Ομολογώ ότι πολλές φορές δεν ξέρει κανείς τι να πιστέψει απ’ όσα διαβάζει, ιδιαίτερα όταν αυτά φαντάζουν εξωπραγματικά. Ακούγονται για παράδειγμα διάφορα για την «θεωρία του ορνιθοτροφείου», σύμφωνα με την οποία τα δισεκατομμύρια ανθρώπων, ζώντων υπό άθλιες συνθήκες και μη εχόντων δυνατότητα αλλαγής του όλου τρόπου ζωής τους, δεν θεωρούνται παρά ως μονάδες, ως όρνιθες, που αποκλειστικό σκοπό έχουν την παραγωγή πλούτου για κάποιους προνομιούχους κατοίκους αυτού του πλανήτη. Ποιος είναι άραγε εις θέσιν να αποδεχθεί την θεωρία ή να την απορρίψει; Μήπως έτσι λίγο-πολύ δεν νιώθουμε, εμείς οι ταπεινοί και πρόσκαιροι κάτοικοι, οι μη έχοντες την δυνατότητα να επηρεάσουμε τις τύχες της γήινης σφαίρας; Μήπως αυτό δεν διαφαίνεται όταν κοιτάξει κάποιος με διαφορετική γωνία την ανθρώπινη δυστυχία, έτσι όπως την αντικρίζει μέσα από εικόνες πόνου, φυσικών καταστροφών, ελλείψεως ύδατος και τροφής, φαρμάκων ή και ανθρώπινης αναλγησίας;
Φαίνονται ίσως μακρινά τα γραφόμενα πιο πάνω αλλά διαβάζοντας κανείς τον τύπο ή περιδιαβαίνοντας στις σελίδες του διαδικτύου, δεν έχει παρά να σταματήσει σ’ όσα γράφονται αφ’ ενός μεν για την συνεχώς αυξανόμενη τιμή των δημητριακών και των παραγώγων τους, αφ’ ετέρου δε για τις διαρκώς μεγαλύτερες ποσότητες τροφής που απαιτεί ο σύγχρονος άνθρωπος, αφού οι καταναλισκόμενες ποσότητες πολλαπλασιάζονται ενώ συνάμα λειτουργεί και ο νόμος της προσφοράς και ζητήσεως, γεγονός που σήμανε και τις ραγδαίες αυξήσεις στις τιμές. Αν τα αυτοκίνητα χρειάζονται καύσιμα κι οι καταναλωτές καλούνται να πληρώσουν τις όποιες αποφάσεις των παραγωγών, το ίδιο συμβαίνει και με τα ανθρώπινα καύσιμα, τις πάσης φύσεως τροφές. Κι αν τα οχήματα τ’ αφήνει κανείς στην άκρη ακίνητα, δεν μπορεί να κάνει το ίδιο και για τον εαυτό του, άρα ο εκβιασμός που μπορεί να προκύψει από την έλλειψι τροφίμων, μπορεί να είναι πολύ πιο καίριος και αποτελεσματικός.
Το πόσο σημαντικό είναι το θέμα της σιτίσεως, μπορεί να το διακρίνει κανείς κι από τα κατά καιρούς εμφανιζόμενα διατροφικά σκάνδαλα, όπως αυτό των διοξινών, των τρελλών αγελάδων αλλά και το πρόσφατο των ορυκτελαίων, ηλιελαίων, κλπ. και που όλα μαζί καταδεικνύουν την συνεχώς αυξανόμενη ζήτησι τροφών, την οποία έρχονται να ικανοποιήσουν χωρίς κανέναν δισταγμό περί του τρόπου επιτεύξεως, επιχειρηματίες, εταιρίες, κοινωνίες ολόκληρες. Αλλά το θέμα μας, δεν είναι η διατροφή. Απλούστατα, έχει σχέσι με τη διατροφή αφού διαρκώς αυξανόμενες είναι στον τόπο μας οι φωνές ότι ο αγροτικός τομέας πεθαίνει, ότι δεν αξίζει να ασχοληθεί κανείς με την κτηνοτροφία, ότι πρέπει να μεταλλαχθούμε από αγρότες σε ξενοδόχους, εστιάτορες, κλπ. Μάλιστα. Να τα κάνουμε όλα αυτά και στη συνέχεια να διαμαρτυρηθούμε για την ακρίβεια, για τα εισαγόμενα, για την έλλειψι προϊόντων και τόσα άλλα που επικαλούμεθα όποτε μας συμφέρει, εμείς που καταντήσαμε να μην παράγουμε σχεδόν τίποτα εκτός από αυτά που ο καλός Θεός μας έδωσε, μαζί με το προνόμιο να κατοικούμε σε μια χώρα που τη λούζει ο ήλιος ενώ παράλληλα τη δροσίζει η θάλασσα, που είναι γεμάτη βουνά αλλά με έδαφος πολύ εύφορο και δυνάμενο να καλλιεργηθεί κάθε είδους φυτό, λαχανικό, βότανο, άνθος και που έχει την ατυχία να κατοικείται προσφάτως από πεπλανημένους, καιροσκόπους και στερούμενους παιδείας και καλλιτεχνικής, περιβαλλοντικής και οικολογικής ευαισθησίας ανθρώπους.
Ο αγροτικός τομέας πεθαίνει στο μυαλό μας, όπως πεθαίνουν οι ιδέες, όπως χάνονται οι αναμνήσεις. Αντί να προσπαθήσουμε να δούμε πώς μπορούμε να αυξήσουμε το εισόδημά μας, μέσω νέων καλλιεργειών, νέων προϊόντων, νέων μεθόδων καλλιέργειας, ερχόμαστε να ξεριζώσουμε κάθε τι που θεωρείται βέβαιο ότι στο μέλλον θα κληθούμε να αναζητήσουμε και για το οποίο γρήγορα θα μετανιώσουμε. Οπαδοί του εύκολου πλουτισμού - θυμηθείτε το χρηματιστήριο όπου κόποι δεκαετιών χάθηκαν σε λίγους μήνες – επιζητούμε την καταστροφή του μόνου πλούτου για τον οποίο δεν κοπιάσαμε κι ίσως γι’ αυτό και να μην μας πειράζει να τον ρημάξουμε. Του φυσικού και εν γένει του περιβάλλοντος. Να τα διαλύσουμε όλα. Να χτίσουμε παντού, βίλες, ξενοδοχεία, διαμερίσματα, ξενώνες, να έρθουν οι τουρίστες, να φέρουν λεφτά, να τα ‘κονομήσουμε και μετά; Όταν πια χαθεί η ομορφιά για την οποία όλοι αυτοί έρχονται στην περιοχή μας; Ποιος λογαριάζει το μετά; Πότε το λογαριάσαμε το αύριο; Σήμερα. Λεφτά σήμερα. Κι αύριο έχει ο Θεός. Ο Θεός έχει και τα μοίρασε. Μας τα έδωσε. Αν εμείς δεν μπορούμε να διαχειρισθούμε την περιουσία μας, όπου περιουσία η ποικιλία του περιβάλλοντος, η ομορφιά του τοπίου, η θάλασσα, η ευφορία του εδάφους, τότε ο Θεός έχει μεν αλλά θα πρέπει να δώσει και σε άλλους ή μάλλον να ευνοήσει αυτούς που κατανόησαν και φρόντισαν να διαφυλάξουν ή και να βελτιώσουν την κληρονομιά τους.
Ευκαιρία λοιπόν με το νέο χωροταξικό σχέδιο - τι ακριβώς σημαίνει αυτό δεν είμαι και τόσο σίγουρος - να τα διαλύσουμε όλα. Να καταστρέψουμε ότι δεν έχει ήδη καταστραφεί. Να πιέσουμε ώστε να μην υπάρχει καμμία δέσμευσι στην δυνατότητα καταστροφής. Να φτιάξουμε έναν νόμο που να μας απενοχοποιεί, να γίνουμε όλοι συνένοχοι, να, να, να, ... Τι να γράψει κανείς; Τι παραπάνω να γράψει από όσα έχουν ήδη; Ας περιορισθούμε στην παράθεσι αποσπάσματος ενός άρθρου του Κου Νίκου Ξυδάκη στην εφημερίδα Καθημερινή της 4ης Μαΐου 2008 αναφερόμενο στις κατεστραμμένες Κυκλάδες:
«...Τα χρόνια που ακολούθησαν, οι μελέτες πέρασαν από δημοτικά συμβούλια, τοπικές κοινωνίες, διαβουλεύσεις, κοπτοραπτική... Και ξέμειναν ειρωνικά στα συρτάρια των υπουργών Χωροταξίας και Περιβάλλοντος, όλη την επόμενη δεκαετία, τη δεκαετία ακριβώς που αποτσιμεντώθηκε το σύμπαν, χωρίς ζώνες ελέγχου, αλλά με το παλιό γνωστό μοντέλο «εκτός σχεδίου, τεμάχιο άρτιο τεσσάρων στρεμμάτων», όπου οικοδομούνται νομίμως 200 τ.μ. και παρανόμως όσα αντέχεις. Κτηνώδεις βίλες, πισίνες σε περιβάλλον δομικής λειψυδρίας, συγκροτήματα ρουμ, κατάτμηση γης, ιλιγγιώδης κερδοσκοπία. Σε μια κοινωνία όπου κυβερνούν οι εργολάβοι, οι διεφθαρμένοι της Πολεοδομίας, οι ρουματζήδες και οι μαντράδες υλικών, γιατί να γίνει ρύθμιση και χωροθέτηση, γιατί να προστατευθεί η πατρίδα από τις ορδές εποίκων και κερδοσκόπων;
Σε αυτό τον κόμβο συναντώνται η ακηδία, η δειλία και η κουτοπονηριά των πολιτικών, με την απληστία, την προσοδοθηρία και την αφροσύνη των τοπικών κοινωνιών. Στις πλείστες των περιπτώσεων οι τοπικές κοινωνίες πλειοψηφικά, εκφραζόμενες μέσω αιρετών δημοτικών αρχόντων, νομαρχιακών συμβουλίων, βουλευτών και επαγγελματικών ενώσεων, μποϋκοτάρουν οποιαδήποτε απόπειρα ρύθμισης και σχεδιασμού, εφόσον θεωρούν ότι θίγει το ιερό real estate και την αχαλίνωτη οικοδόμηση. Η χωροθέτηση δράσεων και βίου απειλεί τα οικόπεδα· ποιος νοιάζεται για το μέλλον και τη βιώσιμη ανάπτυξη;
Ο λαός υπερασπίζεται λυσσαλέα το κατακτημένο του δικαίωμα στην αταξία και στο τσιμέντο. Αυτό τον λαό, τον οικοδόμο και νοικοκύρη, τον οικοπεδούχο, τον πλαστουργό υπεραξιών real estate, ακούει ο υπουργός Χωροταξίας. Αυτό το μοντέλο ανάπτυξης, το εκτός σχεδίου, το αυθαίρετο, το χύμα και όπως λάχει, θεραπεύει το Εθνικό Σχέδιο, κατ’ ευφημισμόν Χωροταξικό. Όλο δικό μας». Ολόκληρο το άρθρο στην ιστοσελίδα:
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_04/05/2008_268603
Είναι φανερό λοιπόν ότι το πρόβλημα δεν είναι τοπικό. Είναι Ελληνικό! Εμείς όμως, πρωτοπόροι σε όλα, έχοντας μείνει πίσω σε σχέσι με άλλες περιοχές, να τρέξουμε να προλάβουμε. Γι’ αυτό λοιπόν, μιας και ο κάμπος πέθανε, η αγροτιά ρημάζει, η κτηνοτροφία δεν έχει λόγο υπάρξεως, να μην προσπαθήσουμε να βρούμε λύσι αφού υπάρχει έτοιμη η συνταγή της επιτυχίας. Να παρατήσουμε όλα και να χτίσουμε παντού. Να κερδίσουμε όλοι. Και να φέρνουμε έπειτα ντομάτες από την Κρήτη, μελιτζάνες από την Ηλεία, μαρούλια από την Καλαμάτα κι επειδή κι αυτοί δεν είναι κορόϊδα, Έλληνες γαρ, όλοι μαζί να φέρνουμε μεταλλαγμένες ντομάτες από την Χιλή, μελιτζάνες από την Αίγυπτο, αρνάκια από τη Βουλγαρία, μοσχάρια από την Αργεντινή και στη συνέχεια ξανά να διαμαρτυρόμαστε – παλιά μου τέχνη κόσκινο – για το ανεξέλεγκτο των εισαγωγών και την διατροφική άρα και υπαρξιακή ομηρία στην οποία θα έχουμε περιέλθει. Γιατί θα πρέπει σαν κοτούλες κι εμείς να τραφούμε, για να μπορούμε να είμαστε σωστές και αποδοτικές μονάδες, να δουλεύουμε για κάποιους πιο έξυπνους από εμάς κι επειδή ως γνωστόν στο μπετόν δεν φυτρώνουν δέντρα, να παρακαλάμε για τον άρτον ημών τον επιούσιον και να καθόμαστε στ’ αυγά μας.
Η Ομάδα διάσωσης Άγιελήδι την Κυριακή 11-09-2016 στον Κοσμά.
-
Η Ομάδα Διάσωσης Άγιελήδι την Κυριακή 11-09-2016 και ώρα 10.00 θα είναι
στον Κοσμά Κυνουρίας για να καθαρίσει ένα από τα Αρχαία μονοπάτια του Κοσμά!
Καλεί...
Πριν από 7 χρόνια
9 σχόλια:
Γιατί δεν έρχεστε να μείνετε μόνιμα στο Λεωνίδιο, να ασχοληθείτε με την γεωργία και την κτηνοτροφία για να δούμε και εμείς πως γίνονται αυτά που αναφέρετε;
Αυτό καταλάβατε από το άρθρο; Μην έχετε κτηματομεσιτικές παρωπίδες. Έχετε σπουδάσει έξω και ξέρετε. Γιατί λοιπόν συμπεριφέρεστε ως προς ιθαγενείς αντί να φέρνετε καινοτόμες ιδέες;
Επειδή όχι μόνο έχω κάνει μεταπτυχιακό στην Αγγλία αλλά για να γνωρίζετε, είχα πολυετή καριέρα σε μεγάλη πολυεθνική (έχω Βρετανική υπηκοότητα μαζί με την Ελληνική), βλέπω ότι η πόλη που ζω και μεγαλώνω το παιδί μου, πεθαίνει!! Όπως επίσης βλέπω ότι περίπου αυτά που γράφετε σε αυτή την δημοσίευση είναι τα ίδια με αυτά που ακούμε συνεχώς από την αιώνια δημοτική αρχή.
Για εμένα όλα ήταν καλά όσο ήμουν άτεκνος, όταν όμως έκανα παιδί (και περιμένω ακόμα ένα) άρχισα να παρατηρώ τους νεώτερους μου και να κατανοώ γιατί πολλοί κάνουν τα πάντα για να φύγουν. Δεν έχουν τι να κάνουν, δεν έχουν εργασία, δεν είναι ικανοί να δουν τις δουλειές που υπάρχουν ή τις πολλές ελλείψεις που έχει ο τόπος για να τις εκμεταλλευτούν επαγγελματικά, δεν υπάρχει διασκέδαση, ποικιλία, ελευθερία, σιγουριά. Κανείς δεν τους δίδαξε να σκέπτονται θετικά, να έχουν στόχους, να απολαμβάνουν ότι υπάρχει γύρω τους. Απλά βιώνουν τον φόβο, την καταπίεση του συστήματος, την ανασφάλεια, την μιζέρια, το κουτσομπολιό και το χειρότερο από όλα την παντελή έλλειψη ονείρων. Άνθρωπος δίχως όνειρα … είναι νεκρός, δεν υπάρχει, δεν αξίζει.
Εμένα προσωπικά με κατασκευασμένα 3100τ.μ. στο Αρχοντικό του Κωστάκου και άλλα τόσα υπό ανέγερση στα Μέλανα, με συμφέρουν πάρα πολύ τα λεγόμενα σας. Διότι όπως ο καθ’ένας αντιλαμβάνεται, αν απαγορευόταν (ή περιοριζόταν σημαντικά) η δόμηση σχεδόν παντού, η αξία των κατοικιών προς πώληση θα εκτοξευόταν σε πολύ υψηλά επίπεδα με ευνοϊκότατα αποτελέσματα για την τσέπη μου. Όμως δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να περιμένω από τους άλλους να κάνουν πράγματα που δεν θέλουν. Δεν τραβάει, οι αγρότες δεν θέλουν, οι κτηνοτρόφοι δεν θέλουν, οι μόνιμοι κάτοικοι δεν θέλουμε να πισωγυρίζουμε. Αρκετές δεκαετίες είναι καλά καλά αγκυροβολημένο το Λενιδάκι. Καιρός να πάει μπροστά. Πρέπει να καταλάβουμε ότι το δικαιούμαστε.
Έχει περάσει δόξες αυτός ο τόπος και έχει βγάλει και μεγάλα ονόματα, όμως οι τελευταίοι ιθαγενείς Λενιδιώτες που κατάφεραν να γίνουν γνωστοί στην πολιτική, στις επιχειρήσεις και στις τέχνες, είναι πια 60άριδες και βάλε. Η επόμενη γενιά αυτών και η σημερινή, φυτοζωεί ή πεθαίνει.
Σε αυτή την χώρα ανάπτυξη μπορεί να υπάρξει πρώτα από όλα με την «βιομηχανία» μας, που είναι ο τουρισμός. Εάν πίστευα ότι η αγροκτηνοτροφική δραστηριότητα σε έναν τόπο μια σταλιά (ας μην κοροϊδευόμαστε, ο κάμπος είναι πολύ μικρός), γεμάτο εδαφικές ανωμαλίες (περιοχές εκτός κάμπου), δύσκολες προσβάσεις και μεγάλες αποστάσεις από παντού, ήταν η λύση στην τοπική οικονομία, τότε θα ήμουν μαζί σας ή και με τον δήμαρχο με όλη μου την ψυχή. Όμως όλοι έχουν δικαίωμα στην ανάπτυξη, στην αφθονία, στην ελπίδα και στο όνειρο και δεν θα είμαι αυτός που θα θελήσει να την στερήσει σε κανέναν. Απεναντίας προσπαθώ να προσφέρω όσο περισσότερο μπορώ, γιατί ζω εδώ και αγαπάω πραγματικά το τόπο και τους ανθρώπους του. Αυτοί μου πρόσφεραν την ποιότητα ζωής που βιώνω και θα χαιρόμουν πάρα πολύ να έβλεπα μόνο χαρούμενα ικανοποιημένα πρόσωπα στην αγορά.
Υπάρχει αφθονία για όλους στο Λεωνίδιο!! Εγώ την βλέπω παντού, σε κάθε σπιθαμή της Νότιας Κυνουρίας. Ονειρεύομαι; Σας βεβαιώνω πως ΟΧΙ!
Που είναι το σχόλιο μου που ανάρτησα στις 20 ΝΟΕ; Δεν σας άρεσε που σας εξήγησα γιατί θέλουμε να ελέγχουμε εμείς την ζωή μας και το σβήσατε; Εάν θέλετε να κάνετε μονόλογο, αφαιρέστε την δυνατότητα να κάνουμε σχόλια στα άρθρα σας.
Προσπαθείτε να δημιουργήσετε εντυπώσεις; Κανένα σχόλιό σας δεν αφαίρεσα κύριε. Δεν είναι του χαρακτήρα μου. Γι' αυτό άλλωστε μιλάμε επώνυμα. Σας παρακαλώ... Μπορείτε βεβαίως να το ξαναγράψετε και να διαπιστώσετε του λόγου το αληθές. Διάλογο κάνουμε, όχι πόλεμο.
Eίχα βάλει μια απάντηση στο σχόλιο σας και ήταν δημοσιευμένη από την Παρασκευή 20 ΝΟΕ, έως την Δευτέρα 23 ΝΟΕ το απόγευμα και έκτοτε εξαφανίσθηκε. Ελπίζω να μην έγινε επίτηδες, γιατί το θεώρησα πάρα πολύ άσχημο και εγώ και όσοι διαβάζουν το blog σας.
Ακολουθεί επανάληψη του σχολίου μου:
Απλά για ενημέρωση σας λέω ότι δεν έχω μόνο σπουδάσει το μεταπτυχιακό μου στο εξωτερικό αλλά έχω κάνει πολυετή καριέρα σε μεγάλη πολυεθνική τη UNISYS, έχω ζήσει πολλά χρόνια στην Αγγλία και έχω και Βρετανική υπηκοότητα μαζί με την Ελληνική.
Πολύ φοβάμαι ότι το άρθρο σας «Όρνιθες (ή τι μέλλον θέλουμε για τον τόπο μας;)» εκφράζει απόλυτα την ιδεολογία που έχει για τον τόπο μας ο αιώνιος δήμαρχος. Το έχετε ξαναδημοσιεύσει στο παλιό forum του Δήμου και πάλι σας είχα απαντήσει, για τα τεράστια οφέλη της χώρας από την εισαγωγή ξένου χρήματος από την τουριστική και κατασκευαστική δραστηριότητα. Προς μεγάλη μου έκπληξη το βλέπω αναδημοσιευμένο οπότε αυτή την φορά θα το ‘πιάσω’ αλλιώς το ζήτημα.
Ζω στο Λεωνίδιο από το 1998 και όλα ήταν υπέροχα μέχρι την στιγμή που απόκτησα παιδί (περιμένω ακόμα ένα). Άρχισα να παρατηρώ τους νέους και να διαπιστώνω ότι σχεδόν όλοι θέλουν να φύγουν και μάλιστα πολλοί το καταφέρνουν. Διαπίστωσα ότι οι Λεωνιδιώτες μεγαλώνουν μέσα στην απογοήτευση, φοβούμενοι για το μέλλον τους, μέσα στο κουτσομπολιό, την ανασφάλεια, στον φόβο της αποτυχία, χωρίς να είναι ικανοί να βρουν εργασία, να δουν τις επαγγελματικές δυνατότητες του τόπου μας και το χειρότερο από όλα μεγαλώνουν χωρίς όνειρα!! Ο άνθρωπος χωρίς όνειρα είναι νεκρός. Ο άνθρωπος χωρίς όνειρα είναι επικίνδυνος να περάσει ολόκληρη την ζωή του στη μιζέρια και τη δυστυχία προσφέροντας τα ελάχιστα.
συνεχίζεται...
Ερχόμαστε σε αυτή την ζωή για να εκπληρώσουμε τα όνειρα μας και εκπληρώνοντας τα σίγουρα θα βοηθηθεί ο κόσμος γύρω μας. Χωρίς αυτά είμαστε ένα τίποτα. Όταν συστηματικά εκπαιδευόμαστε να είμαστε μικρούληδες και ‘ταπεινοί’, να καταπιέζουμε το θέλω μας, να ασχολούμαστε με τους γύρω μας και όχι με την δουλεία μας, να μαθαίνουμε να είμαστε συγκρατημένοι σε όλα, τότε τι προκοπή να κάνει το Λενιδάκι και η χώρα μας. Όταν από την οικογένεια ακούμε ΜΗ, από το σχολείο ότι δεν είμαστε αρκετά καλοί, σε κάθε σχολική εορτή και εθνική επέτειο από το προνήπιο έως την 3η λυκείου ακούμε από τα μεγάφωνα πόσο κακοί είναι οι νέοι που είναι δημιούργημα μας και το μέλλον μας, όταν όποιος τολμήσει να σηκώσει κεφάλι προσπαθούν παραδειγματικά να του το κόψουν και υπόλοιποι κοιτούν (φοβισμένοι) με ενδιαφέρον, όταν παράδειγμα ‘επιτυχίας’ είναι ο γλείφτης και ο μικρομισθωτός, όταν από παντού βομβαρδιζόμαστε με ‘ιδέες’ ότι το μέλλον μας είναι να βρισκόμαστε σκυμμένοι κοντά στην γη ή κοντά στα αιγοπρόβατα, από ανθρώπους που δεν έχουν καμία πρόθεση να τις εφαρμόσουν στον εαυτό τους και τις οικογένειες τους, τότε νομίζουμε ότι η λύση είναι μόνο η φυγή.
Για αυτό και φεύγουν τα κορίτσια για να γίνουν έστω πωλήτριες στην Αθήνα και τα αγόρια κούριερ ή ντελιβεράδες. Όχι κύριε, θυμώνω πάρα πολύ που εκ τους ασφαλούς θέλετε οι άλλοι να κάνουν κάτι που δεν θέλουν. Δεν θέλουν οι αγρότες, δεν θέλουν οι κτηνοτρόφοι, δεν θέλουμε οι μόνιμοι κάτοικοι, τι πρέπει να γίνει για να το κατανοήσετε και εσείς και ο δήμαρχος; Ένας κάμπος μια σταλιά, θα ταΐσει την Ελλάδα; Χωρίς προσβάσεις, με κατακερματισμένη γη και χωρίς ανθρώπους να την δουλέψουν; Και τι πειράζει δηλαδή να κάνουν σε μία παραθαλάσσια ζώνη, μερικά ακόμα δωμάτια και μερικές ακόμα εξοχικές κατοικίες; Η δόμηση είναι περιορισμένη ούτος ή άλλως. Έχετε βαλθεί να καταστρέψετε την περιουσία του κοσμάκη καταργώντας ή μειώνοντας την δόμηση. Έχουν μοιραστεί περιουσίες, δεν μπορεί έτσι απλά να θέλετε να αλλάξετε τις αξίες τους. Και για να ξεκαθαρίζω κάτι, εμένα με συμφέρει να καταργηθεί η δόμηση παντού!! Έχοντας διαθέσιμα 3000τ.μ. στου Κωστάκου και φτιάχνοντας άλλες 2500τ.μ. στα Μέλανα, μια κατάργηση δόμησης θα επέφερε μεγάλη αύξηση των τιμών κατοικίας και θα πάχαινε πολύ η τσέπη μου. Όμως δεν μπορεί να καίγεται το σπίτι του γείτονα μου και εγώ να πίνω σαμπάνια στην βεράντα, λογικό είναι ότι θα τσουρουφλιστώ και εγώ.
Τι φοβάστε, τους επισκέπτες; Σιγά τους πολλούς που έχουμε; Μέχρι και τον 15αύγουστο άνετα κινούμαστε παντού, από παραλία μέχρι εστιατόριο. Μήπως όμως εμείς οι ιθαγενείς σηκώσουμε κεφάλι; Μήπως το ψάρι θελήσει να γίνει αετός; Μήπως μετά αρχίσουν να υπάρχουν δουλειές με απαιτήσεις; Μήπως ανέβει το βιοτικό μας επίπεδο; Μήπως δεν θέλουμε να έχουμε για μόνιμους κάτοικους άλλους 5 δικηγόρους, μερικούς ιατρούς ή άλλους 5-10 μηχανικούς και κτηματομεσίτες; Μερικά ακόμα καλύτερα εστιατόρια με μεγαλύτερη ποικιλία, ένα ωδείο, ένα κέντρο ξένων γλωσσών, μερικά καταστήματα με καλά ρούχα; Δεν αναφέρω δασκάλα μπαλέτου, διότι την έφερα εγώ και η σύζυγος μου εδώ, και φυσικά όπως ήταν λογικό έτυχε μεγάλης αποδοχής και το ίδιο θα γίνει με πολλά άλλα αντικείμενα που απουσιάζουν. Όμως θα πρέπει να έχουμε την οικονομική άνεση να τα κάνουμε μόνοι μας και όχι να περιμένουμε τα πάντα από το κράτος ή τον δήμο σαν να ζούμε υπό κάποιο κομουνιστικό καθεστώς που πρέπει να μας τα παρέχει όλα η πολιτεία. Σε μία υγιή και εύπορη κοινωνία δεν είναι απαραίτητο να εξαρτάσαι από άλλους και να ζητάς μονίμως ‘χατίρια’.
Δεν είναι κακό το να εκμεταλλευτούμε την μοναδική βιομηχανία της Ελλάδας που είναι ο τουρισμός. Αυτό έχουμε να προσφέρουμε σαν κυρίως πιάτο στο Λεωνίδιο. Κατά την γνώμη μου όλα τα άλλα είναι δευτερεύοντα. Ο τόπος μας είναι γεμάτος ευκαιρίες κυρίως στον τουριστικό τομέα, δεν βρίσκονται μόνο στον κάμπο οι δυνατότητες ανάπτυξης. Νομίζω ότι είναι ευκαιρία είναι και για εσάς που ζητάτε την ψήφο μας για να προσφέρετε. Αν θέλετε δείτε τη.
Μήπως ονειροπολώ;
Δημοσίευση σχολίου