Κλείνουμε


Το blog αὐτὸ θὰ πάψει νὰ ὑπάρχει μετὰ τὴν 29η Φεβρουαρίου 2012. Ἄλλωστε δὲν ἔχει καὶ λόγο ὑπάρξεως πλέον. Ἀνακοινώνεται σὴμερα, ὥστε ὅποιος ἐπιθυμεῖ νὰ
ἐπικοινωνήσει, σχολιάσει, κλπ, νὰ ἔχει τὸ χρόνο νὰ τὸ κάνει.







Πόσοι είδαν τη σελίδα

Τετάρτη 23 Νοεμβρίου 2011

Ναρκωτικά: Ὁ ἐφιάλτης ποὺ κάνουμε ὅτι δὲν ὑπάρχει

Ἦταν στὰ 1977, ἐκεῖ κἄπου στὸ προαύλιο τοῦ γυμνασίου, ὅταν ἀκούστηκε γιὰ πρώτη φορὰ ἡ λέξι. Ὁ Μπάμπης, ὁ συμμαθητής μας, εἶχε πεῖ τὴν εἴδησι: «Ρὲ σεῖς, τὸ μάθατε; Πιάσανε τὸν Π…. γιὰ ναρκωτικά». Ὁ Π…. ἦταν ἕνας ἄνθρωπος τοῦ λιμανιοῦ μὲ ἕνα μεγάλο τατουάζ ἀπὸ τὸ ὅποῖο εἶχε πάρει καὶ τὸ ὄνομά του». Γνωστός στοὺς περισσότερους. Αὐτὸ ποὺ ἦταν ἄγνωστο ἦταν ἡ ἄλλη λέξι. Τὰ ναρκωτικά. Ναί. Σὲ μιὰ μεσαία ἑλληνικὴ πόλι, οἱ μαθητὲς ἐκείνη τὴν ὡραία ἐποχή, ἀγνούσαμε τὸ τὶ εἶναι τὰ ναρκωτικά. Ὁ ἐφιάλτης δὲν εἶχε ἀκόμη κάνει ἀπειλητικὸς τὴν ἐμφάνισί του. Οἱ γονεῖς δὲν ἀνησυχοῦσαν γιὰ τὰ παιδιά τους ὅταν ἔβγαιναν ἔξω. Τὰ παιδιὰ δὲν ἔψαχναν γιὰ ἰδεατοὺς παραδείσους. Τὸ κάθε καινούργιο δὲν ἦταν μόδα. Οἱ ἀνησυχία γιὰ τὸ αὔριο ἦταν διαφορετική. Ἄλλες ἐποχές… Σήμερα ὅμως; Δικαιοῦνται οἱ σημερινοὶ γονεῖς καὶ φυσικὰ ἡ κοινωνία, νὰ ἀγνοοῦν τὸ πρόβλημα; Δικαιοῦνται νὰ παριστάνουν ὅτι δὲν τοὺς ἀφορᾶ;

Κι ὅμως. Στοὺς δρόμους τῆς Ἀθήνας (ὡς αἴσχυστο παράδειγμα), ἡ καθημερινότητα εἶναι ἐφιαλτική. Σὲ δρόμους κεντρικούς, στὸ φῶς τῆς ἡμέρας, οἱ ναρκομανεῖς κάνουν χρῆσι ἐμπρός στὰ μάτια περαστικῶν, ἀκόμη καὶ παιδιῶν. Ἀνύμπορη ἡ ἑλληνικὴ κοινωνία, ἁπλῶς παρίσταται, σχεδὸν ἀποστασιοποιημένη ἀπὸ τὸ πρόβλημα, ἀφήνωντας χρῆστες καὶ οἰκογένειες στὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ, φτύνωντας στὸν κόρφο της καὶ ψελλίζωντας «μακριά ἀπὸ ἑμᾶς» κι ἔτσι θεωρεῖ ὅτι ἐξορκίζει τὸ πρόβλημα. Μόνο ποὺ τὸ πρόβλημα εἶναι ἐκεῖ, ἐδῶ, μπροστά μας, δίπλα μας. Εἶναι στὴ γειτονιά μας, στὸ σχολεῖο τοῦ παιδιοῦ μας, στὸ σπίτι μας. Τὸ πρόβλημα τῶν ναρκωτικῶν δὲν λύνεται μὲ εὐχές οὔτε μὲ τὸ νὰ κρυβόμαστε πίσω ἀπὸ τὸ δάχτυλό μας.

Πρίν ἀπὸ περίπου εἴκοσι χρόνια, ἄν δὲν μὲ ἀπατᾶ ἡ μνήμη μου, εἶχε ἀκουστεῖ στὸ ραδιόφωνο, ἦταν Νοέμβριος, ὅτι μόλις εἴχαμε ξεπεράσει τὸ φρᾶγμα τῶν ἑκατὸ νεκρῶν ἀπὸ τὰ ναρκωτικά. Ἀλήθεια. Γνωρίζει κανείς, σήμερα πόσοι εἶναι οἱ νεκροὶ ἀπὸ τὰ ναρκωτικά; Ὄχι! Τὸ νὰ πεθάνεις ἀπὸ ναρκωτικά σήμερα, ἔπαψε πιὰ νὰ ἀποτελεῖ εἴδησι. ὅπως καὶ κάθε νεκρὸς ἀπὸ τροχαῖο. Ἡ Ἑλλάδα ξεκληρίζεται κι ἑμεῖς δὲν κάνουμε τίποτα. Κι ὄχι μόνο αὐτό. Ἐπιμένουμε νὰ σφυρίζουμε ἀδιάφορα, τὴν ἴδια στιγμὴ ποὺ τὰ ναρκωτικά, πλημμυρίζουν τὴν ἀγορά, δηλητηριάζωντας πρωτίστως τὴν ἑλληνικὴ νεολαία, θάβωντας καθημερινὰ τὸ μέλλον τῆς πατρίδας μας, σαπίζωντας τὸν κοινωνικό μας ἰστό, αὐτὸν γιὰ τὸν ὁποῖο ἐπαίρονται οἱ περισσότεροι.

Κάθε μέρα, νέοι ἄνθρωποι βρίσκονται νεκροί. Πρὶν πεθάνουν, μὲ τὴν φυσικὴ ἔννοια, ἔχουν πεθάνει οἱ ἴδιοι δεκάδες φορές. Οἱ οἰκογένειές τους, τὰ κοντινά τους πρόσωπα, ἔχουν ζήσει μαζί τους τὴ διαδρομὴ πρὸς τὴν κόλασι, ἔχουν δεῖ ζωντανοὺς νεκρούς τὰ παιδιὰ κυλισμένα στὴν ἀθλιότητα, στὴν πορνεῖα. Νέους ποὺ μπαινοβγαίνουν σὲ φυλακές καὶ ἰδρύματα, καμμιὰ φορὰ σὲ κλινικὲς ἀπεξαρτήσεως μὰ σχεδὸν ὅλους μὲ τὴν ἴδια κατάληξι. Νεκρούς.

Στὴν Ἑλλάδα ποὺ κλείνει τὰ μάτια, στὴν ἑλληνικὴ ἐπαρχία ποὺ καλύπτει τὰ περιττώματα γιὰ νὰ μὴν μυρίζουν γιὰ νὰ τὰ πατήσει κάποιος ἄλλος ἀργότερα, στὴν Ἑλλάδα ποὺ τὰ παιδιά δὲν εἶναι ἴσα, ποὺ δὲν καταλήγουν ὅλοι γιὰ τὸν ἴδιο λόγο στὸ δικαστήριο, ποὺ τὰ μέλη τῶν «καλῶν» οἰκογενειῶν διαφέρουν ἀπὸ αὐτὰ τῶν παρακατιανῶν, ποὺ κανείς δὲν καταγγέλει αὐτὸ ποὺ κουτσομπολεύει πίσω ἀπὸ τὴν πλάτη αὐτοῦ μὲ τὸν ὁποῖο λίγο πρὶν ἔπινε καφέ, σ’αὐτὴν τὴν Ἑλλάδα ποὺ σήμερα περνάει τὶς πιὸ δύσκολες ὧρες της, βυθισμένη στὴν κρίσι, στὴν ἀνεργία, στὴν ἀνυποληψία, ὁ κόσμος πεθαίνει καὶ κανεὶς δὲν μιλάει.

Ὁ γράφων, δὲν εἶναι εἰδικὸς ἐπὶ τῶν ναρκωτικῶν. Ἀλλὰ δὲν μπορεῖ οὔτε ὁ ἴδιος οὔτε καὶ κανένας ἄλλος νὰ παριστάνει ὅτι δὲν συμβαίνει τίποτα. Ἡ χώρα μας εἶναι σταυροδρόμι διακινήσεως ναρκωτικῶν. Ἡ ἐπαρχία μας εἶναι γεμάτη ἀπὸ αὐτά. Οἱ περισσότεροι μαθητές, στὴ θέσι τοῦ τσιγάρου ἔχουν πιὰ τὸ τσιγαριλίκι. Εἶναι μαγκιὰ νὰ καπνίζεις χασίς. Εἶναι μόδα νὰ καταπίνεις χάπια ἔκστασι. Στὰ ὑψηλότερα στρώματα εἶναι στῦλ τὸ νὰ ρουφᾶς κόκα. Τὰ δενδρύλλια φύονται παντοῦ. Περιοχὲς ὑπερηφανεύονται γιὰ τὴν ποιότητα ποὺ παράγουν. Πῶς μποροῦμε νὰ συνεχίζουμε νὰ προσπερνᾶμε τὸν ἄνθρωπο ποὺ πεθαίνει δίπλα μας; Πῶς διάολο γίναμε ἔτσι;
Ὑπάρχουν λύσεις; Σίγουρα. Κάτι πρέπει νὰ κάνουμε, ὁ καθένας ἀπὸ τὴν πλευρά του. Νὰ μιλήσουν εἰδικοὶ στὰ σχολεῖα. Ξανά καὶ ξανά. Τὸ κράτος, μέσῳ τῆς τηλεοράσεως, αὐτῆς ποὺ ἀσχολεῖται μὲ ὅτι ἄθλιο ἔχουμε νὰ ἐπιδείξουμε, ἄς προβάλει τουλάχιστον ταινίες, ἐνημερωτικὲς ἐκπομπές, στατιστικές, ὅτι ὑπάρχει, ξανὰ καὶ ξανά μήπως κάποιοι ξυπνήσουν. Ἄς προβάλει τὸ πρόβλημα. Ἄς δείξει τὴν σημερινὴ κατάστασι στὴν πατρίδα μας. Τὶ κερδίζουμε μὲ τὸ νὰ τὸ κρύβουμε; Νὰ ἀλλάξει ἡ νομοθεσία. Νὰ γίνει σκληρή. Πραγματικὰ σκληρή. Ὅπως καταντᾶ νὰ εἶναι καὶ ἡ ζωὴ τῶν χρηστῶν καὶ τῶν οἰκογενειῶν τους. Οἱ δῆμοι νὰ ὀργανώσουν ἐπαναλαμβανόμενες ἡμερίδες. Νὰ ἀφήσουν τὶς κερδοφόρες γιὰ κάποιους «πολιτιστικὲς» ἐκδηλώσεις καὶ νὰ κοιτάξουν τὸ πραγματικὸ πρόβλημα. Ἡ ἀστυνομία νὰ ἀσχοληθεῖ μὲ τὸ θέμα. Καὶ νὰ ἀφεθεῖ ἐλεύθερη νὰ κάνει τὴ δουλειά της. Μέχρι πότε θὰ θάβουμε τοὺς νέους μας, Μέχρι πότε δὲν θὰ καταγγέλουμε αὐτὸν ποὺ πουλάει, προμηθεύει (βάλετε ὅτι θέλετε ἐδῶ) μόνο καὶ μόνο γιατὶ εἶναι γνωστός, παιδὶ γνωστοῦ /φίλου, κλπ; Μέχρι πότε θὰ ὑποκρινόμαστε ὅτι δὲν μᾶς ἀφορᾶ ὁ θάνατος τόσων νέων ἀνθρώπων; Μέχρι πότε τὸ κάθε κάθαρμα ποὺ στέλνει τὸν κόσμο στὸ χαμό, θὰ ἀντιμετωπίζεται ὡς χρήστης, ἀσθενής, κλπ; Μέχρι πότε οἱ δικηγόροι θὰ ἀναλαμβάνουν ὑποθέσεις ἐμπόρων ναρκωτικῶν καὶ θὰ πληρώνονται μὲ τὰ χρήματα τῶν θυμάτων τους; Μέχρι πότε;

Δεν υπάρχουν σχόλια: