Ἡ πιὸ κάτω ἐπιστολὴ ἐστάλη στὴν ἐφημερίδα «Καθημερινή» ἡ ὁποία δημοσίευσε μέρος της στὸ φύλλο τῆς 12ης Ὀκτωβρίου 2011. Εἶναι λογικὸ στὸ ἄρθρο νὰ γίνεται οἰκονομία λέξεων ἀλλὰ στὰ ὅσα ἀναφέρονται σ’αὐτὸ θὰ ἤθελα νὰ προσθέσω κι αὐτὰ ποὺ ἀναφέρονται στὸ τέλος τοῦ δημοσιευθέντος κειμένου:
Λίγα λόγια για τις Ένοπλες Δυνάμεις
Κύριε Διευθυντά,
Τα γεγονότα της 30ης Σεπτεμβρίου και η εισβολή αποστράτων στελεχών των ΕΔ, δημιούργησαν αίσθηση ως ενέργεια πρωτοφανής για τα ελληνικά δεδομένα, όχι τόσο για την εμφάνιση διαμαρτυρομένων όσο για την είσοδο-εισβολή στους χώρους του Υπουργείου Εθνικής Αμύνης. Καυτηρίασαν πολλοί – και δικαίως – αυτή την ενέργεια. Πολλοί μίλησαν με λόγια ειρωνικά και άλλοι θυμήθηκαν ότι το ρόλο των Ενόπλων Δυνάμεων που φυσικά δεν είναι άλλος από την υπεράσπιση του πατρίου εδάφους και των συμφερόντων του Έθνους για να μην ξεχνάμε κι αυτό. Επιτρέψτε μου όμως, να αναφερθώ με λίγα λόγια στα του προλόγου αυτού.
Οι Ένοπλες Δυνάμεις, μέσα στον 20ο αιώνα, διεδραμάτισαν σοβαρό ρόλο στις εξελίξεις του Έθνους. Άλλοτε με παρεμβάσεις θεοποιήθηκαν κι άλλοτε για τον ίδιο λόγο δέχθηκαν τις κατάρες πολλών. Ανάλογα με την πολιτική του τοποθέτηση, ο καθένας τις κατατάσσει σε υπερασπιστές του Έθνους ή σε φασιστοειδή και σφετεριστές της εξουσίας. Ποιος φταίει για την εικόνα που παρουσιάζουν και για την κριτική που δέχονται τα τελευταία κυρίως χρόνια; Η απάντηση, όχι χωρίς σκέψη, είναι: Όλοι!
Οι πολιτικοί, όταν ένιωσαν ότι μπορεί να απειληθούν, αποφάσισαν σύσσωμοι, να τις διαλύσουν μεταφέροντας τα κομματικά συστήματα μέσα στο στράτευμα και δι’ αυτών την απαξίωση. Μεταθέσεις, προαγωγές, τοποθετήσεις σε γραφεία επιρροής, γίνονταν και γίνονται κατά τεκμήριο με κομματικά κριτήρια. Το γεγονός ότι για την τοποθέτηση σε μία θέση δεν απαιτούνται συγκεκριμένα, αυστηρά προσόντα, αποτελεί τρανό παράδειγμα και έχει οδηγήσει τις ΕΔ σε απαράδεκτο επίπεδο. Εκτός εάν πιστεύει κανείς σε όσα λέγονται στις εθνικές εορτές και στις συνεντεύξεις των υπουργών.
Οι πολίτες, που ζώντας σ’ ένα κράτος αναρχίας, αναξιοπιστίας, κομματισμού, ωχαδερφισμού και νεποτισμού, δωροδοκίας και αθλιότητας, έβλεπαν σχεδόν όλοι, όσοι δεν μπορούσαν να την αποφύγουν ή να την εξαγοράσουν, την υποχρέωση της θητείας ως μια απίστευτη αγγαρεία και τις όποιες διαταγές ως πειθαναγκασμό. Μήπως άλλωστε ο χρόνος της θητείας δεν χρησιμοποιείτο πάντοτε από τους πολιτικούς για τακτοποίηση ανέξοδων ρουσφετιών και η διάρκειά της για συλλογή ψήφων, έτσι που κάποια στιγμή τα στρατόπεδα απογυμνώθηκαν παράλληλα με την τοποθέτηση όλων και περισσότερων κανακάρηδων στις ακριτικές μονάδες της Αττικής και ενίοτε των Κυκλαδονήσων και της Πελοποννήσου; Αλλά και η στάση πολλών εκ των πολιτών έναντι των ανδρών των ΕΔ, ομοιάζει ως να πρόκειται περί ταξικής πάλης, ως να πρόκειται περί εχθρών του λαού, λησμονώντας ότι σχεδόν όλα τα στελέχη των ΕΔ, προέρχονται από οικογένειες οι οποίες μόνο ως προνομιούχες δεν μπορούν να χαρακτηρισθούν. Μ’ αυτά όμως και με τ’ άλλα, έφθασαν οι Τούρκοι στο Σούνιο.
Τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων, που στην πλειονότητά τους φέρουν και την μεγαλύτερη ευθύνη. Εδώ και χρόνια, επέτρεψαν ωμές παρεμβάσεις των πολιτικών σε καθαρώς στρατιωτικά θέματα. Οι ίδιοι οι στρατιωτικοί, δεν κατάφεραν ποτέ να δημιουργήσουν ένα καθαρό και πέραν άλλων επιρροών σύστημα μεταθέσεων και προαγωγών αυτών των ιδίων, που να διασφάλιζε αξιοκρατία και αξιοπρέπεια. Υπέκυπταν σε πιέσεις δημιουργούντες και υφιστάμενοι αδικίες, διαγκωνίσθηκαν για θέσεις και προαγωγές μακράν πάσης εννοίας ευγενούς αμίλλης, χωρίσθηκαν σε κομματικές φατρίες, θαμπώθηκαν από την λάμψη της πρόσκαιρης και μάλιστα δοτής εξουσίας που απολάμβαναν. Δεν έπραξαν τίποτε όταν η ελληνική οικογένεια, ακόμη κι αν είχε ανάγκη, έστελνε τα παιδιά της για όποιο διάστημα απαιτείτο να υπηρετήσει κι όταν οι νέοι, πολλοί από τους οποίους και μορφωμένοι ήσαν και την έννοια της προσφοράς προς την πατρίδα είχαν ριζωμένη μέσα τους, ένιωθαν άχρηστοι, χρησιμοποιούμενοι σε ανόητες, οκνηρές και καθόλου εποικοδομητικές εργασίες και αποστολές έτσι που κάποια στιγμή και οι καλύτεροι και αγνότερων αισθημάτων διακατεχόμενοι από αυτούς, να οικτίρουν την ώρα και τη στιγμή που κατετάγησαν.
Ζώντας σ’ ένα τέτοιο κλίμα, πολλά στελέχη των ΕΔ, στα οποία ο νόμος της Ελληνικής πολιτείας έδινε το δικαίωμα, έφυγαν με αιτήσεις αποστρατείας και όχι ως διωχθέντες από τις ΕΔ. Οι περισσότεροι από αυτά τα στελέχη που έφυγαν νωρίς, αν όχι όλα, δεν έφυγαν για να κάθονται αλλά για να εργασθούν σε κάτι που η υπηρεσία τους πιθανόν ποτέ δεν θα τους αξιοποιούσε. Οι πιο πολλοί με προσόντα και πτυχία, έχοντας υπηρετήσει σε διεθνείς θέσεις και με πείρα στη διοίκηση, ξεκίνησαν μια δεύτερη καριέρα. Έγιναν έτσι διπλοθεσίτες; Απαλλάχθηκαν της φορολογίας; Κατέλαβαν θέσεις νέων; Η απάντηση σε όλα αυτά είναι όχι. Δεν είναι άδικο για τους υπόλοιπους που συνταξιοδοτήθηκαν τόσο νέοι; Ίσως αλλά δεν φταίνε αυτοί. Ας άλλαζε ο νόμος. Ίσως, αν ξεχάσουμε τις συνεχείς μεταθέσεις, τις χωρίς πληρωμή υπηρεσίες, τις αποστολές σε ξηρά, θάλασσα και αέρα. Ξεκίνησαν δεύτερη καριέρα για να καλυτερεύσουν τη ζωή τους. Δεν αποτελεί δικαίωμα αυτό του κάθε ανθρώπου; Πήραν θέσεις σε ιδιωτικές εταιρίες λόγω πείρας και προσόντων. Πληρώνουν έτσι πολύ μεγαλύτερους φόρους. Προσφέρουν.
Αλλά κι αυτοί που έφυγαν κανονικά, λόγω αποστρατείας, όπως και όλοι οι συνταξιούχοι, τιμωρούνται σήμερα ώστε πέραν των μειώσεων στις συντάξεις, παρά την σε πλήρη ακμή ηλικία τους και απόκτηση χρόνων πείρας, να μην μπορούν να εργασθούν αφού επικρέμαται η αναστολή της όποιας συντάξεως τους έχει απομείνει. Είναι αυτό δημοκρατία; Είναι αυτό κράτος δικαίου και ελευθερίας;
Ξέρω ότι κάποιοι, έχοντας έτοιμη την ατάκα, θα σπεύσουν από όλα όσα έγραψα να πουν ότι ήξεραν όταν ξεκινούσαν την συγκεκριμένη καριέρα και για τις μεταθέσεις. Θα τους παραπέμψω στις προηγούμενες παραγράφους και θα ήθελα να τους πω ότι όλο το κλίμα που προηγουμένως περιέγραψα, απογοητεύει τους νέους ανθρώπους των ΕΔ και με τον καιρό τους αηδιάζει και τους παρακινεί να φύγουν μια ώρα αρχύτερα κι ας είχαν πάει με τις πλέον αγνές προσδοκίες. Για αυτές τις μεταθέσεις και τις ταλαιπωρίες, η πολιτεία τους παρείχε το δικαίωμα της πρόωρης συνταξιοδοτήσεως. Οι νεαροί συνταξιούχοι, ήσαν πιλότοι μαχητικών, καταδρομείς, άνθρωποι που από νωρίς ταλαιπώρησαν το σώμα τους αλλά και επιστήμονες που αντί να αξιοποιηθούν βρίσκονταν από μονάδα σε μονάδα.
Θεωρώ ότι κανένας, ακόμη και ο πλέον φανατικός, δεν αμφισβητεί ότι οι ισχυρές ΕΔ, αποτελούν σοβαρό παράγοντα στην απρόσκοπτη και ειρηνική ζωή του τόπου. Με τους γείτονες που έχουμε, μόνο ένα μοντέλο ΕΔ αντίστοιχο του Ισραήλ, θα μπορούσε να μας καταστήσει ισχυρούς. Με τόσα λεφτά που ξοδεύουμε για τις ΕΔ, είναι αν μη τι άλλο απαράδεκτο, να έχουν φθάσει στην κατάντια και την ανυποληψία που έχουν σήμερα. Κι όπως είπα, υπεύθυνοι γι’ αυτό είμαστε όλοι. Και δυστυχώς τα χειρότερα δεν έχουν έρθει ακόμη.
Σας ευχαριστώ και ζητώ συγγνώμη για την κατάχρηση του χώρου σας
Τὸ δημοσιευμένο κείμενο στὸ σύνδεσμο:
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_12/10/2011_459068
Ἀπὸ τὸ 1974, καταβάλλεται μιὰ συνεχὴς προσπάθεια ὑποβαθμίσεως τοῦ ρόλου τῶν ΕΔ. Τοῦτο παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι κατὰ τὸ ἔτος αὐτὸ συνέβη μιὰ ἀκόμη συρρίκνωσι τοῦ Ἑλληνισμοῦ μὲ τὴν ἀπώλεια μεγάλου μέρους τοῦ Κυπριακοῦ ἐδάφους. Ὅλες οἱ κυβερνήσεις, μείωσαν καθαρὰ γιὰ ψηφοθηρικοὺς λόγους τὴν θητεία, μέχρι ποὺ τὰ στρατόπεδα κατέληξαν σὲ ἔρημους τόπους. Ἀντὶ νὰ ἀσχοληθοῦν μὲ τὴν ἐκπαίδευσι τῶν νέων ποὺ ἔρχονταν γιὰ τὴ θητεία τους, ἀσχολοῦνταν μὲ ἐξυπηρετήσεις ἡμετέρων καὶ μεταθέσεις σὲ μὴ μάχιμες μονάδες λὲς καὶ τὰ μὲν ἦσαν παιδιὰ καὶ τὰ ἄλλα ἀποπαίδια.
Ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια ξοδεύθηκαν δισεκατομμύρια γιὰ ἐξοπλισμοὺς χωρὶς νὰ γίνει σωστὸς σχεδιασμός καὶ πάνω ἀπ’ ὅλα χωρὶς νὰ κοιτᾶμε κατάματα τὴν πραγματικότητα ποὺ δὲν ἦταν ἄλλη ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι εἴμαστε περικυκλωμένοι ἀπὸ «κακοὺς» γείτονες. Ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια, συνέβαινε ἕνας συνεχὴς εὐνουχισμὸς τοῦ λαοῦ, ὁ ὁποῖος ἐπηρεασμένος ἀπὸ ξενόφερτα πρότυπα καὶ ἀπὸ τὶς σειρῆνες τῆς διαφθορᾶς καὶ τῆς ἀριστερᾶς, πιστεύοντας ὅτι τὰ δανεικὰ θὰ ἦταν καὶ ἀγύριστα, δημιούργησε συνθῆκες πεζοδρομίου γιὰ διεκδίκησι ὁποιουδήποτε δίκαιου ἤ καὶ παράλογου αἰτήματος.
Οἱ ἔνστολοι, δὲν μπόρεσαν νὰ ξεφύγουν ἀπὸ αὐτὴ τὴν ὀλισθηρὴ ὁδό. Ὑπετάγησαν σὲ ἕνα διεφθαρμένο, ἄθλιο, πελατειακό καὶ ὑποτελειακὸ σύστημα ὅπως εἶναι αὐτὸ τῶν πολιτικῶν. Μὲ τὴν Νέα Δημοκρατία νὰ ψάχνει συνεχῶς γιὰ «σταγονίδια», κομπλεξικὴ ἀπέναντι στὴν ἀριστερὰ μὴν τυχὸν καὶ κατηγορηθεῖ γιὰ «δεξιὲς» πολιτικές, τὸ ΠΑΣΟΚ νὰ συναγωνίζεται τὸ ΚΚΕ σὲ ἀριστερὴ συνθηματολογία ἐντὸς τοῦ Στρατοῦ καὶ ἀξιωματικοὺς νὰ πηγαίνουν στὶς Μονάδες τους μὲ τὴν «Αὐριανὴ», σύμβολο τῆς Πασοκικῆς ταυτότητας στὴ μασχάλη, καὶ τὸ ΚΚΕ νὰ ἀσχολεῖται μὲ τὸ ἐάν ἐπιτρέπεται ἡ ἀνάγνωσι τῶν ἐφημερίδων στὰ στρατόπεδα καὶ ὄχι μὲ τὶς συνθῆκες διαβιώσεως τῶν στρατευμένων, μὲ τὶς ὑπόλοιπες πολιτικὲς (;) δυνάμεις νὰ συναγωνίζονται τὶς προηγούμενες σὲ διαβρωτικὲς μεθόδους, δὲν προέβαλαν καμμία ἀντίστασι.
Ἔτσι, φτάσαμε ὅλοι μαζὶ, ὁ καθένας μὲ τὸν τρόπο του, τὴ χώρα σ’ αὐτὴ τὴν κατάστασι τῆς ἀνυποληψίας καὶ τῆς καθυβρίσεως ἀπὸ ὅλους. Κι ἄν τὸ ὅλοι ξενίζει ἤ ξυνίζει κάποιους, θὰ πρέπει νὰ τὸ ξαναποῦμε: Ἡ σιωπὴ δὲν εἶναι πάντοτε χρυσός. Μπορεῖ νὰ ἀποφέρει κέρδη ἄν χρησιμοποιεῖται ὅπως σήμερα ἀπὸ τοὺς πολιτικούς καὶ ὅλους ἐκείνους τοὺς «λεβέντες» ποὺ φάγανε μέσα στὸ σύστημα, ὅπου τρώω δὲν σημαίνει κατ’ ἀνάγκην χρῆμα ἀλλὰ καὶ θέσεις και θεσοῦλες καὶ ἀξιώματα, κλπ, καὶ οἱ ὁποῖοι μέσα στὰ ἀμπριά τους τηροῦν αἰδήμονα σιωπὴ ἄν καὶ ἡ λέξι αἰδήμων δὲν εἶναι σωστὴ στὶς παροῦσες συνθῆκες. Πιὸ σωστὰ, σκόπιμη σιωπὴ, γιὰ νὰ μποροῦν αὔριο νὰ ἐπιστρέψουν ὡς σωτῆρες, ἀθλιότεροι τοῦ παρελθόντος.
Εἶναι δυστύχημα ποὺ ἡ χώρα μας, ἄλλοτε ζηλευτὴ καὶ παραδεισένια, προικισμένη μὲ ἕναν ἥλιο ποὺ ζεσταίνει ἀλλὰ δὲν καίει, μὲ μιὰ θάλασσα ποὺ κολυμπᾶς χωρὶς νὰ παγώνεις καὶ χωρὶς νὰ σὲ τρῶνε οἱ καρχαρίες, μὲ μιὰ γῆ ποὺ ὅταν τὴν καλλιεργεῖς παράγει σχεδὸν τὰ πάντα καὶ κρύβει μέσα της τόσα ὅσα καμμία ἄλλη, μὲ μιὰ θέσι στὸ χάρτη ποὺ τῆς διασφάλιζε προνόμια σὰν ἦταν ἰσχυρὴ καὶ δεινὰ σὰν ξέπεφτε, ἔτυχε τοῦτα τὰ χρόνια νὰ κυβερνᾶται ἀπὸ ἀνίκανους, ἀπάτριδες ἤ καιροσκόπους χωρὶς νὰ περιορίζονται τὰ «προσόντα» στὰ ἀναφερόμενα ἤ καὶ σὲ συνδυασμό τους μὰ καὶ πολῖτες ἕτοιμους νὰ ἀνταλλάξουν ἀξιοπρέπεια μὲ καλοπέρασι, ὑποταγὴ στοὺς ξένους μὲ μὴ στέρησι τῶν δανεικῶν ποὺ τοὺς σκλαβώνουν πιὸ πολύ.
Θ’ἀλλάξει ἄρα γε κάτι; Ἴσως. Ἄν ἀλλάξουμε πρῶτα ἑμεῖς. Εἴμαστε ἔτοιμοι νὰ μιλήσουμε εἰλικρινά, νὰ τιμωρήσουμε αὐστηρά, νὰ ἀπαιτήσουμε δίκαια, νὰ προχωρήσουμε ἀργὰ ἴσως μὰ σταθερά, νὰ δουλέψουμε πραγματικά, ἤ περιμένουμε ὅλοι τοὺς ἄλλους; Ἄν εἶναι τὸ δεύτερο, ἄν δηλαδὴ στοὺς ξένους δίνουμε τὴν ἐντύπωσι πὼς μοναχοί μας δὲν μποροῦμε νὰ ὀρθωθοῦμε, νὰ βροῦμε τὸ δρόμο μας, νὰ ἀποδείξουμε τὸ παρελθόν μας, νὰ ἀπαιτήσουμε τοὺς τίτλους μας, τότε δὲν μένει παρὰ νὰ θυμηθοῦμε τοὺς στῖχους τοῦ Σολωμοῦ ἀπὸ τὸν Ἐθνικό καὶ τόσο ἄγνωστό μας Ὕμνο:
Μὴν εἰποῦν στὸν στοχασμό τους
τὰ ξένα ἔθνη ἀληθινά:
«Ἐὰν μισοῦνται ἀνάμεσά τους
δὲν τοὺς πρέπει ἐλευθεριά»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου