Τὸ πείραμα

Ἄς ὑποθέσουμε ὅτι παίρνεις ἕνα δάνειο ὑπό κάποιες προϋποθέσεις (ἕνα κτῆμα, ἕνα οἰκόπεδο, κάτι βρὲ ἀδελφέ…). Ἔστω λοιπόν ὅτι μὲ τὸ δάνειο, ἀντὶ νὰ ἀνοίξεις μιὰ δουλειά, νὰ κάνεις μιὰ ἐπένδυσι, ἀγόρασες ἕνα σπίτι καὶ ἕνα καινούργιο αὐτοκίνητο, μερικὰ ὡραῖα ἔπιπλα, ροῦχα καὶ ὅτι ἄλλο εἶχες ἀπωθημένο καὶ ὁπωσδήποτε καλυτέρευσες τὴ ζωή σου.  Ξαφνικά, μιὰ ὡραία πρωΐα, βλέπεις ὅτι τὰ χρήματα σώθηκαν ἐνῷ ἐσὺ δὲν ἔκανες καμμία ἐπένδυσι… Ἔτσι τὶ κάνεις; Κάπου πρέπει νὰ βρεῖς δανεικά. Νὰ λοιπὸν ἕνα καινούργιο δάνειο γιὰ νὰ μπορέσεις νὰ συνεχίσεις τὴν ὄμορφη ζωὴ ποὺ ἄρχισες (μὲ δανεικὰ βεβαίως νὰ διάγεις). Καὶ ἐπειδὴ ἡ καλοπέρασι ἔχει ἔξοδα, θὰ πρέπει ὁλοένα καὶ πιὸ πολὺ νὰ δανείζεσαι. Μέχρι ποὺ κάποια στιγμή, αὐτοὶ ποὺ σοῦ δάνειζαν, βλέπουν ὅτι δὲν παίρνουν τὰ χρήματά τους καὶ τὸ σπουδαιότερο, δὲν ξέρουν ἐάν τὰ χρήματα ποὺ κάνουν τὰ ἐνέχειρα καλύπτουν τὰ δάνειά σου. Ἔτσι τί κάνουν; Πρῶτον σοῦ λένε ὅτι χρήματα δὲν μποροῦν νὰ σοῦ δανείσουν ἄλλο. Κι ἐσύ; Ψάχνεις ἀπεγνωσμένα. Ἔχεις κανονίσει διακοπές, ἔχεις παραγγείλει καινούργιο αὐτοκίνητο. Κάτι πρέπει νὰ γίνει. Παρακαλᾶς. Ἱκετεύεις. Κι αὐτοί; Σοῦ λένε ὅτι θὰ σοῦ δανείσουν μέν, ἀλλὰ σὲ πρώτη φάσι θέλουν ἐκεῖνο τὸ οἰκοπεδάκι κοντὰ στὴ θάλασσα. Ὄχι. Δὲν θὰ στὸ πάρουν! Νὰ πηγαίνουν νὰ ἀρράζουν λίγο γιὰ διακοπές. Θὰ πεῖς ὄχι; Καὶ τὸ καλοκαίρι πέρασε καὶ τὰ χρήματα σώθηκαν καὶ πάλι, ἀφοῦ ἀντὶ νὰ δεῖς τὶ μποροῦσες νὰ κάνεις μ’αὐτά, ἐσὺ τὰ ξόδεψες σὲ ὄμορφες διακοπές. Στὴ γῦρα λοιπόν γιὰ νέο δάνειο. Αὐτὴ τὴ φορά, ἔχουν περισσότερες ἀπαιτήσεις. Ὄμορφο τὸ σπίτι σου, νὰ ἔρχονται κι αὐτοὶ νὰ κοιμοῦνται ὅποτε βρίσκονται στὴ γειτονιά σου. Καὶ τὴν ἑπόμενη φορὰ θέλουν καὶ τὸ κρεββάτι σου (πιὸ μαλακὸ ἀπὸ τὸν καναπέ). Κι ἐσὺ κάθε φορὰ ἐνδίδεις σὲ ὅλο καὶ πιὸ μεγάλες ἀπαιτήσεις. Καὶ μιὰ ὡραία πρωΐα, ζητοῦν… ναί, αὐτὸ ποὺ σκέφθηκες. ΚΑΙ τὴ γυναίκα σου (Ὄχι. Ἐσένα τὴν ἑπόμενη φορά). Ἐδῶ λοιπόν, ἔχεις πιὰ δύο ἐπιλογές. Ἤ δίνεις ὅτι ἔχεις καὶ δὲν ἔχεις στοὺς δανειστές σου καὶ παίρνεις τὴ γυναίκα σου καὶ φεύγεις ἤ δέχεσαι τὶς ἀπαιτήσεις τους καὶ περιμένεις τὸ μοιραῖο…

Κἄπως ἔτσι δὲν εἴμαστε; Διαφέρουμε κατὰ πολὺ ἀπὸ τὸ παράδειγμα; Τὰ καμπανάκια χτυποῦσαν χρόνια τώρα ἀλλὰ ἑμεῖς ἀκούγαμε μόνο τὰ νέα ποὺ ἐντέχνως μᾶς ἔλεγαν. Γιὰ τὰ στιβαρά χέρια τῶν κυβερνώντων, τὶς ἱκανότητές τους, τὰ αἰσιόδοξα πρὸ τῶν ἑκάστοτε ἐκλογῶν μηνύματα ἀκολουθούμενα πάντοτε μετὰ τὶς έκλογὲς ἀπὸ μηνύματα λιτότητος ποὺ στὸ τελευταῖο ἔτος κάθε τετραετίας ἔφερναν καὶ ἕναν πακτωλὸ παροχῶν, κλπ, κλπ.    Γιατὶ λοιπὸν παρεξηγούμαστε ὅταν ἕνας ξένος λέει ψυχρὰ τὴν ἀλήθεια; Ὅτι δηλαδὴ στὴν οὐσία ἔχουμε ἀπωλέσει τὴν ἐθνική μας κυριαρχία. Κι ἔτσι παιδιάστικα ἡ μέν Νέα Δημοκρατία μᾶς λέει ὅτι δὲν τὸ δέχεται καὶ οὔτε κἄν τὸ σχολιάζει (αὐτὸ θεωρεῖται ὑποθέτω σοβαρότητα) τὸ δὲ ΠΑΣΟΚ μᾶς λέει διὰ στόματος ὑπουργοῦ τῶν οἰκονομικῶν ὅτι ὁ εἰπών τὴν ἀλήθεια εἶναι καὶ φιλέλλην (ἐκεῖ χάνουν τὸ νόημά τους καὶ οἱ λέξεις). Τὸ ἑλληνικὸ κράτος δὲν ὑπῆρξε οὐσιαστικῶς ποτὲ ἀνεξάρτητο. Ἀπὸ γεννέσεως, ἦταν ὑποτελές μὲ τὸν ἕνα ἤ τὸν ἄλλο τρόπο. Ἀποκτήσαμε σύνορα γιατὶ κάποιοι ἀποφάσισαν νὰ μᾶς τὸ ἐπιτρέψουν. Δὲν ἔφτασαν οἱ Τοῦρκοι στὴν Ἀθήνα τὸ 1897 γιατὶ κάποιοι τοὺς σταμάτησαν. Στὴ συνέχεια, ὅποιον ἤθελαν ἔφερναν οἱ ξένοι καὶ ὅποιον ἤθελαν ἔδιωχναν. Μέσα στὴ φαγωμάρα μας, κάναμε καὶ θαύματα ἀλλὰ πάντα ἐκεῖ ἐπιστρέφαμε. Στοὺς προστάτες μας…

Δυστυχῶς, δὲν μπορέσαμε ποτὲ νὰ ἐκμεταλλευτοῦμε τὶς καλὲς στιγμές αυτοῦ τοῦ δύσμοιρου τόπου. Μοιραῖα καταλήξαμε ἐδῶ  ποὺ φτάσαμε καὶ ποὺ ἐπίσης δυστυχῶς δὲν εἶναι ὁ πάτος. Ὁ πάτος, θὰ εἶναι πολύ ὀδυνηρός. Τόσο, ποὺ ἄν μᾶς τὸ ἔλεγαν, δὲν θὰ ξέραμε πῶς νὰ ἀντιδράσουμε. Καὶ ἐπειδὴ τὸ γνωρίζουν καὶ τὸ φοβοῦνται, μᾶς τὸ λένε σιγά σιγά. Διότι, δὲν μπορεῖς νὰ ξέρεις, πῶς θὰ ἀντιδράσει κάποιος ποὺ τοῦ λένε ὅτι ἐνῷ μέχρι σήμερα ἔπαιρνε 1.000 ΕΥΡΩ, αὔριο θὰ παίρνει ἑκατό. Τὶ κάνει ἕνας ἀπελπισμένος ἄνθρωπος; Αυτοκτονεῖ; Παίρνει ἕνα ὅπλο καὶ ὅποιον πάρει ὁ Χάρος;  Ἄγνωστον. Καὶ ὡς ἄγνωστον καλύτερα νὰ τὸ ἀποφύγουμε. Γι’αὐτὸ τι κάνουμε; Μὲ ἕνα μνημόνιο ἐλπίδας, τοῦ λέμε κατ’ἀρχὰς νὰ ζήσει μὲ 800 ΕΥΡΩ. Ἔτσι ἀρχίζει να περικόπτει τὰ πρῶτα (θεωρούμενα ὡς) περιττά ἔξοδα. Στὴ συνέχεια, ἀφοῦ τοῦ ποῦμε ὅτι δὲν θὰ τοῦ πάρουμε (τώρα) τὸ σπίτι, τοῦ κάνουμε ἕνα δεύτερο μνημόνιο (τὸ βαφτίζουμε καὶ μεσοπρόθεσμο ἅμα θέλουμε) καὶ τοῦ λέμε ὅτι θὰ πᾶμε στὰ 600 ΕΥΡΩ. Κι ὁ φουκαρᾶς, ἀνακαλύπτει ὅτι μπορεῖ νὰ ζήσει καὶ μὲ αὐτά, κι ἄς μὴν ἀγοράσει κανένα ροῦχο, κι ἄς μὴν βγεῖ ἔξω καθόλου. Κι ὕστερα, τὸ καταλάβατε ἔ; Πᾶμε γιὰ τὸ ἑπόμενο μνημόνιο (μπορεῖ νὰ τὸ ποῦμε καὶ μακροπρόθεσμο, τὶ σημασία ἔχει;) καὶ ἄντε μιὰ προσπάθεια ἀκόμη νὰ ζήσουμε μὲ 400 ΕΥΡΩ. Λίγο ψωμί, τὰ πόδια μας νὰ εἶναι καλὰ νὰ περπατᾶμε (τόσα χρόνια μὲ τὸ παλιάμαξο σκουριάσαμε) καὶ λίγη ἐλπίδα. Κι ἔτσι γραμμὴ γιὰ τὰ 200 ΕΥΡΩ καὶ τέλος γιὰ τὰ 100. Τὸ πείραμα τελείωσε. Βλέπετε ὅτι μποροῦν νὰ ζήσουν καὶ μὲ 100 ΕΥΡΩ; Καὶ χωρίς θέρμανσι, σπίτι, μὲ σκλαβιὰ ἀντί ἐργασίας κι αὐτὴ μὲ παρακάλια, γιατὶ τὰ 100 ΕΥΡΩ εἶναι ἀπαραίτητα γιὰ νὰ κρατηθεῖ κάποιος στὴ ζωή. Τὰ μεγάλα εἰσοδήματα δὲν τὰ θίγουμε. Τὶ θὰ ἀλλάξει ἄν κόψουμε ἀπὸ κάποιον ποὺ παίρνει 10.000 ΕΥΡΩ τά χίλια ἤ καὶ τὰ 2 ἀκόμη καὶ τὰ 3.000 ΕΥΡΩ; Καλὰ θὰ περνάει. Ἐξ ἄλλου, ἐάν τὰ κόψουμε ἀπὸ αὐτούς, ποιός θὰ μᾶς στηρίζει νὰ βρισκόμαστε στὴν καρέκλα;

 

Τὸ πείραμα συνεχίζεται μὲ συνέπεια. Ἐκτὸς ἐάν τὸ σταματήσουμε. Καὶ ἀπὸ αυτούς, ποὺ ἔφεραν τὴ χώρα στὴν κατάστασι αὐτή, δὲν πρέπει κανεὶς νὰ περιμένει τίποτε. Ἄν τὰ ἴδια τὰ πειραματόζωα, τώρα, πρὶν καταλήξουν φυτά δὲν τὸ πράξουν, τότε δὲν θὰ γίνει ποτέ, τίποτα. Ἄν ὑπάρχει λίγη ἀξιοπρέπεια, πρέπει νὰ σταματήσουμε τὸ πείραμα. Ἄν δὲν τὸ ἔχουμε καταλάβει, στὸ ἐργαστήριο βρισκόμαστε ἑμεῖς. Γι’αὐτὸ καὶ τὰ στοιχήματα (cds, spread, κλπ). Κι ὅταν τὸ πείραμα πετύχει, θὰ ἀκολουθήσουν κι ἄλλοι. Σὲ μᾶς δοκιμάζουν τὰ μέσα. Σὲ μᾶς δοκιμάζουν τεχνικές γιὰ πρώτη φορά. Ἀλλοίμονο ἐάν τοὺς ἐπιτρέψουμε νὰ συνεχίσουν. Τὸ πείραμα, πρέπει νὰ σταματήσει! ΤΩΡΑ!