Καὶ τί ἄλλαξε;

Ἐδῶ καὶ μῆνες, ριζικὲς ἀλλαγὲς συμβαίνουν ἀνὰ τὴν ἑλληνικὴ ἐπικράτεια, μὲ ὅλα αὐτὰ τὰ μέτρα ποὺ λαμβάνονται ἐρήμην τῆς κοινωνίας ἀπὸ τοὺς ταγοὺς τοῦ ἔθνους. Ὅλο καὶ περισσότερος κόσμος ὑποφέρει, ἀφοῦ τὰ μέτρα λαμβάνονται ἐλαφρὰ τῇ καρδίᾳ, χωρὶς νὰ λαμβάνονται ὑπ’ ὄψιν κοινωνικά, οἰκονομικά, πραγματικά κριτήρια.  Τὰ μέτρα ποὺ λαμβάνονται εἶναι χωρὶς ἴχνος ὑπερβολῆς,  ἰσοπεδωτικά.

Ἀπὸ ὅλες τὶς πλευρές, ἐκτοξεύονται κατὰ τοῦ μνημονίου ὕβρεις, ὡσὰν νὰ εἶναι τὸ μνημόνιο ἡ αἰτία γιὰ ὅλα τὰ συμβαίνοντα, οἱ δὲ ἐκπρόσωποι τῶν ὀργάνων τὰ ὁποῖα ἔδωσαν στὴ χώρα μας αὐτὰ τὰ 110!!! ναὶ 110 δισεκατομμύρια εὐρώ, ἁπλοῖ ὑπάλληλοι καὶ αὐτοὶ, ἀποτελοῦν τὰ μισητὰ ἑκείνα ἄτομα ἐπὶ τῶν ὁποίων καταλήγουν οἱ κατάρες τῶν ὑφισταμένων τὰ νέα μέτρα. Ἀλλὰ θυμᾶμαι, τὸν πρῶτο καιρὸ τοῦ «μνημονίου», εἴχε ἀρχίσει μιὰ αὐτοκριτικὴ (ἄν καὶ κατέληγε σχεδὸν πάντοτε σὲ κριτική) ἡ ὁποία ἔφθανε χωρὶς μεγάλο κόπο στὸ συμπέρασμα ὅτι δὲν εἴμασταν καθόλου οἱ ἴδιοι ἄμοιροι γιὰ τὰ συμβαίνοντα. Μάλιστα, στὴ συντριπτική τους πλειονότητα, οἱ γνῶμες κατέληγαν στὸ συμπέρασμα ὅτι οἱ πελατειακὲς σχέσεις τοῦ πολιτικοῦ κόσμου (μὲ πελάτες ἑμᾶς -ἄρα καὶ χρηματοδότες –γιὰ νὰ μὴν ξεχνιόμαστε), ἡ φοροδιαφυγή, οἱ αὐθαιρεσίες, τὸ ὅλο σύστημα ὡς ἔχει στηθεῖ, τὸ συνάφι τοῦ συνδικαλισμοῦ ἔτσι ὅπως δρᾶ, οἱ φορεῖς (κυβέρνησι, νομαρχίες/περιφέρειες καὶ τοπικὴ αὐτοδιοίκησι, ὀργανισμοὶ καὶ ἄλλα πολλὰ ποὺ δὲν εἶναι ἀντικείμενο τοῦ παρόντος, εἶναι ἀπὸ τοὺς παράγοντες ποὺ συνέβαλαν ὥστε τὸ κράτος τῆς «μεταπολίτευσης» (μᾶς ἔπρηξαν μὲ τὴ μεταπολίτευσι καὶ τὴ μεταπολίτευσι λὲς καὶ εἴδαμε τίποτα τῆς προκοπῆς μ’αὐτήν) νὰ χρεοκοπήσει.  Συνεπῶς, ἀγόμενοι σὲ αὐτὰ τὰ συμπεράσματα, ἄν μὴ τι ἄλλο, θὰ ἔπρεπε νὰ προχωρήσουμε σὲ κάποιες διορθωτικὲς ἐνέργειες. Ἀντ’ αὐτοῦ, εὔκολα μπορεῖ κανεὶς νὰ συμπεράνει, ὅτι μᾶλλον δὲν ἔχει γίνει τίποτε ἀπολύτως. Τὸ πλοῖο ἐξακολουθεῖ νὰ πηγαίνει ὁλοταχῶς πρὸς τὸν πάτο ἐνῷ ἡμεῖς ἄδωμεν ἤ μᾶλλον μοιρολογοῦμε.

Ἄλλαξε κάτι καὶ δὲν τὸ ἔχουμε αντιληφθεῖ; Μήπως ἄρχισε νὰ ἀποδίδεται δικαιοσύνη καὶ νὰ πληρώνουν οἱ πραγματικὰ ἔχοντες καὶ κατέχοντες βάσῃ τεκμηρίων τὰ ἀναλογοῦντα ποσά; Μήπως παρεπέμφθησαν κάποιοι ἐπίορκοι δημόσιοι ὑπάλληλοι, λειτουργοί, ἐπιχειρηματίες, πολιτικοί σὲ δίκη καὶ δὲν τὸ ἔχουμε ἀντιληφθεῖ;Γιὰ παράδειγμα στὸ θέμα τῆς φοροδιαφυγῆς. Τὶ εἶναι φοροδιαφυγή; Ἡ ἀπόκρυψι εἰσοδημάτων καὶ πόρων μὲ σκοπὸ τὴν ἀποφυγὴ ἐπιβολῆς ἀνάλογων πρὸς αὐτὰ φόρων. Καὶ φοροδιαφυγὴ εἴχαμε παντοῦ. Στοὺς γιατροὺς ποὺ ντρεπόμασταν νὰ ζητήσουμε ἀπόδειξι, στοὺς ἴδιους ποὺ πληρώναμε φακελλάκι. Στὶς ταβέρνες ποὺ φέρνουν τὸν λογαριασμὸ σὲ ἕνα κ..όχαρτο κι ἔτσι νὰ μὴν φαίνεται τὶ εἰσπράττουν. Στοὺς καθηγητάδες ποὺ ἔχοντας ἐξεφτελίσει τὸ ἐκπαιδευτικὸ σύστημα ἔρχονται ἀνενδοίαστα νὰ κάνουν φροντιστήριο στὰ παιδιά μας, εἰσπράττοντας κατάμαυρα ποσά. Σὲ ὑπηρέτες τοῦ  Ὑψίστου ποὺ λαμβάνουν χρήματα γιὰ τὰ πάντα, ἀκόμη καὶ ἀπὸ τὶς γιαγιοῦλες, ἀκόμη καὶ γιὰ νὰ μνημονεύσουν δυὸ ἄτομα. Σὲ «γρηγορόσημα» πάσῃς φύσεως. Καὶ παρακαλῶ νὰ μὴν παρατηρήσει κάποιος ἐάν ὅλοι τὸ ἔκαναν γιατὶ ἡ ἀπάντησι εἶναι μία. Ὄχι ὅλοι. Ἀλλὰ ὅσοι μποροῦσαν καὶ παράλληλα δὲν ντρέπονταν, τὸ ἔκαναν. Εἶναι οἱ ἴδιοι ποὺ τὸ κάνουν καὶ σήμερα. ΣΗΜΕΡΑ, τὴ στιγμὴ ποὺ ὁ κόσμος ὑποφέρει, τὴ στιγμὴ ποὺ γέροι ἄνθρωποι, ἀνήμποροι νὰ ἐργασθοῦν, νὰ τρέξουν, νὰ διεκδικήσουν, πεινοῦν. Τὴ στιγμὴ ποὺ τὸ ποσοστὸ ἀνεργίας ἰδιαίτερα στοὺς νέους ἀνεβαίνει σὲ ποσοστὰ ἐγκληματικὰ καὶ ποὺ φυσικὰ δὲν ἔχουν φθάσει στὸ ἀποκορύφωμά τους. Σήμερα ποὺ ἕνα καινούργιο κῦμα μεταναστεύσεως νέων, σπουδαγμένων, μὲ ὄνειρα καὶ ἐλπίδες ἔχει ἀρχίσει, σήμερα λοιπὸν, οἱ ἐλεεινοὶ ποὺ τὸ ἔκαναν, συνεχίζουν νὰ τὸ κάνουν ὅπως ἀκριβῶς τὸ ἔκαναν. Χωρὶς ντροπή! Τὴν ἴδια στιγμὴ ποὺ ἡ ἀνίκανη νὰ συμμαζέψει τὰ πράγματα κυβέρνησι δὲν καταφέρνει νὰ κάνει τίποτε πρὸς τὴν κατεύθυνσι τῆς φοροδιαφυγῆς, τὴν ἴδια στιγμὴ ποὺ ἀποφασίζονται χαράτσια ἐτσιθελικά καὶ ἔκτακτες εἰσφορές, χωρὶς κανένα ἄλλο κριτήριο, τὴ στιγμὴ ποὺ ἄνεργοι καλοῦνται νὰ πληρώσουν διὰ διαταγμάτων, τὴ στιγμὴ ποὺ συνεχίζεται ἡ κατασπατάλησι τοῦ δημοσίου χρήματος πάντα μὲ τὴν ἀνοχὴ τῆς ἐντολοδόχου κυβερνήσεως, αὐτοὶ συνεχίζουν σὰν νὰ μὴν συμβαίνει τίποτε ἀπολύτως. Καὶ πολλοί ἀπὸ ἑμᾶς, ἐξακολουθοῦμε νὰ τοὺς ἀνεχόμαστε.

Ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια, μάθαμε ὅτι δὲν πρέπει νὰ περιμένουμε τίποτε ἀπὸ τὸ κράτος. Ἁπλούστατα διότι δὲν ὑπάρχει κράτος. Οἱ διάφορες «μεταπολιτευτικὲς» κυβερνήσεις (ἴσως πρέπει τὰ εἰσαγωγικὰ νὰ μπαίνουν στὴ λέξι κυβερνήσεις καὶ ὄχι στὸ μεταπολιτευτικές), δὲν ἔκαναν καὶ δὲν κάνουν τίποτε ἄλλο ἀπὸ τὸ νὰ ἐξασφαλίζουν προσόδους γιὰ τὰ μέλη καὶ τοὺς ὀπαδούς τους. Ἡ διαφθορὰ σύμφωνα μὲ τοὺς διεθνεῖς δεῖκτες εἶναι μακρὰν ἡ μεγαλύτερη στὴν κυρίως Εὐρώπη. Μάθαμε νὰ ζοῦμε χωρὶς τὸ κράτος. Μάθαμε ὅτι καλύτερα νὰ μὴν πατᾶμε στὰ κρατικὰ νοσοκομεῖα γιατὶ τὰ ἰδιωτικὰ εἶναι καλύτερα. Ὅτι τὰ παιδιά μας εἶναι καλύτερα νὰ τὰ στέλνουμε σὲ ἰδιωτικὰ σχολεῖα (ἐκεῖ ποὺ κάποτε πήγαιναν οἱ «μποῦφοι» γιὰ νὰ βγάλουν τὴν τάξι) γιὰ λόγους image ἤ γιατὶ εἶναι κι αὐτὰ καλύτερα. Ὅτι δὲν πρέπει νὰ περιμένουμε τίποτε ἀπὸ τὸ κράτος, ἁπλούστατα διότι δὲν μπορεῖ νὰ μᾶς προσφέρει τίποτε. Τὰ κάναμε μὲ μιὰ λέξι σκ..ά.

Τὸ χτένι ἔχει φτάσει στὸν κόμπο (ἔτσι δὲν εἶναι τὸ σωστὸ ἀντὶ τοῦ λεγόμενου «ἔφτασε ὁ κόμπος στὸ χτένι»). Κι ὅσο τὸ τραβᾶμε, τὸ μόνο ποὺ θὰ καταφέρουμε, εἶναι νὰ ξεριζώσουμε τὶς τρίχες τῶν μαλλιῶν μας. Οἱ δεσμοὶ (κόμποι =δεσμοί) κόβονται ὅπως ἔδειξε καὶ ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος. Κι ἄν κάτι μποροῦμε νὰ κάνουμε σὲ σχέσι μὲ τὸ παρελθόν, τουλάχιστον τὸ πρόσφατο, τὸ ἁμαρτωλό,  εἶναι νὰ κόψουμε τοὺς δεσμοὺς (ποὺ κατάντησαν δεσμά) μὲ αὐτό. ΣΕ ΟΛΑ. Νὰ σταματήσουμε τοὺς φοροδιαφεύγοντες ἐξυπνάκηδες (ἀφοῦ δὲν τοὺς καταγγέλουμε χρόνια τώρα). Νὰ ἀπαιτήσουμε ἀποδείξεις, ὄχι τόσο γιὰ νὰ τὶς δώσουμε στὴν ἐφορία ἀλλὰ γιὰ νὰ τους ἀναγκάσουμε νὰ δηλώσουν τὰ εἰσοδήματά τους. Τουλάχιστον νὰ μὴν σκέπτονται ἀπὸ μέσα τους, πόσο ἔξυπνοι εἶναι αὐτοί καὶ πόσο μα..κες ἑμεῖς.  

ΥΓ. Νὰ προσθέσω ἕνα πραγματικὸ περιστατικὸ ποὺ εἶναι ἐνδεικτικὸ τῆς ἐπιστημονικῆς καταρτίσεως στὴν ὁποία ἔχει σχεδὸν φθάσει ὁ Ἕλληνας στὸ γνωστικὸ ἀντικείμενο τῆς φοροδιαφυγῆς.  Σὲ πρατήριο ὑγρῶν καυσίμων, πρὸ ἑξαμήνου φίλος ἔβαλε βενζίνη. Πλήρωσε πενήντα (50) εὐρώ καὶ ἔλαβε δύο ἀποδείξεις τῶν 25. Μπῆκε στὸ αὐτοκίνητο καὶ ἔφυγε. Κάποια στιγμή, ἀπορημένος γιὰ τὸ ὅτι ἔλαβε δύο ἀποδείξεις, τὶς κοίταξε καὶ τότε τοῦ λύθηκαν ὅλες οἱ ἀπορίες. Αὐτὸς εἶχε λάβει κανονικά ἀπόδειξι (ἀποδείξεις δηλαδή) γιὰ τὰ χρήματα ποὺ ἔδωσε. Ὁ πρατηριοῦχος ὅμως, ἔχοντας δώσει μιὰ ἀπόδειξι γιὰ καύσιμα καὶ μία γιὰ ἀναψυκτικά (περὶ αύτοῦ ἐπρόκειτο) εἶχε καρπωθεῖ ἕνα μέρος τοῦ ΦΠΑ, ἀφοῦ τὰ καύσιμα εἴχαν μεγαλύτερο ΦΠΑ ἀπὸ τὰ ἀναψυκτικὰ, τὰ ὁποῖα πωλοῦσε τὸ πρατήριο καὶ ποὺ εἶχαν φυσικὰ δώσει τὴν ἰδέα στὸν νέο Ὀδυσσέα (ἔτσι δὲν ἀποκαλοῦμε στὴν Ἑλλάδα κάθε ἕναν ποὺ ἀνακαλύπτει πῶς θὰ ἐξαπατήσει κάποιον ἄλλο;  ) στὸ πῶς νὰ ἀποδίδει στὸ κράτος λιγότερο ΦΠΑ.