». Ποιοὶ εἶναι αὐτοὶ ποὺ μᾶς ζητοῦν νὰ διαφεντέψουν τὸν τόπο μας;   Ποιοὶ εἶναι αὐτοὶ οἱ Εὐρωπαῖοι ποὺ μόνο στὸ ἄκουσμα τοῦ ὀνόματος τοῦ πρωθυπουργοῦ ἐτρέποντο σὲ φυγή; Τὶ ποιοῖ εἶναι βρὲ καραγκιόζηδες; Αὐτοὶ ποὺ πηγαίνουμε σὰν ζήτουλες νὰ τοὺς ζητήσουμε δανεικά, γιὰ νὰ μὴν στερηθοῦμε τοὺς ὅποιους μισθοὺς ἀπέμειναν κι ὅσους θὰ μᾶς ἀφήσουν. Αὐτοὶ ποὺ χρόνια ἀποκαλοῦμε κουτόφραγκους. Αὐτοὶ ποὺ ἀποροῦσαν ὅταν ἔρχονταν στὴν Ἑλλάδα, πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ εἴμαστε ἀραχτοὶ σὲ καφετέριες καὶ καφενεῖα, νὰ ξημερωνόμαστε στὰ clubs, νὰ ἔχουμε 2-3 ἐξοχικά, κι αὐτὰ τὰ κωθώνια νὰ δουλεύουν σὰν σκλάβοι γιὰ νὰ ἀπολαύσουν τὶς ὅποιες μετρημένες ἀπολαύσεις. Μάθαμε νὰ κάνουμε Πάσχα στὸ Παρίσι, Χριστούγεννα στὸ Ντουμπάϊ καὶ νὰ ἀλλάζουμε αὐτοκίνητο χωρὶς νὰ ἔχουμε φράγκο. Ὅταν πηγαίνεις γιὰ δανεικά, ὁ δανειστὴς ἐπιβάλει τοὺς ὅρους του. Ὄχι ἐσύ. Ἤ ἀποφασίζεις νὰ σταματήσεις τὶς σπατάλες, νὰ σφίξεις τὴ ζώνη, νὰ στερηθεῖς, ἤ πηγαίνεις καὶ δέχεσαι ὅτι σοῦ ποῦν καὶ τὸ βουλώνεις. Κι ὅλον αὐτὸν τὸν καιρό, ἄν καὶ ἐπεβλήθη στέρησι στὸ μεγαλύτερο μέρος τοῦ κόσμου, τίποτα δὲν ἔγινε γιὰ νὰ τιμωρηθοῦν ἀυτοὶ ποὺ ὁδήγησαν στὸν τόπο στὴν κατάστασι ποὺ εὑρίσκεται. Δὲν ἔχει τιμωρηθεῖ οὔτε ἕνας. Σὲ καμμία βαθμίδα καὶ γιὰ κανέναν λόγο. Κρατῆστε το αὐτό. 

Σ’ αὐτὰ τὰ δύο χρόνια ποὺ πέρασαν μὲ τὸ ΠΑΣΟΚ στὴν ἐξουσία, ἔχουν γίνει ἀπίστευτα πράγματα. Ἔχουν γίνει ἔκτροπα. Μὲ πρώτη τὴν ἐγγραφὴ στὰ παλαιότερα τῶν ὑποδημάτων τους τοῦ Συντάγματος καὶ κυρίως τῆς λαϊκῆς ἐντολῆς. Ποιὰ νομιμοποίησι ἔχει μία κυβέρνησι ποὺ ἔχει ἐξαπατήσει τὸν λαό μὲ διαφορετικὸ πρόγραμμα ἐκλογῆς, νὰ κάνει ὅσα ἔχει κάνει καὶ συνεχίζει, παρὰ μόνο μὲ αὐτὸ ποὺ τῆς δίνει ἡ κοινοβουλευτικὴ δικτατορία ποὺ εἶναι τὸ πραγματικὸ πολίτευμα τῆς χώρας; Μιὰ κυβέρνησι, δὲν ψηφίζει ὅτι θέλει, ἐφ’ ὅσον διαθέτει τὴν πλειοψηφία στὴ Βουλή; Καὶ τι ἀκριβῶς ἐνώνει τοὺς βουλευτές ἑνὸς κόμματος; Ἡ ἐξουσία καὶ ἡ πλήρης ἀνελευθερία ποὺ βιώνουν πέρα ἀπὸ τὴν ἐφιαλτικὴ γιὰ τοὺς κατ’ ἐπάγγελμα πολιτικοὺς ἀπώλεια τῶν προνομίων ποὺ παρέχονται μὲ τὴν ἀνοχὴ τοῦ πελάτη δηλαδὴ τοῦ λαοῦ! Ἀκούσατε καμμία πρόθεσι γιὰ ἀλλαγὴ τοῦ συγκεκριμένου νόμου ἀπὸ τὰ παλληκάρια τῆς βουλῆς; Ὄχι. Κρατῆστε το κι αὐτό.

Ἄνθρωποι ποὺ δὲν ἔχουν ἐργασθεῖ στὴ ζωή τους. Ἄνθρωποι ποὺ μπῆκαν ἀπὸ μικροὶ στὴν πολιτική, στὶς νεολαίες τῶν κομμάτων, στὰ συνδικαλιστικά δρώμενα, Γκρούεζες πραγματικοί ὅμως, ἀνεδείχθησαν σὲ ὑπουργούς καὶ βουλευτάδες, γι’αὐτὸ καὶ μᾶς πήρε ὁ διάολος. Ἄνθρωποι ποὺ δὲν ἔχουν ζήσει τὶς ἀγωνίες τοῦ κόσμου, ποὺ ἀπολαμβάνουν χρόνια τὰ προνόμια ποὺ οἱ προγενέστεροι μὲ τὴν ἀνοχή ὅλων, ναὶ ὅλων ἡμῶν καὶ ὑμῶν, ἐπέβαλαν, εἶναι αὐτοὶ ποὺ διαχειρίζονταν καὶ διαχειρίζονται τὶς τύχες μας καὶ τὶς τύχες τῆς δύσμοιρης πατρίδας. Καὶ ἑμεῖς περιμένουμε ἀπὸ αὐτοὺς νὰ μᾶς σώσουν…   Τοὺς εἴδατε πῶς ἀντιμετώπισαν τοὺς ἀγανακτισμένους; Μὲ σιωπὴ καὶ καρτερία. Εἴδατε τοὺς νεοδημοκράτες πῶς ἀντιμετωπίζουν τὶς ὕβρεις ποὺ δικαίως ἐκτοξεύονται γιὰ τὰ χάλια ποὺ ἀντὶ νὰ περιστείλουν μεγάλωσαν; Μὲ σιωπή. Ὅλα τὰ κόμματα, ὅταν ὁ λαὀς σὲ σπάνιες στιγμές τοὺς ζητᾶ εὐθύνες ἤ τὰ κατηγορεῖ, σιωποῦν. Περιμένοντας ὅτι ἡ ὀργὴ θὰ περάσει. Καὶ τὰ κακὰ, τὰ αἴσχη, θὰ ξεχασθοῦν. Ἤ δὲν ξεχάσθηκαν κιόλας; Μετὰ τὴν ἀπίστευτη ξεφτίλα στὴν Εὐρώπη στὸ ἄκουσμα τοῦ δημοψηφίσματος, ἔρχονται σήμερα τὰ κόμματα, λοιδωρόντας τὸν λαὸ καὶ συνεποικουρούμενα ἀπὸ τὰ ΜΜΕ, νὰ συζητοῦν γιὰ τὸ πῶς θὰ βγοῦμε ἀπὸ τὴν κρίσι. Γιὰ μιὰ ἀκόμη φορά, ἀποφασίζουν πρὶν ἀπὸ μᾶς γιὰ μας. Δὲν ἔχει σημασία τὶ ἔλεγαν. Πᾶνε αὐτά. Περασμένα ξεχασμένα. Ἐδῶ τὶ κάνουμε; Καὶ τὸ ἐρώτημα εἶναι: Ἀκούσατε νὰ λέγεται τίποτα ἐδῶ καὶ καιρὸ γιὰ νὰ πληρώσουν αὐτοὶ ποὺ φταῖνε; Ἀκούσατε ἴχνος αὐτοκριτικῆς; Ἀκούσατε γιὰ διόρθωσι ὅσων κακῶν μᾶς ἔφεραν έδῶ; Ἀκούσατε γιὰ τιμωρία αὐτῶν ποὺ μὲ ὅσα ἔκαναν μᾶς ἔχουν σχεδὸν πουλήσει ὡς σκλάβους στὴν Εὐρώπη; Ὄχι! Οὔτε καὶ θὰ ἀκούσετε. Γιατὶ εἶναι ἀνακατεμένοι ὅλοι τους. Ὅλοι οἱ ἐλέῳ πατεράδων, θείων, συγγενῶν, κληρονομίας, κλπ, λόγων ἄρχοντες τοῦ τόπου, στηριζόμενοι σὲ ἕναν ἐσμό παρατρεχάμενων κολάκων καὶ παρασίτων, θὰ ἀναλάβουν χωρὶς καμμία ἀπολύτως δικαιοδοσία νὰ μᾶς σώσουν. Ὁ τόπος ἔχει ἤδη μπεῖ σὲ ἄσχημο μονοπάτι. Σὲ μιὰ κατοχὴ ὅπου θὰ δοκιμασθοῦν συνειδήσεις. Σὲ μιὰ δοκιμασία πρωτόγνωρη. Ἐδῶ μπαίνει πραγματικὰ ἡ προτροπὴ «κουράγιο».  

Τὸ μεγάλο μας τσίρκο εἶναι ἕτοιμο γιὰ μιὰ ἀκόμη παράστασι. Οἱ θεατές, ἑμεῖς δηλαδή, δὲν ἔχουμε πάει μόνοι μας, ἐθελοντικὰ στὴν παράστασι ἀλλὰ συρόμαστε νὰ τὴν παρακολουθήσουμε. Τὸ προηγούμενο διάστημα, εἴδαμε ἀκροβατικά, κωλοτοῦμπες καὶ περπατήματα σὲ τεντωμένα σχοινιά, εἴδαμε ἄλλα νὰ λέγονται τὴ μία ἡμέρα καὶ τὰ ἀντίθετα τὴν ἑπομένη. Ἀκούσαμε ψέματα, ἀνακολουθίες. Τ’ ἀκούσαμε ἀπὸ μιὰ κυβέρνησι, ποὺ ὑποτίθεται ὅτι εἶχε ἀπέναντί της ὅλες τὶς ἄλλες πολιτικὲς δυνάμεις. Εἴδαμε αἶσχη. Φαντάζεσθε τὶ ἔχουμε νὰ δοῦμε καὶ νὰ πάθουμε ἀπὸ ἐδῶ καὶ πέρα; Τὰ κόμματα γνωρίζουν ὅτι αὐτὸ ποὺ ἔχουν στὴ βουλὴ, εἶναι ψεύτικο καὶ μακρὰν τῆς πραγματικότητος. Ὄχι ὅτι ἐὰν αὔριο εἴχαμε ἐκλογές, οἱ περισσότεροι ἀπὸ τοὺς συμπατριῶτες μας δὲν θὰ ξέχναγαν τὶ ἔχουν πάθει καὶ θὰ ἔτρεχαν ξανὰ νὰ ψηφίσουν τοὺς ἴδιους ποὺ σήμερα καθυβρίζουν. Ἀλλὰ σίγουρα, οἱ πολιτικοὶ συσχετισμοὶ θὰ εἶναι διαφορετικοί. Αὐτὸ δὲν τὸ διακινδυνεύουν. Κι ἔτσι ἀποφάσισαν νὰ συναποφασίζουν. Καὶ φυσικὰ πάντα γιὰ τὸ καλό μας. Ἑτοιμασθεῖτε γιὰ νέες κωλοτοῦμπες. Μὲ μιὰ διαφορά. Στὸ τσίρκο, οἱ ἀκροβάτες, σαλτιμπάγκοι, κλπ, εἶναι ἐπαγγελματίες. Μᾶς κάνουν καὶ γελάμε, διασκεδάζουμε. Αὐτοὶ ἐδῶ, οὔτε γιὰ σαλτιμπάγκοι δὲν κάνουν. Γι’ αὐτό, ἀκόμη καὶ τὶς κωλοτοῦμπες τὶς κάνουν ἀδέξια. Ἡ πατρίδα βρίσκεται σὲ κίνδυνο. Ἀλλοίμονο στοὺς θεατές. Ἡ παράστασι, μὲ βάσι τὸ πρόγραμμα, μετὰ τὶς ἀκροβασίες ἔχει λιοντάρια. Πεινασμένα καὶ μὲ τὰ κλουβιὰ μᾶλλον ξεκλείδωτα.

Ἡ κρίση τῶν γαϊδάρων

Τὴν ἱστορία που θά διαβάσετε παρακάτω, μοῦ τὴν ἔστειλε ἕνας καλός φίλος. Περιγράφει λίγο πολύ τὰ ὅσα συμβαίνουν σ’αὐτὸν τὸν τόπο καὶ γενικῶς ὅπου ὑπάρχουν κορόϊδα. Τίτλος της:


Η ΚΡΙΣΗ ΤΩΝ ΓΑΪΔΑΡΩΝ

Μια μέρα εμφανίστηκε σε ένα χωριό ένας άνδρας με γραβάτα. Ανέβηκε σε ένα παγκάκι και φώναξε σε όλο τον τοπικό πληθυσμό ότι θα αγόραζε όλα τα γαϊδούρια που θα του πήγαιναν, έναντι 100 ευρώ και μάλιστα μετρητά.

Οι ντόπιοι το βρήκαν λίγο περίεργο, αλλά η τιμή ήταν πολύ καλή και όσοι προχώρησαν στην πώληση γύρισαν σπίτι με το τσαντάκι γεμάτο και το χαμόγελο στα χείλη.

Ο άνδρας με τη γραβάτα επέστρεψε την επόμενη μέρα και πρόσφερε 150 ευρώ για κάθε απούλητο γάιδαρο, κι έτσι οι περισσότεροι κάτοικοι πούλησαν τα ζώα τους. Τις επόμενες ημέρες προσέφερε 300 ευρώ για όσα ελάχιστα ζώα ήταν ακόμα απούλητα με αποτέλεσμα και οι τελευταίοι αμετανόητοι να πουλήσουν τα γαϊδούρια τους.

Μετά συνειδητοποίησε ότι στο χωριό δεν έμεινε πια ούτε ένας γάιδαρος και ανακοίνωσε σε όλους ότι θα επέστρεφε μετά από μια εβδομάδα για να αγοράσει οποιοδήποτε γάιδαρο έβρισκε έναντι . 500 ευρώ!! Και αποχώρησε.

Την επόμενη μέρα ανέθεσε στον συνέταιρό του το κοπάδι των γαϊδάρων που είχε αγοράσει και τον έστειλε στο ίδιο χωριό με εντολή να τα πουλήσει όλα στην τιμή των 400 ευρώ το ένα.

Οι κάτοικοι βλέποντας την δυνατότητα να κερδίσουν 100 ευρώ την επόμενη εβδομάδα, αγόρασαν ξανά τα ζώα τους 4 φορές πιο ακριβά από ότι τα είχανε πουλήσει, και για να το κάνουν αυτό, αναγκάστηκαν να ζητήσουν δάνειο από την τοπική τράπεζα.

Όπως φαντάζεστε, μετά την συναλλαγή οι δύο επιχειρηματίες έφυγαν διακοπές σε έναν φορολογικό παράδεισο της Καραϊβικής, ενώ οι κάτοικοι του χωριού βρέθηκαν υπερχρεωμένοι, απογοητευμένοι, και με τα γαϊδούρια στην κατοχή τους που δεν άξιζαν πλέον τίποτα.

Φυσικά οι αγρότες προσπάθησαν να πουλήσουν τα ζώα για να καλύψουν τα χρέη. Μάταια. Η αξία τους είχε πατώσει. Η τράπεζα λοιπόν κατάσχεσε τα γαϊδούρια και εν συνεχεία τα νοίκιασε στους πρώην ιδιοκτήτες τους.

Ο τραπεζίτης όμως πήγε στον δήμαρχο του χωριού και του εξήγησε ότι εάν δεν ανακτούσε τα κεφάλαια που είχε δανείσει θα κατέρρεε και αυτός, και κατά συνέπεια θα ζητούσε αμέσως το κλείσιμο της ανοικτής πίστωσης που είχε με τον δήμο.

Πανικόβλητος ο δήμαρχος και για να αποφύγει την καταστροφή, αντί να δώσει λεφτά στους κατοίκους του χωριού για να καλύψουν τα χρέη τους, έδωσε λεφτά στον τραπεζίτη, ο οποίος παρεμπιπτόντως . ήταν κουμπάρος του δημοτικού συμβούλου.

Δυστυχώς όμως ο τραπεζίτης αφού ανέκτησε το κεφάλαιό του, δεν έσβησε το χρέος των κατοίκων, και ούτε το χρέος του δήμου, ο οποίος φυσικά βρέθηκε ένα βήμα πριν την πτώχευση.

Βλέποντας τα χρέη να πολλαπλασιάζονται και στριμωγμένος από τα επιτόκια, ο δήμαρχος ζήτησε βοήθεια από τους γειτονικούς δήμους. Αυτοί όμως του έδωσαν αρνητική απάντηση, γιατί όπως του είπαν είχαν υποστεί την ίδια ζημιά με τους δικούς τους γαιδάρους!!...

Ο τραπεζίτης τότε έδωσε στον δήμαρχο την «ανιδιοτελή» συμβουλή / οδηγία να μειώσει τα έξοδα του δήμου: λιγότερα λεφτά για τα σχολεία, για το νοσοκομείο του χωριού, για την δημοτική αστυνομία, κατάργηση των κοινωνικών προγραμμάτων, της έρευνας, μείωση της χρηματοδότησης για καινούρια έργα υποδομών. Αυξήθηκε η ηλικία συνταξιοδότησης, απολύθηκαν οι περισσότεροι υπάλληλοι του δημαρχείου, έπεσαν οι μισθοί και αυξήθηκαν οι φόροι.

Ήταν έλεγε αναπόφευκτο, αλλά υποσχόταν με αυτές τις διαρθρωτικές αλλαγές «να βάλει τάξη στη λειτουργία του δημοσίου, να βάλει τέλος στις σπατάλες» και να . ηθικοποιήσει το εμπόριο των γαϊδάρων.

Η ιστορία άρχισε να γίνεται ενδιαφέρουσα όταν μαθεύτηκε πως οι δυο επιχειρηματίες και ο τραπεζίτης είναι ξαδέρφια και μένουν μαζί σε ένα νησί κοντά στις Μπαχάμες, το οποίο και αγόρασαν . με τον ιδρώτα τους. Ονομάζονται οικογένεια Χρηματοπιστωτικών Αγορών, και με μεγάλη γενναιότητα προσφέρθηκαν να χρηματοδοτήσουν την εκλογική εκστρατεία των δημάρχων των χωριών της περιοχής.

Σε κάθε περίπτωση η ιστορία δεν έχει τελειώσει γιατί κανείς δεν γνωρίζει τι έκαναν μετά οι αγρότες. Εσύ τι θα έκανες στην θέση τους; Τι θα κάνεις εσύ;

(Μετάφραση από το ιταλικό κείμενο το οποίο ήταν μετάφραση του γαλλικού και πάει λέγοντας. Φυσικά τα κείμενα αυτά είναι μεταφρασμένα σε όλες τις γλώσσες γιατί ως γνωστό στην ιστορία αυτή εμπλέκονται επιχειρηματίες, τραπεζίτες, δημοτικές αρχές και φουκαράδες χωρικοί όλου του κόσμου καθώς όλος ο πλανήτης υπόκειται στους «κανόνες της αγοράς» των γαιδάρων.)

Λίγα λόγια γιὰ τὶς Ἔνοπλες Δυνάμεις

Ἡ πιὸ κάτω ἐπιστολὴ ἐστάλη στὴν ἐφημερίδα «Καθημερινή» ἡ ὁποία δημοσίευσε μέρος της στὸ φύλλο τῆς 12ης Ὀκτωβρίου 2011. Εἶναι λογικὸ στὸ ἄρθρο νὰ γίνεται οἰκονομία λέξεων ἀλλὰ στὰ ὅσα ἀναφέρονται σ’αὐτὸ θὰ ἤθελα νὰ προσθέσω κι αὐτὰ ποὺ ἀναφέρονται στὸ τέλος τοῦ δημοσιευθέντος κειμένου:

Λίγα λόγια για τις Ένοπλες Δυνάμεις

Κύριε Διευθυντά,

Τα γεγονότα της 30ης Σεπτεμβρίου και η εισβολή αποστράτων στελεχών των ΕΔ, δημιούργησαν αίσθηση ως ενέργεια πρωτοφανής για τα ελληνικά δεδομένα, όχι τόσο για την εμφάνιση διαμαρτυρομένων όσο για την είσοδο-εισβολή στους χώρους του Υπουργείου Εθνικής Αμύνης. Καυτηρίασαν πολλοί – και δικαίως – αυτή την ενέργεια. Πολλοί μίλησαν με λόγια ειρωνικά και άλλοι θυμήθηκαν ότι το ρόλο των Ενόπλων Δυνάμεων που φυσικά δεν είναι άλλος από την υπεράσπιση του πατρίου εδάφους και των συμφερόντων του Έθνους για να μην ξεχνάμε κι αυτό. Επιτρέψτε μου όμως, να αναφερθώ με λίγα λόγια στα του προλόγου αυτού.

Οι Ένοπλες Δυνάμεις, μέσα στον 20ο αιώνα, διεδραμάτισαν σοβαρό ρόλο στις εξελίξεις του Έθνους. Άλλοτε με παρεμβάσεις θεοποιήθηκαν κι άλλοτε για τον ίδιο λόγο δέχθηκαν τις κατάρες πολλών. Ανάλογα με την πολιτική του τοποθέτηση, ο καθένας τις κατατάσσει σε υπερασπιστές του Έθνους ή σε φασιστοειδή και σφετεριστές της εξουσίας. Ποιος φταίει για την εικόνα που παρουσιάζουν και για την κριτική που δέχονται τα τελευταία κυρίως χρόνια; Η απάντηση, όχι χωρίς σκέψη, είναι: Όλοι!

Οι πολιτικοί, όταν ένιωσαν ότι μπορεί να απειληθούν, αποφάσισαν σύσσωμοι, να τις διαλύσουν μεταφέροντας τα κομματικά συστήματα μέσα στο στράτευμα και δι’ αυτών την απαξίωση. Μεταθέσεις, προαγωγές, τοποθετήσεις σε γραφεία επιρροής, γίνονταν και γίνονται κατά τεκμήριο με κομματικά κριτήρια. Το γεγονός ότι για την τοποθέτηση σε μία θέση δεν απαιτούνται συγκεκριμένα, αυστηρά προσόντα, αποτελεί τρανό παράδειγμα και έχει οδηγήσει τις ΕΔ σε απαράδεκτο επίπεδο. Εκτός εάν πιστεύει κανείς σε όσα λέγονται στις εθνικές εορτές και στις συνεντεύξεις των υπουργών.

Οι πολίτες, που ζώντας σ’ ένα κράτος αναρχίας, αναξιοπιστίας, κομματισμού, ωχαδερφισμού και νεποτισμού, δωροδοκίας και αθλιότητας, έβλεπαν σχεδόν όλοι, όσοι δεν μπορούσαν να την αποφύγουν ή να την εξαγοράσουν, την υποχρέωση της θητείας ως μια απίστευτη αγγαρεία και τις όποιες διαταγές ως πειθαναγκασμό. Μήπως άλλωστε ο χρόνος της θητείας δεν χρησιμοποιείτο πάντοτε από τους πολιτικούς για τακτοποίηση ανέξοδων ρουσφετιών και η διάρκειά της για συλλογή ψήφων, έτσι που κάποια στιγμή τα στρατόπεδα απογυμνώθηκαν παράλληλα με την τοποθέτηση όλων και περισσότερων κανακάρηδων στις ακριτικές μονάδες της Αττικής και ενίοτε των Κυκλαδονήσων και της Πελοποννήσου; Αλλά και η στάση πολλών εκ των πολιτών έναντι των ανδρών των ΕΔ, ομοιάζει ως να πρόκειται περί ταξικής πάλης, ως να πρόκειται περί εχθρών του λαού, λησμονώντας ότι σχεδόν όλα τα στελέχη των ΕΔ, προέρχονται από οικογένειες οι οποίες μόνο ως προνομιούχες δεν μπορούν να χαρακτηρισθούν. Μ’ αυτά όμως και με τ’ άλλα, έφθασαν οι Τούρκοι στο Σούνιο.


Τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων, που στην πλειονότητά τους φέρουν και την μεγαλύτερη ευθύνη. Εδώ και χρόνια, επέτρεψαν ωμές παρεμβάσεις των πολιτικών σε καθαρώς στρατιωτικά θέματα. Οι ίδιοι οι στρατιωτικοί, δεν κατάφεραν ποτέ να δημιουργήσουν ένα καθαρό και πέραν άλλων επιρροών σύστημα μεταθέσεων και προαγωγών αυτών των ιδίων, που να διασφάλιζε αξιοκρατία και αξιοπρέπεια. Υπέκυπταν σε πιέσεις δημιουργούντες και υφιστάμενοι αδικίες, διαγκωνίσθηκαν για θέσεις και προαγωγές μακράν πάσης εννοίας ευγενούς αμίλλης, χωρίσθηκαν σε κομματικές φατρίες, θαμπώθηκαν από την λάμψη της πρόσκαιρης και μάλιστα δοτής εξουσίας που απολάμβαναν. Δεν έπραξαν τίποτε όταν η ελληνική οικογένεια, ακόμη κι αν είχε ανάγκη, έστελνε τα παιδιά της για όποιο διάστημα απαιτείτο να υπηρετήσει κι όταν οι νέοι, πολλοί από τους οποίους και μορφωμένοι ήσαν και την έννοια της προσφοράς προς την πατρίδα είχαν ριζωμένη μέσα τους, ένιωθαν άχρηστοι, χρησιμοποιούμενοι σε ανόητες, οκνηρές και καθόλου εποικοδομητικές εργασίες και αποστολές έτσι που κάποια στιγμή και οι καλύτεροι και αγνότερων αισθημάτων διακατεχόμενοι από αυτούς, να οικτίρουν την ώρα και τη στιγμή που κατετάγησαν.


Ζώντας σ’ ένα τέτοιο κλίμα, πολλά στελέχη των ΕΔ, στα οποία ο νόμος της Ελληνικής πολιτείας έδινε το δικαίωμα, έφυγαν με αιτήσεις αποστρατείας και όχι ως διωχθέντες από τις ΕΔ. Οι περισσότεροι από αυτά τα στελέχη που έφυγαν νωρίς, αν όχι όλα, δεν έφυγαν για να κάθονται αλλά για να εργασθούν σε κάτι που η υπηρεσία τους πιθανόν ποτέ δεν θα τους αξιοποιούσε. Οι πιο πολλοί με προσόντα και πτυχία, έχοντας υπηρετήσει σε διεθνείς θέσεις και με πείρα στη διοίκηση, ξεκίνησαν μια δεύτερη καριέρα. Έγιναν έτσι διπλοθεσίτες; Απαλλάχθηκαν της φορολογίας; Κατέλαβαν θέσεις νέων; Η απάντηση σε όλα αυτά είναι όχι. Δεν είναι άδικο για τους υπόλοιπους που συνταξιοδοτήθηκαν τόσο νέοι; Ίσως αλλά δεν φταίνε αυτοί. Ας άλλαζε ο νόμος. Ίσως, αν ξεχάσουμε τις συνεχείς μεταθέσεις, τις χωρίς πληρωμή υπηρεσίες, τις αποστολές σε ξηρά, θάλασσα και αέρα. Ξεκίνησαν δεύτερη καριέρα για να καλυτερεύσουν τη ζωή τους. Δεν αποτελεί δικαίωμα αυτό του κάθε ανθρώπου; Πήραν θέσεις σε ιδιωτικές εταιρίες λόγω πείρας και προσόντων. Πληρώνουν έτσι πολύ μεγαλύτερους φόρους. Προσφέρουν.

Αλλά κι αυτοί που έφυγαν κανονικά, λόγω αποστρατείας, όπως και όλοι οι συνταξιούχοι, τιμωρούνται σήμερα ώστε πέραν των μειώσεων στις συντάξεις, παρά την σε πλήρη ακμή ηλικία τους και απόκτηση χρόνων πείρας, να μην μπορούν να εργασθούν αφού επικρέμαται η αναστολή της όποιας συντάξεως τους έχει απομείνει. Είναι αυτό δημοκρατία; Είναι αυτό κράτος δικαίου και ελευθερίας;


Ξέρω ότι κάποιοι, έχοντας έτοιμη την ατάκα, θα σπεύσουν από όλα όσα έγραψα να πουν ότι ήξεραν όταν ξεκινούσαν την συγκεκριμένη καριέρα και για τις μεταθέσεις. Θα τους παραπέμψω στις προηγούμενες παραγράφους και θα ήθελα να τους πω ότι όλο το κλίμα που προηγουμένως περιέγραψα, απογοητεύει τους νέους ανθρώπους των ΕΔ και με τον καιρό τους αηδιάζει και τους παρακινεί να φύγουν μια ώρα αρχύτερα κι ας είχαν πάει με τις πλέον αγνές προσδοκίες. Για αυτές τις μεταθέσεις και τις ταλαιπωρίες, η πολιτεία τους παρείχε το δικαίωμα της πρόωρης συνταξιοδοτήσεως. Οι νεαροί συνταξιούχοι, ήσαν πιλότοι μαχητικών, καταδρομείς, άνθρωποι που από νωρίς ταλαιπώρησαν το σώμα τους αλλά και επιστήμονες που αντί να αξιοποιηθούν βρίσκονταν από μονάδα σε μονάδα.

Θεωρώ ότι κανένας, ακόμη και ο πλέον φανατικός, δεν αμφισβητεί ότι οι ισχυρές ΕΔ, αποτελούν σοβαρό παράγοντα στην απρόσκοπτη και ειρηνική ζωή του τόπου. Με τους γείτονες που έχουμε, μόνο ένα μοντέλο ΕΔ αντίστοιχο του Ισραήλ, θα μπορούσε να μας καταστήσει ισχυρούς. Με τόσα λεφτά που ξοδεύουμε για τις ΕΔ, είναι αν μη τι άλλο απαράδεκτο, να έχουν φθάσει στην κατάντια και την ανυποληψία που έχουν σήμερα. Κι όπως είπα, υπεύθυνοι γι’ αυτό είμαστε όλοι. Και δυστυχώς τα χειρότερα δεν έχουν έρθει ακόμη.


Σας ευχαριστώ και ζητώ συγγνώμη για την κατάχρηση του χώρου σας

Τὸ δημοσιευμένο κείμενο στὸ σύνδεσμο:

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_12/10/2011_459068

Ἀπὸ τὸ 1974, καταβάλλεται μιὰ συνεχὴς προσπάθεια ὑποβαθμίσεως τοῦ ρόλου τῶν ΕΔ. Τοῦτο παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι κατὰ τὸ ἔτος αὐτὸ συνέβη μιὰ ἀκόμη συρρίκνωσι τοῦ Ἑλληνισμοῦ μὲ τὴν ἀπώλεια μεγάλου μέρους τοῦ Κυπριακοῦ ἐδάφους. Ὅλες οἱ κυβερνήσεις, μείωσαν καθαρὰ γιὰ ψηφοθηρικοὺς λόγους τὴν θητεία, μέχρι ποὺ τὰ στρατόπεδα κατέληξαν σὲ ἔρημους τόπους. Ἀντὶ νὰ ἀσχοληθοῦν μὲ τὴν ἐκπαίδευσι τῶν νέων ποὺ ἔρχονταν γιὰ τὴ θητεία τους, ἀσχολοῦνταν μὲ ἐξυπηρετήσεις ἡμετέρων καὶ μεταθέσεις σὲ μὴ μάχιμες μονάδες λὲς καὶ τὰ μὲν ἦσαν παιδιὰ καὶ τὰ ἄλλα ἀποπαίδια.

Ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια ξοδεύθηκαν δισεκατομμύρια γιὰ ἐξοπλισμοὺς χωρὶς νὰ γίνει σωστὸς σχεδιασμός καὶ πάνω ἀπ’ ὅλα χωρὶς νὰ κοιτᾶμε κατάματα τὴν πραγματικότητα ποὺ δὲν ἦταν ἄλλη ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι εἴμαστε περικυκλωμένοι ἀπὸ «κακοὺς» γείτονες. Ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια, συνέβαινε ἕνας συνεχὴς εὐνουχισμὸς τοῦ λαοῦ, ὁ ὁποῖος ἐπηρεασμένος ἀπὸ ξενόφερτα πρότυπα καὶ ἀπὸ τὶς σειρῆνες τῆς διαφθορᾶς καὶ τῆς ἀριστερᾶς, πιστεύοντας ὅτι τὰ δανεικὰ θὰ ἦταν καὶ ἀγύριστα, δημιούργησε συνθῆκες πεζοδρομίου γιὰ διεκδίκησι ὁποιουδήποτε δίκαιου ἤ καὶ παράλογου αἰτήματος.

Οἱ ἔνστολοι, δὲν μπόρεσαν νὰ ξεφύγουν ἀπὸ αὐτὴ τὴν ὀλισθηρὴ ὁδό. Ὑπετάγησαν σὲ ἕνα διεφθαρμένο, ἄθλιο, πελατειακό καὶ ὑποτελειακὸ σύστημα ὅπως εἶναι αὐτὸ τῶν πολιτικῶν. Μὲ τὴν Νέα Δημοκρατία νὰ ψάχνει συνεχῶς γιὰ «σταγονίδια», κομπλεξικὴ ἀπέναντι στὴν ἀριστερὰ μὴν τυχὸν καὶ κατηγορηθεῖ γιὰ «δεξιὲς» πολιτικές, τὸ ΠΑΣΟΚ νὰ συναγωνίζεται τὸ ΚΚΕ σὲ ἀριστερὴ συνθηματολογία ἐντὸς τοῦ Στρατοῦ καὶ ἀξιωματικοὺς νὰ πηγαίνουν στὶς Μονάδες τους μὲ τὴν «Αὐριανὴ», σύμβολο τῆς Πασοκικῆς ταυτότητας στὴ μασχάλη, καὶ τὸ ΚΚΕ νὰ ἀσχολεῖται μὲ τὸ ἐάν ἐπιτρέπεται ἡ ἀνάγνωσι τῶν ἐφημερίδων στὰ στρατόπεδα καὶ ὄχι μὲ τὶς συνθῆκες διαβιώσεως τῶν στρατευμένων, μὲ τὶς ὑπόλοιπες πολιτικὲς (;) δυνάμεις νὰ συναγωνίζονται τὶς προηγούμενες σὲ διαβρωτικὲς μεθόδους, δὲν προέβαλαν καμμία ἀντίστασι.

Ἔτσι, φτάσαμε ὅλοι μαζὶ, ὁ καθένας μὲ τὸν τρόπο του, τὴ χώρα σ’ αὐτὴ τὴν κατάστασι τῆς ἀνυποληψίας καὶ τῆς καθυβρίσεως ἀπὸ ὅλους. Κι ἄν τὸ ὅλοι ξενίζει ἤ ξυνίζει κάποιους, θὰ πρέπει νὰ τὸ ξαναποῦμε: Ἡ σιωπὴ δὲν εἶναι πάντοτε χρυσός. Μπορεῖ νὰ ἀποφέρει κέρδη ἄν χρησιμοποιεῖται ὅπως σήμερα ἀπὸ τοὺς πολιτικούς καὶ ὅλους ἐκείνους τοὺς «λεβέντες» ποὺ φάγανε μέσα στὸ σύστημα, ὅπου τρώω δὲν σημαίνει κατ’ ἀνάγκην χρῆμα ἀλλὰ καὶ θέσεις και θεσοῦλες καὶ ἀξιώματα, κλπ, καὶ οἱ ὁποῖοι μέσα στὰ ἀμπριά τους τηροῦν αἰδήμονα σιωπὴ ἄν καὶ ἡ λέξι αἰδήμων δὲν εἶναι σωστὴ στὶς παροῦσες συνθῆκες. Πιὸ σωστὰ, σκόπιμη σιωπὴ, γιὰ νὰ μποροῦν αὔριο νὰ ἐπιστρέψουν ὡς σωτῆρες, ἀθλιότεροι τοῦ παρελθόντος.

Εἶναι δυστύχημα ποὺ ἡ χώρα μας, ἄλλοτε ζηλευτὴ καὶ παραδεισένια, προικισμένη μὲ ἕναν ἥλιο ποὺ ζεσταίνει ἀλλὰ δὲν καίει, μὲ μιὰ θάλασσα ποὺ κολυμπᾶς χωρὶς νὰ παγώνεις καὶ χωρὶς νὰ σὲ τρῶνε οἱ καρχαρίες, μὲ μιὰ γῆ ποὺ ὅταν τὴν καλλιεργεῖς παράγει σχεδὸν τὰ πάντα καὶ κρύβει μέσα της τόσα ὅσα καμμία ἄλλη, μὲ μιὰ θέσι στὸ χάρτη ποὺ τῆς διασφάλιζε προνόμια σὰν ἦταν ἰσχυρὴ καὶ δεινὰ σὰν ξέπεφτε, ἔτυχε τοῦτα τὰ χρόνια νὰ κυβερνᾶται ἀπὸ ἀνίκανους, ἀπάτριδες ἤ καιροσκόπους χωρὶς νὰ περιορίζονται τὰ «προσόντα» στὰ ἀναφερόμενα ἤ καὶ σὲ συνδυασμό τους μὰ καὶ πολῖτες ἕτοιμους νὰ ἀνταλλάξουν ἀξιοπρέπεια μὲ καλοπέρασι, ὑποταγὴ στοὺς ξένους μὲ μὴ στέρησι τῶν δανεικῶν ποὺ τοὺς σκλαβώνουν πιὸ πολύ.

Θ’ἀλλάξει ἄρα γε κάτι; Ἴσως. Ἄν ἀλλάξουμε πρῶτα ἑμεῖς. Εἴμαστε ἔτοιμοι νὰ μιλήσουμε εἰλικρινά, νὰ τιμωρήσουμε αὐστηρά, νὰ ἀπαιτήσουμε δίκαια, νὰ προχωρήσουμε ἀργὰ ἴσως μὰ σταθερά, νὰ δουλέψουμε πραγματικά, ἤ περιμένουμε ὅλοι τοὺς ἄλλους; Ἄν εἶναι τὸ δεύτερο, ἄν δηλαδὴ στοὺς ξένους δίνουμε τὴν ἐντύπωσι πὼς μοναχοί μας δὲν μποροῦμε νὰ ὀρθωθοῦμε, νὰ βροῦμε τὸ δρόμο μας, νὰ ἀποδείξουμε τὸ παρελθόν μας, νὰ ἀπαιτήσουμε τοὺς τίτλους μας, τότε δὲν μένει παρὰ νὰ θυμηθοῦμε τοὺς στῖχους τοῦ Σολωμοῦ ἀπὸ τὸν Ἐθνικό καὶ τόσο ἄγνωστό μας Ὕμνο:

Μὴν εἰποῦν στὸν στοχασμό τους
τὰ ξένα ἔθνη ἀληθινά:
«Ἐὰν μισοῦνται ἀνάμεσά τους
δὲν τοὺς πρέπει ἐλευθεριά»

Ἕνα ἄρθρο του καθηγητοῦ κ. Γιανναρᾶ

Κάποια ἄρθρα πνευματικῶν ἀνδρῶν, ἀξίζουν μεγαλύτερης προσοχῆς καὶ συνάμα ἔχουν τὴν ἱκανότητα μὲ λίγα λόγια νὰ περιγράφουν μιὰ πολὺ σημαντικὴ κατάστασι.

Τὸ ἄρθρο δημοσιεύθηκε στὴν ἐφημερίδα «Καθημερινή» τῆς 16ης Ὀκτωβρίου 2011. Ὑπάρχει μόνο ἕνα ἐρώτημα πρὸς τοὺς Ἀρκάδες πολιτικούς. Τὰ πολιτικά τους γραφεῖα, τοὺς κοινοποιοῦν αὐτά ποὺ γράφει ὁ τύπος γιὰ τοὺς ἴδιους καὶ τὸν πολιτικὸ κόσμο; Γιατί ἐνῶ ὅλοι παραμονὲς τῶν ἐκλογῶν εἶναι λαλίστατοι, τώρα, στὴν πιὸ κρίσιμη στιγμὴ τοῦ τόπου, ἔχουν ἐξαφανισθεῖ. Ἐκτός ἐάν θεωροῦν τὶς μικροεμφανίσεις τους στὴν τηλεόρασι ὡς συνεισφορὰ στὸν ἀγῶνα τοῦ κόσμου νὰ ἐπιβιώσει καὶ τὶς μικροπολιτικές, ἀνούσιες καὶ κενὲς περιεχομένου ἀνταλλαγὲς κατηγοριῶν τοῦ τύπου «ἐσεῖς φταίξατε πιὸ πολὺ κι ἑμεῖς λιγότερο, ὡς ἔκφρασι πολιτικοῦ λόγου. Σιωπῶ καὶ παραθέτω τὸ ἄρθρο:

Aνταρσία της ποιότητας

Tου Χρηστου Γιανναρα

Mε το ανθρώπινο υλικό που διαθέτουν τα δύο κόμματα εξουσίας, η συντελεσμένη καταστροφή της χώρας είναι αδύνατο να μην εξελιχθεί σε ιστορική τραγωδία. Kαι εντελώς αδύνατο να στοιχειοθετηθεί προοπτική ανάκαμψης.

Δεκαεφτά μήνες τώρα περιφρονείται βάναυσα η στοιχειώδης λογική: Δεν είναι δυνατό οι αυτουργοί της καταστροφής να διαχειρίζονται τη σωτηρία μας από τις εφιαλτικές συνέπειες των εγκλημάτων τους. Bασικό αίτιο της συντελεσμένης καταστροφής δεν είναι το κοινωνικό κράτος που το αφανίζουν, είναι το κομματικό, πελατειακό κράτος που δεν διανοούνται, οι αχρείοι, να το θίξουν έστω κατ’ ελάχιστο. Eίναι σκέτη παράνοια να περιμένουμε από τους φαύλους να πατάξουν τη φαυλότητα, από τους αποδεδειγμένα σπιθαμιαίους και ιδιοτελείς να συνεγείρουν την κοινωνία σε τιτάνιο άθλημα δημιουργικού μόχθου και αυταπάρνησης.

Σε δεκαεφτά ολόκληρους μήνες, από τους διακόσιους τριάντα εννέα βουλευτές κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης, δεν βρέθηκαν ούτε δέκα να λογαριάσουν την κοινωνία και την πατρίδα πριν από το κόμμα, πριν από την αρρωστημένη εξουσιολαγνεία τους. Aς ήταν έστω δέκα με ασυμβίβαστη ανιδιοτέλεια, στοιχειώδη νοημοσύνη και πατριωτισμό. Tόσον πατριωτισμό που να μην αντέχει την ντροπή, τη διεθνή διαπόμπευση του ελληνικού ονόματος κάθε μέρα. Kαι τόση νοημοσύνη που να αντιλαμβάνεται τι αντιπροσωπεύει το άδειο βλέμμα του πρωθυπουργού, γιατί τον κατέδωσε ο Στρος-Kαν σαν εντεταλμένο να οδηγήσει την Eλλάδα στο ΔNT, γιατί τόση η μικρόνοια και ευτέλεια των κειμένων που τον βάζουν να εκφωνεί. Aς υπήρχαν έστω δέκα βουλευτές που να καταλαβαίνουν τη σπαραχτική μετριότητα του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τη μικρομπακαλική του ατολμία να βάλει νυστέρι στο σάπιο κόμμα του.

Aρκούσαν δέκα βουλευτές για να πετύχουν το καίριο: Nα εξαναγκάσουν τις ηγεσίες τους σε απόσυρση από την πολιτική σκηνή. Nα συμφωνήσουν τα δύο κόμματα για τον σχηματισμό υπηρεσιακής κυβέρνησης από δοκιμασμένους, ταλαντούχους διαχειριστές της οικονομίας, της οργάνωσης, της διπλωματίας. Mε περιορισμένους στόχους: Nα διαχειριστεί ευφυώς τη χρεοκοπία.

Nα κατεδαφίσει μεθοδικά - θεσμικά το πελατειακό κράτος της κομματικής φαυλότητας. Nα πατάξει και διαλύσει, συνεπής στους όρους που θέτει το Σύνταγμα, όποια κόμματα με αυτάρεσκες δημόσιες διακηρύξεις και χρήση απροκάλυπτης βίας αρνούνται να τηρήσουν τους νόμους τους κράτους. Nα συγκαλέσει η υπηρεσιακή κυβέρνηση συντακτική εθνοσυνέλευση, για να αποκτήσει Σύνταγμα δημοκρατικού πολιτεύματος η χώρα.

Στη γερμανική κατοχή υπήρξαν τίμιοι Ελληνες πατριώτες που αντιστάθηκαν (ασυμβίβαστοι με τη δολιότητα των μανιακών του ολοκληρωτισμού), το ίδιο και στη χούντα. Διακινδύνευσαν, βασανίστηκαν, θυσιάστηκαν.

Σήμερα η Eλλάδα ατιμάζεται, εξανδραποδίζεται, καταδικάζεται να μείνει στο περιθώριο για δεκαετίες. Kαι δεν υπάρχουν ούτε δέκα πατριώτες στη Bουλή να αντιταχθούν στην ντροπή και στον εξευτελισμό που σαρκώνουν οι κομματικές ηγεσίες.

Δυο διευκρινίσεις: Γιατί όλη η ευθύνη αποκλειστικά και μόνο στους βουλευτές, γιατί απαλλάσσουμε τους πολίτες από το χρέος να υπερασπίσουν τα μέγιστα και τα τίμια του ατομικού και συλλογικού βίου; Διότι, απλούστατα, δεν υπάρχουν τρόποι και πρακτικές να αντιδράσει ο πολίτης σήμερα. Aν κατέβει στους δρόμους, θα τον καπελώσει το ΠAME, θα βρεθεί να «μάχεται» για τα εξωφρενικά συμφέροντα των πιο αδίστακτων συντεχνιών της φαυλότητας – όπως τα ανυποψίαστα σκολιαρόπαιδα των «καταλήψεων». Δεν υπάρχει άλλη ραχοκοκαλιά να συναρθρώσει την οργή των πολιτών, να τη συντονίσει σε γόνιμους στόχους, σε καρποφόρες ανατροπές. Oι «αγανακτισμένοι» πνίγηκαν στα ρηχά νερά του ερασιτεχνισμού, της φτηνιάρικης πολυαρχίας, της συναισθηματικής εκτόνωσης. Kάτι ανάλογο και η «Σπίθα» του Mίκη. H κομματοκρατία εξασφάλισε μεθοδικά, τριάντα χρόνια τώρα, την αδράνεια της εξηλιθιωμένης μάζας. Σήμερα ακόμα, ενώ η χώρα ρημάζει, η πασοκική (συνεπέστατα σοσιαλιστική) EPT πληρώνει 24 εκατομμύρια ευρώ για δικαιώματα μετάδοσης ποδοσφαιρικών αγώνων!

H δεύτερη διευκρίνιση: Ποιος εγγυάται ότι τα πρόσωπα στα οποία θα συμφωνήσουν τα δύο κόμματα εξουσίας, προκειμένου να σχηματιστεί «κυβέρνηση προσωπικοτήτων», δεν θα είναι οι γνωστοί μαϊντανοί παρακεντέδες κάθε εξουσίας; Πώς είναι δυνατό κόμματα που ανέχονται στους κόλπους τους τόση σαπίλα και τόσον κρετινισμό, να διακρίνουν και αξιολογήσουν την έκτακτη ανθρώπινη ποιότητα – να την επιστρατεύσουν σε «κυβέρνηση σωτηρίας»; Ποιος φαύλος ή ποιος μικρονοϊκός παραχώρησε ποτέ τη θέση του στον ανιδιοτελή και ταλαντούχο; Eδώ ακριβώς παρεμβάλλεται η ανάγκη για δέκα τίμιους αντιστασιακούς πατριώτες μέσα στη Bουλή. Που δεν θα διστάσουν να ελέγξουν με την ψήφο τους την ποιότητα όσων ανθρώπων προταθούν για την κυβέρνηση σωτηρίας. Aυτή τη φορά να μπει ο πήχυς, πραγματικά, πολύ ψηλά. Mια - δυο εφημερίδες, με εγκυρότητα αμεροληψίας, μπορούν να συμβάλουν στον αδυσώπητο έλεγχο. Eίναι θέμα, σχεδόν, ζωής ή θανάτου για τον ελλαδικό Eλληνισμό.

Σε τέτοιες ώρες το κύρος ανθρώπων και θεσμών μπορεί να είναι πολύ πιο αποτελεσματικό από τις συμβατικές εξουσιαστικές προνομίες. Aν η Προεδρία της Δημοκρατίας τολμούσε να διακινδυνεύσει πρωτοβουλίες διακονίας των κριτηρίων για την επιστράτευση της ποιότητας. Aν οι Eνοπλες Δυνάμεις δεν είχαν απεμπολήσει τις συνταγματικές κοινωνικές τους ευθύνες και δεν είχαν δραματικά υπαλληλοποιηθεί. Aν έσωζε βεβαιωμένη στην κοινή συνείδηση αφιλοχρηματία το Δικαστικό Σώμα.

Aν η Eκκλησία δεν ήταν ηθικολογική φιοριτούρα του δημόσιου βίου. Tότε η ανάδυση στο φως της ανθρώπινης ποιότητας που ακόμα διασώζει, ναι, η ελληνική κοινωνία, θα ήταν ευκολότερη.

Tώρα μοναδική μας ελπίδα είναι να βρεθούν δέκα πατριώτες Eλληνες μέσα στη Bουλή, αποφασισμένοι για όλα.

Tην καταστροφή την αντέξαμε αρκετές φορές: το ’97, το ’22, το ’46 - 49. Tην ντροπή δεν αντέχουμε, τον εξευτελισμό. Γι’ αυτό και δεν υπάρχει συχώρεση για τα σπιθαμιαία, ιδιοτελή ανθρωπάρια που κυβερνάνε την Eλλάδα σήμερα.

Τὸ ἄρθρο στὸ site τῆς ἐφημερίδας «Καθημερινή»
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_16/10/2011_459580

Ἡ γιορτὴ τῆς μελιτζάνας τὴν σωστὴ ἐποχή

Ἁπὸ τὸ site leonidion.gr πληροφορήθηκα ὅτι τὸ Δημοτικὸ Συμβούλιο πρόκειται νὰ συνεδριάσει σήμερα (11 Ἰουλίου) μὲ θέμα τὴ γιορτὴ τῆς μελιτζάνας. Δὲν γνωρίζω ποιὰ ἀκριβῶς θὰ εἶναι ἡ ἀπόφασι τοῦ ΔΣ. Θὰ ἤθελα μόνο νὰ παραθέσω τὴν εἰσήγησι ποὺ εἶχα κάνει, πρὶν ἀπὸ δύο χρόνια (30 Σεπτεμβρίου 2009) ἔχοντας διαπιστώσει ὡρισμένα θέματα στὴν γιορτὴ τῆς μελιτζάνας ἐκείνου τοῦ ἔτους. Ἡ πρότασί μου, ἀνέφερε τὰ ἑξῆς:

Ø  Ἡ γιορτὴ τῆς μελιτζάνας, νὰ γίνεται σὲ χρόνο ποὺ  ὑπάρχει παραγωγή τῆς δικῆς μας μελιτζάνας, αὐτῆς ποὺ βγάζει ἡ δική μας γῆ καὶ ὄχι ὅταν δὲν ὑπάρχει ἴχνος της στὸν κάμπο.

Ø  Νὰ καλοῦνται χορευτικὰ συγκροτήματα ἀπὸ ἄλλες περιοχές, ποὺ θὰ παρουσιάζουν τὰ δικά τους τραγούδια καὶ τὸ χορευτικό μας συγκρότημα νὰ προβάλει τὰ τραγούδια μας. Δὲν κάνουμε διαγωνισμὸ χοροῦ. Παρουσίασι τοῦ τόπου μας κάνουμε. 

Ø  Τὰ καταστήματα – ἐστιατόρια τῆς παραλίας, ἑκείνη τὴν ἡμέρα, νὰ σερβίρουν φαγητά ἀποκλειστικά καὶ μόνο μὲ βασικὸ συστατικὸ τὴ μελιτζάνα.

Ø  Νὰ ἐτοιμαστοῦν φυλλάδια ποὺ ἀναφέρονται σ’ αὐτήν. Φυλλάδια ποὺ νὰ περιέχουν καὶ συνταγές, κλπ.

Ø  Νὰ ἐτοιμαστοῦν βιβλία, φυλλάδια, χάρτες, κλπ τῆς περιοχῆς, ὥστε οἱ ἐπισκέπτες νὰ μαθαίνουν περισσότερες πληροφορίες γιὰ τὴν περιοχή μας.

Ø  Νὰ ἀπαγορευθοῦν ἐντελώς τὰ πυροτεχνήματα.

Ø  Νὰ σταματήσει ἡ χορήγησι ἀδειῶν σὲ μικροπωλητές ἀπό ἄλλες περιοχές.

Ø  Ἡ ἐκδήλωσι νὰ ἔχει ὡς θέμα τὴν παράδοσι τῆς περιοχῆς μας καὶ νὰ γίνονται παράλληλα καὶ ἄλλες ἐκθέσεις, κλπ, μὲ ὑφαντά, τοπικὰ προϊόντα, κλπ

Τὸ τότε ΔΣ δὲν εἶχε ἐγκρίνει τὴν εἰσήγησί μου. Ἐγὼ πάντως ἐπιμένω στὴν πρότασι αὐτή, ἀφοῦ στόχος θὰ πρέπει νὰ εἶναι νὰ διαφημισθεῖ ἕνα προϊόν ποὺ θὰ ἀναζητηθεῖ ἀπὸ τοὺς ἐπισκέπτες ὡς συστατικὸ τοῦ τραπεζιοῦ στὶς ἑπόμενες ἑβδομάδες καὶ ὄχι ὡς ἀνάμνησι πανηγυριοῦ. Καὶ φυσικὰ λιγότερη σπατάλη καὶ καλύτερος ἔλεγχος πάντα συντελεῖ στὴ μείωσι τοῦ κόστους.