Άνθρωποι ξανά

Ζούμε στην πιο δύσκολη περίοδο που έχει περάσει η χώρα μεταπολεμικά. Οι παλιότεροι ημών, που έζησαν την Κατοχή και τις στερήσεις, την πείνα και την εξαθλίωση, είχαν την ευτυχία να βιώσουν μια εποχή ανατάσεως της χώρας και έστω και επίπλαστης όπως απεδείχθη ευημερίας.
Αυτό όμως που ζούμε σήμερα και είναι βέβαιο ότι θα ζήσουμε και αύριο, είναι ακριβώς το αντίστροφο. Μετά από μια περίοδο ανεμελιάς, όπου όλοι οι ξένοι ζήλευαν και συνάμα απορούσαν για τον τρόπο ζωής μας, τον απίστευτα χαλαρό για τα οικονομικά μας δεδομένα, περνάμε σε μια περίοδο που κάλλιστα και χωρίς δόση υπερβολής, θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κανείς ως περίοδο δυστυχίας. Νέοι που βλέπουν τα όνειρά τους να γκρεμίζονται, απελπισμένοι άνθρωποι που χάνουν τη δουλειά τους εκεί στα 45 με 50, όταν κανείς δεν τους προσλαμβάνει ενώ παράλληλα οι θέσεις εργασίας γίνονται δυσεύρετες, εργαζόμενοι που αλλιώς τα υπολόγιζαν και αλλιώς τους έχουν έρθει, οικογένειες που ετσιθελικά χάνουν τη γη κάτω από τα πόδια τους με την αφαίρεση εισοδημάτων και κατάρρευση των οικογενειακών προϋπολογισμών, άνθρωποι που αντικρίζουν την ανεργία…
Από την άλλη, οι ατρόμητοι συνδικαλιστάδες, αυτοί που ξήλωναν πεζοδρόμια στο άκουσμα της παραμικρής περικοπής προνομιακών αποδοχών ή ακόμη και εξορθολογισμού των εσόδων, λουφάζουν σήμερα, βολεμένοι πίσω από τις καρέκλες τους και την κάλυψη της συνδικαλιστικής τους ιδιότητας.
Η ζωή των περισσοτέρων έχει ανατραπεί. Ανάλγητα και ισοπεδωτικά, οι κυβερνώντες, αυτοί που ανέβηκαν επάνω εξαπατώντας τον λαό και τάζοντάς του λαγούς με πετραχίλια, παλιά συνήθεια όλων ανεξαιρέτως των πολιτικών, έρχονται να αναποδογυρίσουν ότι έχει μείνει όρθιο. Η χώρα έχει παραδοθεί στους ξένους. Όπως κι αν το δει κανείς, όπως κι αν το μεταφράσει, η κατάληξη είναι αυτή. Είμαστε υπό ξενική κατοχή, στην οποία μας παρέδωσαν οι κυβερνώντες.
Δεν φτάσαμε ως εδώ έτσι, ούτε από τη μια μέρας την άλλη. Χρόνια τώρα, ανεχθήκαμε και ανεχόμαστε ένα πολιτικό σύστημα, που μας θέλει πελάτες και όχι πολίτες. Δημιουργήσαμε ένα σπάταλο, ανεξέλεγκτο και τερατόμορφο κράτος, ανήμπορο να αντισταθεί και να υπερασπίσει τον εαυτό του, οικονομικά αφερέγγυο και διεφθαρμένο. Δυστυχώς, μικρή αντίσταση προεβλήθη στις αθλιότητες του παρελθόντος. Οι πολιτικοί, τα κόμματα, εξακολουθούν να θεωρούν τους εαυτούς τους πολίτες ανώτερης κατηγορίας, γι’ αυτό και υπάρχει και η ατιμωρησία τους, παγκόσμιο φαινόμενο. Η χώρα κατήντησε περίγελως μα δυστυχώς ούτε ένας δεν έχει πάει φυλακή. Αυτοί οι άχρηστοι, που ούτε περίπτερο δεν μπορούν να διαχειριστούν, χαριεντίζονται στο Κοινοβούλιο και συνεχίζουν αμέριμνοι το έργο τους. Απαιτείται δικαίωση. Απαιτείται δικαιοσύνη. Απαιτείται απόδοση ευθυνών και τιμωρία. Η χώρα δεν έφθασε εδώ μόνη της. Μπορεί κάποιοι κωπηλάτες να τα έκαναν θάλασσα αλλά το τιμόνι το κρατούσε ο καπετάνιος. Κι οι καπετάνιοι δυστυχώς την έριξαν στην ξέρα. ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ λοιπόν!
Μέχρι τότε, μέχρι να ξαναβρούμε το βηματισμό μας, απαιτείται κάτι περισσότερο από μια κοινή προσπάθεια. Απαιτείται ανθρωπιά, σύμπνοια, αγάπη. Υπάρχουν άνθρωποι που υποφέρουν, γέροντες που πεινούν, παιδιά που ζητιανεύουν, άνθρωποι ολομόναχοι που χρειάζονται ένα στήριγμα, ένα πιάτο φαγητό, λίγη ζεστασιά. Αυτές τις μέρες πολλοί συνάνθρωποί μας δοκιμάζονται. Μπορεί να είναι γείτονές μας, άνθρωποι της διπλανής πόρτας που στις ψυχρές πολυκατοικίες φθάσαμε να μην ξέρουμε ούτε το όνομά τους. Ανθρώπινα πλάσματα που έχουν την ανάγκη όσων μπορούν ακόμη να νιώθουν ότι στέκονται όρθιοι.
Ας κοιτάξουμε γύρω μας αυτές τις γιορτές. Ας χαρίσουμε λίγη χαρά στα παιδιά, ένα χαμόγελο, λίγο φαγητό σ’ όσους έχουν ανάγκη. Ας δείξουμε ότι δεν ξεχάσαμε ότι είμαστε άνθρωποι. Έτσι ξεπέρασε η Ελλάδα τη φτώχεια της παλαιότερα. Καιρός είναι να ξαναβρούμε την ξεχασμένη μας ανθρωπιά χωρίς να ξεχνάμε ότι απαιτείται απονομή δικαιοσύνης για όσους έχουν φταίξει.

Καλά Χριστούγεννα και Καλές Γιορτές σε όλους