Η αλαζονεία της εξουσίας

Ημέτερη δε πόλις κατά μεν Διός ούποτ’ ολείται αίσαν και μακάρων θεών φρένας αθανάτων.. .. Αυτοί δε φθείρειν μεγάλην πόλιν αφραδίηισιν αστοί βούλονται χρήμασι πειθόμενοι, δήμου θ’ ηγεμόνων άδικος νόος. οίσιν ετοίμον ύβριος εκ μεγάλης άλγεα πολλά παθείν... Ταύτα διδάξαι θυμός Αθηναίοις με κελεύει, ως κακά πλείστα πόλει Δυσνομίη παρέχει. Ευνομίη δ’ εύκοσμα και άρτια πάντ’ αποφαίνει, και θαμά τοις αδίκοις αμφιτίθησι πέδας. «Η πόλη μας ποτέ δεν θα χαθεί σύμφωνα με τη θέληση και τη διάθεση του Δία και των μακαρίων αθανάτων θεών.... Αλλά μόνοι τους οι πολίτες θέλουν να καταστρέφουν τη μεγάλη πόλη με τις απερισκεψίες τους, παρασυρμένοι από φιλοχρηματία, και ο άδικος νους των αρχόντων του λαού. Είναι επόμενο γι’ αυτούς εξαιτίας της μεγάλης αλαζονείας να πάθουν πολλά κακά», λέει ο αρχαίος Έλληνας σοφός και νομοθέτης Σόλων, στην «Υποθήκη προς Αθηναίους». Και καταλήγει «Αυτά με προτρέπει η ψυχή μου να διδάξω στους Αθηναίους, ότι η κακή διοίκηση προκαλεί πάρα πολλές συμφορές στην πόλη. Ενώ η χρηστή διοίκηση όλα τα αναδεικνύει ταιριαστά και αρμονικά, και συγχρόνως δένει με χειροπέδες τους αδικοπραγούντες».

Ας μου συγχωρεθεί αυτή η αναφορά στην αρχαία ελληνική γραμματεία αλλά φαντάζει πάντα επίκαιρη και στο κάτω-κάτω, ας μην επικαλούμεθα τους αρχαίους ημών προγόνους για να μιλήσουμε μόνο για το Μαραθώνα και τον Παρθενώνα. Η χρηστή διοίκηση και η αλαζονεία αποτέλεσαν πάντοτε αντικείμενο βαθύτερης έρευνας αφού απαντάται πολύ συχνά στο πέρασμα των αιώνων, εδώ αλλά και σε άλλους λαούς. Βλέπετε είναι τόσο εύκολο να γλιστρήσει κανείς από την βάσει των νόμων διοίκηση, στην απολυταρχική, αλαζονική και καταχρηστική συμπεριφορά και πρακτική, αντικείμενο που αποτελούσε το βασικό μέλημα των νομοθετών, το πως δηλαδή να ελέγχουν και συγκρατούν τους κυβερνώντες από το να εκτροχιασθούν και να μετέλθουν ανόμων έργων.

Αλλά δυστυχώς κάτι τέτοιο δεν είναι εύκολο αφού είναι διαπιστωμένο ότι η εξουσία, ιδιαίτερα η ανεξέλεγκτη, όχι μόνο φθείρει τον ασκούντα αυτήν αλλά κυρίως και εδώ είναι και το πρόβλημα, τον προκαλεί να προχωρήσει στην κατάχρηση της δυνάμεως που του έχει δοθεί. Αλλά γιατί ανεξέλεγκτη; Μα διότι όταν κανείς δεν ελέγχει και δεν παρακολουθεί τις πράξεις της όπως πρέπει, τότε την καθιστά ακόμη πιο ισχυρή αφού παρουσιάζεται ως παντοδύναμη, ατιμώρητη ούσα. Κι όσο περισσότερο παραμένει στην εξουσία σφετεριζόμενη την εξουσία που της προσφέρεται εξ αιτίας της παραπλανητικής και υπό το κάλυμμα αμνού συμπεριφοράς, τόσο οι πράξεις της θα γίνονται χειρότερες. Να ίσως γιατί σε μεγάλες και προχωρημένες δημοκρατικά χώρες, η παραμονή στην εξουσία επί μακρόν απαγορεύεται και δια νόμου. Στην Αρχαία Αθήνα, όσοι φαίνονταν να συγκεντρώνουν στα χέρια τους υπερβολική δύναμη, εκδιώκονταν (άδικα πολλές φορές) ή και εξορίζονταν, ενώ στην αρχαία Σπάρτη, οι έφοροι εκλέγονταν άπαξ. Ακριβώς για να μην δια(φθαρούν) από την εξουσία ή καταστούν αλαζόνες.

Σας φαίνονται λίγο περίεργα όλα αυτά; Ας γίνουμε πιο συγκεκριμένοι μέσα από ένα περιστατικό που έλαβε χώρα πρόσφατα στον μικρό μας Δήμο. Πριν λίγο καιρό, ερευνώντας τα αρχεία των δημοτικών συμβουλίων, ανακάλυψα ότι έλειπε η πρόσκληση ενός από αυτά. Ψάχνοντας, διαπίστωσα ότι ένα από τα συμβούλια, για το οποίο υπήρχε πρόσκληση ουδέποτε είχε πραγματοποιηθεί και αποφάσεις τις οποίες είχε λάβει η ολομέλεια του δημοτικού συμβουλίου, ουδέποτε είχαν ληφθεί. Οι αποφάσεις όμως, είχαν σταλεί στην περιφέρεια και βάσει αυτών ο δήμος είχε προχωρήσει στην προμήθεια του νέου απορριμματοφόρου το οποίο πρόσφατα απέκτησε. Στις ερωτήσεις μου, ο δήμαρχος δήλωσε άγνοια! Ότι τάχα υπάλληλοι του δήμου από μόνοι τους είχαν προχωρήσει στην πράξη αυτή. Το ίδιο δήλωσαν και οι λοιποί συνάδελφοι της πλειοψηφίας.

Ζήτησα λεπτομέρειες επί του θέματος, οι απαντήσεις επί των οποίων αποκάλυψαν ακόμη περισσότερες παρατυπίες, αφού η επιτροπή που ασχολήθηκε με το απορριμματοφόρο, δεν ήταν αυτή που είχε ορίσει από την αρχή του έτους το δημοτικό συμβούλιο. Στο δημοτικό συμβούλιο της 22ας Ιουλίου, ο δήμαρχος επικαλούμενος το επείγον του θέματος, παραδέχθηκε ότι ο ίδιος είχε δώσει εντολή για να γίνει αυτό το μηδέποτε πραγματοποιηθέν δημοτικό συμβούλιο και ξέχασε λόγω φόρτου εργασίας να ενημερώσει το δημοτικό συμβούλιο. Ο ίδιος που είχε δηλώσει άγνοια για το θέμα μερικές μέρες πριν, διέψευσε τον εαυτό του. Το χειρότερο; Υπήρξαν δημοτικοί σύμβουλοι που επικρότησαν την πράξη του δημάρχου, άλλοι που υποβάθμισαν το γεγονός – άραγε δεν κατάλαβαν ότι έτσι καταργούσαν τον εαυτό τους; - ενώ η μειοψηφούσα παράταξη αντέδρασε επίσης κατά τρόπο χλιαρό, ως εάν να επρόκειτο περί θέματος ρουτίνας. Με άλλα λόγια ο Κος δήμαρχος, απαξίωσε το ένα από τα τρία σκέλη που διοικούν τον Δήμο αφού σύμφωνα με τον Ν.3463/06, Άρθρο 19, παρ. 1. «Ο Δήμος διοικείται από το δημοτικό συμβούλιο, τη δημαρχιακή επιτροπή και τον Δήμαρχο».

Όλα αυτά αγαπητοί αναγνώστες καταδεικνύουν ότι ο Κος δήμαρχος Λεωνιδίου, δεν σέβεται ούτε τον νόμο, ούτε τους θεσμούς. Για το λόγο αυτό, έτσι απερίφραστα, σκαιώς και «με το έτσι θέλω», βασιζόμενος στην νωθρότητα και στην άγνοια ίσως με την οποία το δημοτικό συμβούλιο αντιμετωπίζει παρόμοιες καταστάσεις, προχώρησε στην προαναφερθείσα πράξη. Μέχρι πότε αυτό θα συνεχιστεί; Μέχρι πότε με το έτσι θέλω, θα πραγματοποιούνται αντίστοιχα κατορθώματα; Να το καταργήσουμε το δημοτικό συμβούλιο και να υπογράφουμε, αν χρειάζεται κι αυτό, τις όποιες αποφάσεις του Κου δημάρχου και να είμαστε όλοι ήσυχοι και με την συνείδησή μας και για τις τύχες της περιοχής.

Είμαι σίγουρος ότι πολλοί θα εκφράσουν τη δυσαρέσκειά τους για τα αναγραφέντα. Πολλοί είναι αυτοί που θέλουν τον δήμαρχο να παραμένει στο απυρόβλητο. Έτοιμοι να δικαιολογήσουν ή να παραβλέψουν κάθε πράξη, ακόμη και την πλέον αντιδημοκρατική, ακόμη και αυτή που δείχνει παντελή έλλειψη σεβασμού σε θεσμούς όπως αυτός του δημοτικού συμβουλίου. Όμως, στο δίλημμα αντιδρώ ή παρίσταμαι ως απλώς θεατής, θα ήθελα να τους θυμίσω και πάλι έναν από τους πιο παράξενους νόμους του Σόλωνα, αυτόν που όριζε ότι έχανε τα πολιτικά του δικαιώματα όποιος σε περίπτωση εμφύλιας διαμάχης, έμενε ουδέτερος. Κι αυτό διότι είτε δεν ήθελε να αναμιχθεί για να προφυλάξει τον εαυτό του, είτε δεν είχε τη δυνατότητα να αντιληφθεί και ξεχωρίσει το σωστό από το λάθος. Αυτό, παρά το γεγονός ότι δεν έχουμε εδώ εμφύλια διαμάχη αλλά μάχη υπερασπίσεως θεσμών, όσοι αισθάνονται ενεργοί πολίτες, είμαι σίγουρος ότι δεν θα το επιτρέψουν.

Υστερόγραφο. Επειδή βιάζονταν για το απορριμματοφόρο, προχώρησαν σε ψεύτικα έγγραφα. Για τις πινακίδες κυκλοφορίας του όμως δεν βιάζονταν για να σταματήσει να παραμένει ακίνητο εν μέσω θέρους; Κρίμα στην υποδοχή που έκαναν.

Υστερόγραφο 2. Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο φύλλο Οκτωβρίου 2009 της εφημερίδας "ΦΩΝΗ των δημοτών". Ολόκληρη την εφημερίδα μπορείτε να βρείτε στο fonitondimoton.blogspot.com (βλέπε σχετική σύνδεση).

Καιρός να αποφασίσουμε Νο 2

Το άρθρο που ακολουθεί δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Κυνουρία τον Απρίλιο του 2006. Ήταν όλα αυτά που πίστευα ότι μπορούσαν να γίνουν κι ότι γι’ αυτά και πολλά άλλα θα έπρεπε να παλέψουμε. Διαβάστε το και ... τα λέμε.

Ζούμε σε μία εποχή όπου τα πάντα εξελίσσονται με ταχύτατους ρυθμούς, τις περισσότερες φορές μάλιστα, απρόβλεπτους. Ζούμε σ’ ένα κόσμο ανταγωνιστικό, όπου οι αξίες αλλοτριώνονται και πατροπαράδοτα ήθη και έθιμα παρουσιάζονται πλέον σαν γραφικά, ενώ θεωρούνται περισσότερο της εποχής ξενόφερτες συνήθειες που σε τίποτα δεν προσφέρουν στην πρόοδο και στον πολιτισμό μας, αλλά αντίθετα αλλοιώνουν γλώσσα, ζωή και παράδοση, δίνοντας μία αλλοπρόσαλλη, παραμορφωτική εικόνα. Ζούμε σε έναν κόσμο ισοπεδωτικό, προκλητικό και συχνά απάνθρωπο, όπου οι άνθρωποι μακριά από τη φύση, αποκομμένοι από τις ρίζες τους, μετατρέπονται σε αποξενωμένα όντα, σε μονάδες και μηχανές παραγωγής.

Δεν είναι σκοπός μου να αναλύσω τους λόγους αυτής της μετατροπής, ούτε το θέμα μπορεί να εξαντληθεί στα πλαίσια ενός άρθρου. Στόχος μου είναι να επισημάνω ότι αυτή η αδράνεια απέναντι στους κινδύνους του μέλλοντος, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην αλλαγή της φυσιογνωμίας της περιοχής και στον αφανισμό της, ενώ υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις, που αν εφαρμοστούν χωρίς καθυστέρηση, μας δίνουν τη δυνατότητα, να χαράξουμε μια διαφορετική πορεία, σωτήρια για το μέλλον του τόπου και των παιδιών μας.

Κανείς πιστεύω δεν μπορεί να αμφισβητήσει, ότι ο κάμπος του Λεωνιδίου και η εν γένει περιοχή, ευρίσκονται εδώ και χρόνια σε καθοδική πορεία. Ο μικρός κλήρος, η αλλαγή στις καλλιέργειες κάποιων περιοχών, η κάποια απόσταση από τα μεγάλα αστικά κέντρα, αυξανόμενη από το κακό οδικό δίκτυο, συνεπικουρούμενη από την αντίληψη των κατοίκων του τόπου, ότι δεν υπάρχει ανάγκη αναπτύξεως άλλης επαγγελματικής δραστηριότητας πέραν αυτής των γεωργικών απασχολήσεων, δημιούργησε τη σημερινή κατάσταση. Κι αν ο πρώτος παράγων δεν μπορεί να αλλάξει, οι υπόλοιποι, σήμερα, με την πληθώρα των πληροφοριών και την πρόοδο της τεχνολογίας, με το νέο οδικό δίκτυο και τις τάσεις φυγής, έστω και ολίγων ημερών, των ανθρώπων των αστικών κέντρων, η συνεχείς τάση των κατοίκων άλλων χωρών να επισκέπτονται διαφορετικά μέρη μεταξύ των οποίων περίοπτη θέση αποτελεί και η χώρα μας, δεν είναι δυνατόν να συνεχίζουν να αποτελούν σοβαρούς συντελεστές, στην μη ανατροπή αυτού του ζοφερού κλίματος, που θέλει την αποτροπή οποιασδήποτε τουριστικής αναπτύξεως, εν ονόματι της διατρανούμενης ησυχίας και αδιατάρακτου συνεχίσεως της ζωής του τόπου, αφού πολύ φοβάμαι ότι στο τέλος θα παραμείνει μόνο η ησυχία και θα πάψει να υπάρχει ζωή.

Η ανάγκη μιας καλύτερης ζωής, απατηλής πολλές φορές, υπήρξε πολύ εντονότερη σε άλλες περιοχές, πολλές από τις οποίες είναι κοντά μας. Οι περισσότερες από αυτές, έχουν στην κυριολεξία αφανιστεί ενώ άλλες απειλούνται άμεσα. Διασχίζοντας σήμερα χωριά που κάποτε έσφυζαν από ζωή, δεν ακούς παρά μόνο τον ήχο των βημάτων σου σε μια ερημιά που φαντάζει εφιαλτική. Φωνές παιδιών δεν ακούγονται πια, εκκλησίες δεν λειτουργούνται και τα σχολεία από τα οποία ξεπήδησαν γενιές ολόκληρες, χρησιμοποιούνται, αν δεν έχουν γκρεμιστεί, ως χώροι πολιτιστικών εκδηλώσεων μόνο.

Εν τούτοις πολλές από τις περιοχές που κατά τεκμήριο υστερούν σε πλήθος φυσικών καλλονών όπως η δική μας, κατάφεραν με το χρόνο να ξεπεράσουν το αρχικό σοκ και σήμερα διανύουν μία δεύτερη περίοδο ευημερίας ατενίζοντας το μέλλον με αισιοδοξία. Τα παραδείγματα είναι πολλά και μας επιτρέπουν να έχουμε απτές αποδείξεις ότι το «πείραμα» μπορεί να πετύχει. Αυτό όμως που περίτρανα αναδεικνύεται από όλα αυτά τα παραδείγματα, είναι η αποφασιστικότητα όλων και ιδιαίτερα των νέων ανθρώπων, να παραμείνουν και να προκόψουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους, στη γη που ζουν και μεγαλώνουν, στα χωριά τους, στη μικρή τους πόλη, αρνούμενοι να υπακούσουν στα θέλγητρα των σειρήνων των μεγαλουπόλεων.

Η ευρύτερη περιοχή του Λεωνιδίου, έχει το εξαιρετικό προνόμιο να βρίσκεται σε μικρή και ίση σχεδόν απόσταση από πλήθος αρχαιολογικών και ιστορικών θησαυρών, ενώ παράλληλα προσφέρει την δυνατότητα εναλλακτικών τύπων τουρισμού συνδυάζοντας βουνό και θάλασσα. Οι υπέροχες παραλίες της, τα πανέμορφα βουνά της, το θαυμάσιο κλίμα της, οι παραδοσιακοί οικισμοί της, μα πάνω απ όλα η αποδεδειγμένη εργατικότητα και ενεργητικότητα των κατοίκων της, αποτελούν παράγοντες που αν συνεργαστούν σε μια συντονισμένη κίνηση με συγκεκριμένους στόχους, συγκεντρώνουν εξαιρετικές πιθανότητες επιτυχίας. Σ’ όλα αυτά να προσθέσουμε την έναρξη της τουριστικής περιόδου πριν από το Πάσχα, όπου παρουσιάζεται η εικόνα να συρρέουν πλήθη τουριστών που όμως δεν διανυκτερεύουν και δεν εστιάζονται στο Λεωνίδιο αφού δεν υπάρχει η απαραίτητη υποδομή και φυσικά για τους ίδιους λόγους δεν θα επιστρέψουν σε άλλη εποχή γνωρίζοντας το πρόβλημα.

Στο φόβο της κακής ποιότητος τουριστών που επικαλούνται πολλοί, μπορούμε να αντιτάξουμε την ποιότητα της παροχής υπηρεσιών, τη δημιουργία τέτοιου κλίματος και τέτοιων τουριστικών μονάδων που σε συνδυασμό με τη σωστή διαφημιστική εκστρατεία προς συγκεκριμένους αποδέκτες, να αποτρέπουν την προσέλκυση των πρώτων. Δεν θα είμαστε οι πρώτοι που θα το επιτύχουμε.

Βεβαίως, δεν αρκεί η θέληση μεμονωμένων ατόμων, ούτε οι κινήσεις κάποιων επιχειρηματιών για να ανατραπεί η κατάσταση. Απαιτείται ευρεία συζήτηση, κάτω από ένα φορέα όπως είναι ο δήμος που μπορεί να συγκεντρώσει όλες τις κοινωνικές ομάδες, κοινές αποφάσεις και δημιουργία κανόνων ώστε οτιδήποτε αποφασίζεται ή πραγματοποιείται να εντάσσεται σε ένα κοινό πλαίσιο προσπαθειών που θα αλλάξουν ριζικά και γρήγορα τη δυσάρεστη κατάσταση.

Ασφαλώς η τουριστική ανάπτυξη, δεν αποτελεί πανάκια. Υπάρχουν παράλληλα δυνατότητες αναπτύξεως και άλλων δραστηριοτήτων όπως μικρών βιοτεχνιών για επεξεργασία αγροτικών προϊόντων, ανάπτυξη βιολογικών καλλιεργειών αλλά και άλλου τύπου παραγωγικές μονάδες, οι οποίες επιλεγμένες με αυστηρά και σοβαρά κριτήρια που δεν θα αλλοίωναν ούτε θα έθεταν σε κίνδυνο το περιβάλλον και τον όλο χαρακτήρα της περιοχής, θα μπορούσαν να απασχολήσουν πλήθος ατόμων, με τελικό αποτέλεσμα την υγιεινή ανάπτυξη και την αποκέντρωση, προσφέροντας ακόμη και τη δυνατότητα επιστροφής πολλών νέων.

Δυστυχώς ο χρόνος περνάει γρήγορα και κάθε μέρα που χάνεται, έχει ως συνέπεια την απώλεια σημαντικών προσόδων απαραίτητων για έξοδο από την κρίση που διέρχεται ο τόπος. Αν το μοναδικό κέρδος μας είναι η ησυχία μας τότε είναι καιρός να αναλογισθούμε πόσα χάνουμε για χάρη της και ιδιαίτερα το ανθρώπινο δυναμικό μας που μαστιζόμενο από την ανεργία, αναζητά το μέλλον του αλλού ενώ είναι δίπλα του. Είναι επιτακτική ανάγκη να ενεργοποιηθούμε όλοι μας, να απαντήσουμε με αποφασιστικότητα στις όποιες προκλήσεις, ώστε να πλησιάσουμε στο μέλλον που τρέχει και συνεχώς απομακρύνεται. Κι ίσως σύντομα, δούμε ξανά στις γειτονιές παιδιά να παίζουν, στους δρόμους τον κόσμο που βλέπουμε στις καλοκαιρινές διακοπές, τα σπίτια να φωτίζονται και το χαμόγελο να ανθίζει στα χείλη όλων μας. Δεν νομίζετε ότι το αξίζουμε;

Η πραγματικότητα απεδείχθη σκληρή. Ότι έχει γραφεί, ισχύει για τον απλούστατο λόγο ότι προσκρούουν στον ... βράχο που λέγεται Δημήτρης Τσιγκούνης. Στον άνθρωπο που γαντζωμένος πάνω στην καρέκλα της εξουσίας, αρνείται πεισματικά να την παραδώσει, συμπαρασύροντας την περιοχή στον γκρεμό. Τα υπόλοιπα, δικά σας...

Ξεχνάμε γρήγορα (και τα σκουπίδια γίνονται βουνά)

Υπάρχουν μέρη άγρια και ανεξερεύνητα σ’ αυτόν τον πλανήτη που όσο μικρός κι αν δείχνει, όσο κι αν οι άνθρωποι καλύπτουν όλο και μεγαλύτερο τμήμα του, αυτά επιμένουν να προκαλούν δέος, φόβο και μαγεία συνάμα δημιουργώντας ερωτηματικά σχετικά με την παντοδυναμία του μοναδικού(;) εχέφρονος όντος. Μέρη προστατευμένα από την ασπίδα μιας δυνάμεως που – ευτυχώς – ο άνθρωπος δεν μπόρεσε ακόμη να υποτάξει και του θυμίζει ότι δεν είναι ακόμη παντοδύναμος αλλά αντιθέτως υπόκειται σε νόμους που εκατομμύρια χρόνια τώρα παραμένουν ισχυρότεροι από οποιαδήποτε μηχανή. Η φύσι, εξακολουθεί να παραμένει ισχυρή και άλλοτε με τη μανία της, άλλοτε με τις παραξενιές της κι άλλοτε με τις απότομες αλλαγές της, μας δείχνει το χαρακτήρα της και κάθε φορά που προσπαθούμε να την τιθασεύσουμε, να την αλλοιώσουμε ή και να την καταστρέψουμε, μας δείχνει ποιος είναι τελικά ο κυρίαρχος.

Χρόνια τώρα, από της εφευρέσεως των μηχανών και μετά την βιομηχανική επανάστασι, ο άνθρωπος αναζητά τρόπους να χορτάσει το αδηφάγο τέρας που ο ίδιος προϊόντος του χρόνου δημιουργεί, ενώ δεν έχει αντιληφθεί ότι κάθε τι νέο που προστίθεται παρουσιαζόμενο ως καινοτομία, ως επαναστατική ανακάλυψι, ως λύσι, δεν επιλύει το πρόβλημα αλλά το επιτείνει δημιουργώντας μάλιστα ένα καινούργιο. Παραδείγματα; Οι καταλύτες για τους κινητήρες αμόλυβδης βενζίνης, παρουσιάσθηκαν ως πανάκεια για το πρόβλημα της ρυπάνσεως του λεκανοπεδίου της Αττικής και όχι μόνο. Τι γίνονται όμως οι καταλύτες αυτοί; Αλλάζονται; Και αν ναι, που αποθηκεύονται; Τα πυρηνικά εργοστάσια, θεωρούνται τα πλέον αποτελεσματικά στο λόγο αποδόσεως προς την καθαριότητα και την ρύπανσι. Αλλά το πρόβλημα είναι τι γίνονται τα πυρηνικά απόβλητα. Πού αποθηκεύονται; Πόσο ασφαλή είναι; Ποιος είναι υπεύθυνος για την ασφάλειά τους; Αν τα παραδείγματα αυτά θεωρούνται μεμονωμένα, τότε τα πλέον απτά όπως το πρόβλημα των καθημερινών και μη εξειδικευμένων απορριμμάτων (τρόφιμα, συσκευασίες, πλαστικά, κλπ) αλλά και αυτών όπως τα εξαρτήματα των ηλεκτρονικών υπολογιστών, τα κινητά τηλέφωνα, των οχημάτων, κλπ, θα πρέπει να αποτελούν εφιάλτη για κάθε κάτοικο αυτού του πλανήτη.

Χωρίς να απομονώσουμε, αλλά επικεντρώνοντας μόνο το πρόβλημα στη χώρα μας, δεν είναι δύσκολο να καταλήξουμε σε μερικά δυσάρεστα συμπεράσματα, τα οποία αποδεικνύουν κατά πανηγυρικό τρόπο την οικτρή αλλά και ανησυχητική συμπεριφορά μας έναντι ενός προβλήματος, που είναι βέβαιο ότι θα μας καταστρέψει εάν δεν ευρεθεί εγκαίρως ρηξικέλευθη και οπωσδήποτε αποτελεσματική λύσι. Κι είναι πρόβλημα ποιες λέξεις να χρησιμοποιήσεις και πως να περιγράψεις την συμπεριφορά αυτή. Πώς για παράδειγμα να χαρακτηρίσεις αυτόν που ωδηγώντας εν μέση οδώ, ανοίγει αίφνης το παράθυρο και πετά ένα, επαναλαμβάνω ένα, πλαστικό κύπελλο; Τι να του εξηγήσεις περί του αναγκαιούντος χρόνου για πλήρη αποσύνθεσι του πλαστικού που αγγίζει τα 200 χρόνια; Ή του άλλου που αντί να κρατήσει για δέκα, είκοσι, πενήντα, εν ανάγκη και εκατό μέτρα το αλουμινένιο κουτί του αναψυκτικού του, το πετά συνήθως κατά τρόπο επιδεικτικό όπου βρει; Να του πεις για τα δεκάδες χρόνια που χρειάζεται αυτό το παλιόκουτο να αποσυντεθεί; Θα το καταλάβει; Κι αν το καταλάβει τι θα τον κάνει ώστε η επόμενη πράξι του να είναι διαφορετική από την προηγούμενη; Αλλά και αυτού που πετά στη θάλασσα, στο ποτάμι, στο ρέμα οτιδήποτε δεν του χρειάζεται, πως να του εξηγήσεις ότι όλα αυτά θα επιστρέψουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στον ίδιο όταν θα πάει στην θάλασσα να κολυμπήσει; Κι αυτών που βρίσκονται παρά θιν αλός καπνίζοντες αρειμανίως και στη συνέχεια πετούν τη γόπα (άκου γόπα), το αποτσίγαρο θέλω να πω, στην άμμο, παραγνωρίζοντες το γεγονός των δεκάδων ετών που απαιτούνται για την αποσύνθεσι του πλαστικού που περιέχει το φίλτρο του τσιγάρου τους; Τι χαρακτηρισμό να τους δώσεις;

Τα συμπεράσματα, όπως προανεφέρθη, τραγικά. Πολιτική, δηλαδή των πολιτών, συμπεριφορά; ΜΗΔΕΝ. Υπευθυνότητα; Ευσυνειδησία; Πολιτισμός; Αγωγή; Ανησυχία; Το βρήκατε. ΜΗΔΕΝ σε όλα. Κι αν υπήρχε και κάτω από το μηδέν πάλι θα ψάχναμε να βρούμε το όριο. Και δεν είναι βέβαια μόνο τα απορρίμματα. Είναι και η διαρκής επέμβασι στη φύσι. Ανελέητη, ανάλγητη, απροσχημάτιστη, απύθμενη όπως και η βλακεία μας. Καίμε, καταστρέφουμε, μολύνουμε καθημερινά το περιβάλλον, το χώρο δηλαδή που ζούμε μα πάνω απ’ όλα ακόμη κι αν δεν ανήκουμε σε καμμία από τις προηγούμενες κατηγορίες, ανεχόμαστε τον οποιονδήποτε να το διαπράττει. Όλοι μας, από τις πολιτικές ηγεσίες μέχρι τους απλούς πολίτες, συμμετέχουμε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο σ’ αυτήν την καταστροφή. Όλοι μας φέρουμε μερίδιο ευθύνης, μικρό ή τεράστιο, στην μόλυνσι του οίκου μας. Εκτός αν εξακολουθούμε να πιστεύουμε ότι τα προβλήματα ή τα απορρίμματα του διπλανού ατόμου, χωριού, κράτους, δεν μας αγγίζουν ή δεν θα μας αγγίξουν στο μέλλον.

Κάηκε η χώρα, λεηλατήθηκε και μολύνεται συνεχώς και οι Έλληνες παρακολουθούν από τηλεοράσεως τα δρώμενα απαθώς. Και δεν αναφερόμαστε στην εποχή των πυρκαγιών όπου έκδηλη ήταν η ανησυχία όλων, αλλά στο σήμερα. Στημένοι εκεί στις τηλεοράσεις, παρακολουθούμε εκστατικώς και ανελλιπώς εκπομπές όπου, ηθικώς άθλιοι εκμεταλλεύονται νοητικώς ή επιδεικτικώς αθλίους. Άθλιοι κομπορρημονούν, χαρακτηρίζοντες ετέρους ως αθλίους, χειροκροτούμενοι υπό αθλιοτέρων. Ασκούντες κριτική μόνο από τον καναπέ μας, ενθουσιαζόμαστε, εκστασιαζόμαστε, διαμαρτυρόμαστε πρόσκαιρα και αναπαυόμαστε συνεχώς. Διότι δυστυχώς δεν έχουμε ούτε ανεπτυγμένη οικολογική συνείδησι ούτε και παιδεία, ώστε αντί να παρακολουθούμε απαθώς τα δρώμενα, να απαιτούμε τα δέοντα και να δρούμε προληπτικώς. Αυτός ο τόπος πάσχει από δύο βασικά προβλήματα. Κάποιοι δεν αισχύνονται για όσα πράττουν, οι δε πολλοί λησμονούν ή και συγχωρούν όσους διαπράττουν κάτι. Αποτέλεσμα, οι μεν αποθρασύνονται και επαναλαμβάνουν ανενδοίαστα λάθη, παραβάσεις ή και εγκλήματα, οι δε μεμψιμοιρούν διακατεχόμενοι από ψυχολογικά συμπλέγματα, κατηγορούντες τους συγχωρηθέντες για τις πράξεις που ίδιοι παρέβλεψαν.

Κι έτσι φθάνουμε για μια ακόμη φορά στο αυτό σημείο του κύκλου. Απλοί παρατηρητές των τεκταινομένων, δεν επιθυμούμε να συμμετάσχουμε με οποιοδήποτε τρόπο στη λύσι πολλώ δε μάλλον στη διαμόρφωσί της. Έτοιμοι να καταδικάσουμε αλλά όχι να δράσουμε. Να διαπομπεύσουμε αλλά όχι να διακινδυνεύσουμε. Να αγανακτήσουμε αλλά όχι να κατακτήσουμε το αύριο το δικό μας και των επόμενων γενεών. Στη χώρα της αρπαχτής, της πλήρους διαφθοράς, του καιροσκοπισμού, της ευδαιμονίας των πλαστικών καρτών, του τσιφτετελιού και της πλαστικούρας, χαρακτηρίζεται ως γραφικός και αντιμετωπίζεται μάλλον ως εξωγήινος, οποιοσδήποτε πολίτης συνειδητά προσπαθεί να αμβλύνει την απαράδεκτη και πάντως διόλου κολακευτική εικόνα των χιλιάδων παράνομων χωματερών αλλά και της πολιτικής επί των απορριμμάτων, της ανύπαρκτης και επικίνδυνης. Την ίδια στιγμή οι αρμόδιοι, συνήθως άσχετοι άρα αναρμόδιοι, τηρούν σιωπή όχι αιδήμονα αλλά ένοχη.

Δυστυχώς το πρόβλημα επιτείνεται. Αν διευρύνουμε το φάσμα σε ολόκληρη την υφήλιο, θα διαπιστώσουμε ότι η καθημερινή μόλυνσι από πάσης φύσεως ρύπους, απόβλητα, απορρίμματα κλπ, σε ξηρά, θάλασσα και αέρα είναι τόσο υψηλή, που αν συνεχισθεί θα καταστήσει τον πλανήτη προβληματικό αν όχι μη κατοικήσιμο. Ακραίο; Ίσως. Μα αν δεν φωνάξεις σ’ αυτόν που κατευθύνεται στον γκρεμό, θα πέσει. Και τελικά τι δέον γενέσθαι; Επιγραμματικώς, μία είναι η λύσι. Κοινή και συνεχής δράσι. Θέσπισι και επιβολή αυστηρών και μη μετακλητών διατάξεων για όλα και για όλους με κύριο άξονα την δημιουργία περιβαλλοντικής συνειδήσεως στα παιδιά. Κυρώσεων εξοντωτικών όχι μόνο κατά των παραβατών αλλά και κατά όλων εκείνων που παραλείπουν να λάβουν και να επιβάλουν ό,τι οφείλουν από πλευράς μέτρων, ώστε να σταματήσει και σταδιακώς να εξαλειφθεί η εξάπλωσι της σήψεως σε κάθε κοινωνία, μικρή ή και μεγαλύτερη. Καθένας ξεχωριστά και όλοι ως κοινωνία, έχουμε ανάγκη και πρέπει να απαιτούμε να ζούμε σε ένα περιβάλλον απαλλαγμένο από κάθε τι που το καθιστά απάνθρωπο. Λιγοστεύουν οι επίγειοι παράδεισοι. Σε λίγο δεν θα μείνουν παρά απλές φωτογραφίες να θυμίζουν στους επιγόνους ότι εμείς, οι σημερινοί κάτοικοι, υπήρξαμε ανάξιοι να διαχειριστούμε αυτό που χρειάσθηκαν εκατομμύρια έτη να ολοκληρωθεί.

Όρνιθες (ή τι μέλλον θέλουμε για τον τόπο μας; )

Ομολογώ ότι πολλές φορές δεν ξέρει κανείς τι να πιστέψει απ’ όσα διαβάζει, ιδιαίτερα όταν αυτά φαντάζουν εξωπραγματικά. Ακούγονται για παράδειγμα διάφορα για την «θεωρία του ορνιθοτροφείου», σύμφωνα με την οποία τα δισεκατομμύρια ανθρώπων, ζώντων υπό άθλιες συνθήκες και μη εχόντων δυνατότητα αλλαγής του όλου τρόπου ζωής τους, δεν θεωρούνται παρά ως μονάδες, ως όρνιθες, που αποκλειστικό σκοπό έχουν την παραγωγή πλούτου για κάποιους προνομιούχους κατοίκους αυτού του πλανήτη. Ποιος είναι άραγε εις θέσιν να αποδεχθεί την θεωρία ή να την απορρίψει; Μήπως έτσι λίγο-πολύ δεν νιώθουμε, εμείς οι ταπεινοί και πρόσκαιροι κάτοικοι, οι μη έχοντες την δυνατότητα να επηρεάσουμε τις τύχες της γήινης σφαίρας; Μήπως αυτό δεν διαφαίνεται όταν κοιτάξει κάποιος με διαφορετική γωνία την ανθρώπινη δυστυχία, έτσι όπως την αντικρίζει μέσα από εικόνες πόνου, φυσικών καταστροφών, ελλείψεως ύδατος και τροφής, φαρμάκων ή και ανθρώπινης αναλγησίας;

Φαίνονται ίσως μακρινά τα γραφόμενα πιο πάνω αλλά διαβάζοντας κανείς τον τύπο ή περιδιαβαίνοντας στις σελίδες του διαδικτύου, δεν έχει παρά να σταματήσει σ’ όσα γράφονται αφ’ ενός μεν για την συνεχώς αυξανόμενη τιμή των δημητριακών και των παραγώγων τους, αφ’ ετέρου δε για τις διαρκώς μεγαλύτερες ποσότητες τροφής που απαιτεί ο σύγχρονος άνθρωπος, αφού οι καταναλισκόμενες ποσότητες πολλαπλασιάζονται ενώ συνάμα λειτουργεί και ο νόμος της προσφοράς και ζητήσεως, γεγονός που σήμανε και τις ραγδαίες αυξήσεις στις τιμές. Αν τα αυτοκίνητα χρειάζονται καύσιμα κι οι καταναλωτές καλούνται να πληρώσουν τις όποιες αποφάσεις των παραγωγών, το ίδιο συμβαίνει και με τα ανθρώπινα καύσιμα, τις πάσης φύσεως τροφές. Κι αν τα οχήματα τ’ αφήνει κανείς στην άκρη ακίνητα, δεν μπορεί να κάνει το ίδιο και για τον εαυτό του, άρα ο εκβιασμός που μπορεί να προκύψει από την έλλειψι τροφίμων, μπορεί να είναι πολύ πιο καίριος και αποτελεσματικός.

Το πόσο σημαντικό είναι το θέμα της σιτίσεως, μπορεί να το διακρίνει κανείς κι από τα κατά καιρούς εμφανιζόμενα διατροφικά σκάνδαλα, όπως αυτό των διοξινών, των τρελλών αγελάδων αλλά και το πρόσφατο των ορυκτελαίων, ηλιελαίων, κλπ. και που όλα μαζί καταδεικνύουν την συνεχώς αυξανόμενη ζήτησι τροφών, την οποία έρχονται να ικανοποιήσουν χωρίς κανέναν δισταγμό περί του τρόπου επιτεύξεως, επιχειρηματίες, εταιρίες, κοινωνίες ολόκληρες. Αλλά το θέμα μας, δεν είναι η διατροφή. Απλούστατα, έχει σχέσι με τη διατροφή αφού διαρκώς αυξανόμενες είναι στον τόπο μας οι φωνές ότι ο αγροτικός τομέας πεθαίνει, ότι δεν αξίζει να ασχοληθεί κανείς με την κτηνοτροφία, ότι πρέπει να μεταλλαχθούμε από αγρότες σε ξενοδόχους, εστιάτορες, κλπ. Μάλιστα. Να τα κάνουμε όλα αυτά και στη συνέχεια να διαμαρτυρηθούμε για την ακρίβεια, για τα εισαγόμενα, για την έλλειψι προϊόντων και τόσα άλλα που επικαλούμεθα όποτε μας συμφέρει, εμείς που καταντήσαμε να μην παράγουμε σχεδόν τίποτα εκτός από αυτά που ο καλός Θεός μας έδωσε, μαζί με το προνόμιο να κατοικούμε σε μια χώρα που τη λούζει ο ήλιος ενώ παράλληλα τη δροσίζει η θάλασσα, που είναι γεμάτη βουνά αλλά με έδαφος πολύ εύφορο και δυνάμενο να καλλιεργηθεί κάθε είδους φυτό, λαχανικό, βότανο, άνθος και που έχει την ατυχία να κατοικείται προσφάτως από πεπλανημένους, καιροσκόπους και στερούμενους παιδείας και καλλιτεχνικής, περιβαλλοντικής και οικολογικής ευαισθησίας ανθρώπους.

Ο αγροτικός τομέας πεθαίνει στο μυαλό μας, όπως πεθαίνουν οι ιδέες, όπως χάνονται οι αναμνήσεις. Αντί να προσπαθήσουμε να δούμε πώς μπορούμε να αυξήσουμε το εισόδημά μας, μέσω νέων καλλιεργειών, νέων προϊόντων, νέων μεθόδων καλλιέργειας, ερχόμαστε να ξεριζώσουμε κάθε τι που θεωρείται βέβαιο ότι στο μέλλον θα κληθούμε να αναζητήσουμε και για το οποίο γρήγορα θα μετανιώσουμε. Οπαδοί του εύκολου πλουτισμού - θυμηθείτε το χρηματιστήριο όπου κόποι δεκαετιών χάθηκαν σε λίγους μήνες – επιζητούμε την καταστροφή του μόνου πλούτου για τον οποίο δεν κοπιάσαμε κι ίσως γι’ αυτό και να μην μας πειράζει να τον ρημάξουμε. Του φυσικού και εν γένει του περιβάλλοντος. Να τα διαλύσουμε όλα. Να χτίσουμε παντού, βίλες, ξενοδοχεία, διαμερίσματα, ξενώνες, να έρθουν οι τουρίστες, να φέρουν λεφτά, να τα ‘κονομήσουμε και μετά; Όταν πια χαθεί η ομορφιά για την οποία όλοι αυτοί έρχονται στην περιοχή μας; Ποιος λογαριάζει το μετά; Πότε το λογαριάσαμε το αύριο; Σήμερα. Λεφτά σήμερα. Κι αύριο έχει ο Θεός. Ο Θεός έχει και τα μοίρασε. Μας τα έδωσε. Αν εμείς δεν μπορούμε να διαχειρισθούμε την περιουσία μας, όπου περιουσία η ποικιλία του περιβάλλοντος, η ομορφιά του τοπίου, η θάλασσα, η ευφορία του εδάφους, τότε ο Θεός έχει μεν αλλά θα πρέπει να δώσει και σε άλλους ή μάλλον να ευνοήσει αυτούς που κατανόησαν και φρόντισαν να διαφυλάξουν ή και να βελτιώσουν την κληρονομιά τους.

Ευκαιρία λοιπόν με το νέο χωροταξικό σχέδιο - τι ακριβώς σημαίνει αυτό δεν είμαι και τόσο σίγουρος - να τα διαλύσουμε όλα. Να καταστρέψουμε ότι δεν έχει ήδη καταστραφεί. Να πιέσουμε ώστε να μην υπάρχει καμμία δέσμευσι στην δυνατότητα καταστροφής. Να φτιάξουμε έναν νόμο που να μας απενοχοποιεί, να γίνουμε όλοι συνένοχοι, να, να, να, ... Τι να γράψει κανείς; Τι παραπάνω να γράψει από όσα έχουν ήδη; Ας περιορισθούμε στην παράθεσι αποσπάσματος ενός άρθρου του Κου Νίκου Ξυδάκη στην εφημερίδα Καθημερινή της 4ης Μαΐου 2008 αναφερόμενο στις κατεστραμμένες Κυκλάδες:

«...Τα χρόνια που ακολούθησαν, οι μελέτες πέρασαν από δημοτικά συμβούλια, τοπικές κοινωνίες, διαβουλεύσεις, κοπτοραπτική... Και ξέμειναν ειρωνικά στα συρτάρια των υπουργών Χωροταξίας και Περιβάλλοντος, όλη την επόμενη δεκαετία, τη δεκαετία ακριβώς που αποτσιμεντώθηκε το σύμπαν, χωρίς ζώνες ελέγχου, αλλά με το παλιό γνωστό μοντέλο «εκτός σχεδίου, τεμάχιο άρτιο τεσσάρων στρεμμάτων», όπου οικοδομούνται νομίμως 200 τ.μ. και παρανόμως όσα αντέχεις. Κτηνώδεις βίλες, πισίνες σε περιβάλλον δομικής λειψυδρίας, συγκροτήματα ρουμ, κατάτμηση γης, ιλιγγιώδης κερδοσκοπία. Σε μια κοινωνία όπου κυβερνούν οι εργολάβοι, οι διεφθαρμένοι της Πολεοδομίας, οι ρουματζήδες και οι μαντράδες υλικών, γιατί να γίνει ρύθμιση και χωροθέτηση, γιατί να προστατευθεί η πατρίδα από τις ορδές εποίκων και κερδοσκόπων;

Σε αυτό τον κόμβο συναντώνται η ακηδία, η δειλία και η κουτοπονηριά των πολιτικών, με την απληστία, την προσοδοθηρία και την αφροσύνη των τοπικών κοινωνιών. Στις πλείστες των περιπτώσεων οι τοπικές κοινωνίες πλειοψηφικά, εκφραζόμενες μέσω αιρετών δημοτικών αρχόντων, νομαρχιακών συμβουλίων, βουλευτών και επαγγελματικών ενώσεων, μποϋκοτάρουν οποιαδήποτε απόπειρα ρύθμισης και σχεδιασμού, εφόσον θεωρούν ότι θίγει το ιερό real estate και την αχαλίνωτη οικοδόμηση. Η χωροθέτηση δράσεων και βίου απειλεί τα οικόπεδα· ποιος νοιάζεται για το μέλλον και τη βιώσιμη ανάπτυξη;

Ο λαός υπερασπίζεται λυσσαλέα το κατακτημένο του δικαίωμα στην αταξία και στο τσιμέντο. Αυτό τον λαό, τον οικοδόμο και νοικοκύρη, τον οικοπεδούχο, τον πλαστουργό υπεραξιών real estate, ακούει ο υπουργός Χωροταξίας. Αυτό το μοντέλο ανάπτυξης, το εκτός σχεδίου, το αυθαίρετο, το χύμα και όπως λάχει, θεραπεύει το Εθνικό Σχέδιο, κατ’ ευφημισμόν Χωροταξικό. Όλο δικό μας». Ολόκληρο το άρθρο στην ιστοσελίδα:
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_04/05/2008_268603

Είναι φανερό λοιπόν ότι το πρόβλημα δεν είναι τοπικό. Είναι Ελληνικό! Εμείς όμως, πρωτοπόροι σε όλα, έχοντας μείνει πίσω σε σχέσι με άλλες περιοχές, να τρέξουμε να προλάβουμε. Γι’ αυτό λοιπόν, μιας και ο κάμπος πέθανε, η αγροτιά ρημάζει, η κτηνοτροφία δεν έχει λόγο υπάρξεως, να μην προσπαθήσουμε να βρούμε λύσι αφού υπάρχει έτοιμη η συνταγή της επιτυχίας. Να παρατήσουμε όλα και να χτίσουμε παντού. Να κερδίσουμε όλοι. Και να φέρνουμε έπειτα ντομάτες από την Κρήτη, μελιτζάνες από την Ηλεία, μαρούλια από την Καλαμάτα κι επειδή κι αυτοί δεν είναι κορόϊδα, Έλληνες γαρ, όλοι μαζί να φέρνουμε μεταλλαγμένες ντομάτες από την Χιλή, μελιτζάνες από την Αίγυπτο, αρνάκια από τη Βουλγαρία, μοσχάρια από την Αργεντινή και στη συνέχεια ξανά να διαμαρτυρόμαστε – παλιά μου τέχνη κόσκινο – για το ανεξέλεγκτο των εισαγωγών και την διατροφική άρα και υπαρξιακή ομηρία στην οποία θα έχουμε περιέλθει. Γιατί θα πρέπει σαν κοτούλες κι εμείς να τραφούμε, για να μπορούμε να είμαστε σωστές και αποδοτικές μονάδες, να δουλεύουμε για κάποιους πιο έξυπνους από εμάς κι επειδή ως γνωστόν στο μπετόν δεν φυτρώνουν δέντρα, να παρακαλάμε για τον άρτον ημών τον επιούσιον και να καθόμαστε στ’ αυγά μας.

Κάτι για αρχή...

Η περιοχή του Λεωνιδίου, πρωτεύουσας της Τσακωνιάς, είναι από τις ωραιότερες της πατρίδας μας. Άγνωστη - δυστυχώς - σε πολλούς, ακόμη και σε κάποιους που κατάγονται απ' αυτήν, αντιμετωπίζει ολοένα και μεγαλύτερα προβλήματα, εξ αιτίας κυρίως του τρόπου με τον οποίο οι αρμόδιοι χειρίζονται ή και όχι τα προβλήματα αυτά.

Πρώτος στόχος του blog, είναι η ανάδειξη των προβλημάτων αυτών, των λαθών που έγιναν και των τρόπων με τους οποίους αυτά μπορούν τελικά να διορθωθούν ή να αντιμετωπισθούν.

Δεύτερος στόχος, η εισροή ιδεών, ο διάλογος και η ανταλλαγή απόψεων σχετικά με την ανάπτυξη και το μέλλον της περιοχής.