20 – 24 - 28 – Φτάνει πια!

Είκοσι οχτώ, επαναλαμβάνω είκοσι οχτώ, το γράφω και με αριθμούς, 28 ολόκληρα χρόνια, μια περιοχή στην οποία πλειοψηφεί η Νέα Δημοκρατία, έχει για δήμαρχο τον ίδιο άνθρωπο. Χαρούμενοι οι νεοδημοκράτες, έβλεπαν στα χρόνια που κυριαρχούσε το ΠΑΣΟΚ, να αποτελούν αυτοί, το Σούλι, το Χάνι της Γραβιάς, το απροσπέλαστο φρούριο, όπου αγέρωχο έστεκε για να δηλώνει αδούλωτο και ανεξάρτητο.

Και τα χρόνια πέρναγαν. Άλλοι τόποι προόδευαν, άλλαζαν, και το ΄βλεπαν όλοι, κι έβριζαν και σχολίαζαν, μα κάθε φορά, σαν ερχόταν η ώρα της κάλπης, πάντα ξυπνούσε μέσα τους εκείνη η φωνή που τους καλούσε να αντισταθούν στην «πράσινη» λαίλαπα κι έτσι αυτοί ξαναψήφιζαν τον ίδιο άνθρωπο, αυτόν που οι ίδιοι στόλιζαν με ωραιότατα επίθετα.

Κι αυτός, με μόνο όπλο την κομματική ταυτότητα, απτόητος. Τι κι αν έβριζαν τριάμισι χρόνια; Πάλι Δημητράκη ψήφιζαν. Κι ο χρόνος περνούσε. Κι έργα δεν γίνονταν. Ο Δημητράκης τους πουλούσε φούμαρα κι αντίσταση ότι δεν καταδεχόταν να πάρει τα «πράσινα» λεφτά… Υπεράνω ο Δημητράκης, που κι όταν άλλαξαν τα πράγματα, πάλι δεν καταδεχόταν να ζητήσει χάρη από αυτούς που τους είχε «υφισταμένους» στο πολιτικό μαντρί.

Στις εκλογές ο Δημητράκης, είχε τον τρόπο του. Μάζευε μερικά κορόιδα σαν κι εμένα που ήθελαν να προσφέρουν με τις δυνάμεις τους, διάλεγε και τρεις τέσσερις με καλά σόγια, να και η αντίσταση στον κατακτητή και τσουπ! Πάλι δήμαρχος ο Δημητράκης που μεταλασσόταν σιγά-σιγά σε καρεκλοκένταυρο. Για το «Λενιδάκι» μας ντε όπως έλεγε στα κορόιδα.

Να τα μνημόσυνα, να οι κηδείες, γάμοι, βαφτίσια, πώς λέμε όπου γάμος και χαρά η Βασίλω πρώτη, έτσι ακριβώς. Μόνο αντί της Βασίλως που περιδρόμιαζε γερά κι έφτιαχνε συκώτι, είχαμε ακριβώς τα ίδια αλλά στη θέση της Βασίλως σημειώσατε Δημητράκη. Κι όχι μόνο γάμοι και κηδείες, κλπ αλλά και πανηγύρια και λιτανείες και λοιπές εκδηλώσεις. Και να ο οδηγός του υπερήφανος – και αντιδήμαρχος παρακαλώ – να αγωνιά και κάθιδρος αλλά γεμάτος ανακούφιση να περιφέρεται ώστε να προλαβαίνει όλα τα μνημόσυνα της Κυριακής.

Κι ο καιρός περνούσε. Κι ο Δημητράκης, εκεί. Βράχος. Και ξαφνικά μας προέκυψε και ο Καλλικράτης… Κι οι συνενώσεις των δήμων και των χωριών με τις ολέθριες περιφέρειες και τους μεγάλους δήμους. Γιατί ολέθριες; Γιατί κάποιοι δεν υπολόγισαν ότι η μια περιφέρεια, έχει μεγάλο μουσουλμανικό πληθυσμό, που χειραγωγείται και καθοδηγείται από την φίλη γείτονα. Αλλά αυτό θα πληρωθεί στην ώρα του. Κι ο Δημητράκης; ΠΑΡΩΝ! Ναι. ΠΑΡΩΝ και πάλι! Για το ρεκόρ. Για την προσφορά στον τόπο. Έ με τέτοια εμπειρία να μην τον προτιμήσουν; Αλήθεια. Πώς και η Νέα Δημοκρατία δεν τον επέλεξε ποτέ, δεν τον πρότεινε ποτέ, αυτόν, για νομάρχη ή τώρα πια, με 28, ναι με είκοσι οχτώ χρόνια εμπειρία στην τοπική αυτοδιοίκηση, για περιφερειάρχη; Μην πει κανείς ότι του το πρότειναν αλλά από αγάπη για το «Λενιδάκι» μας δεν δέχτηκε...

Τότε μου ήρθε στο μυαλό ένα άρθρο του προέδρου του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών Δημ. Παξινού στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 21 Ιουλ. 2009 με τίτλο «Οι αναντικατάστατοι», αποσπάσματα του οποίου και παραθέτω:

«Αρκετά χρόνια πίσω, όταν ξεκίνησα την ενασχόληση με τα κοινά, σε κάποιες περιπτώσεις, τα πράγματα και κυρίως κάποια πρόσωπα, που στα μάτια μου φάνταζαν μοναδικά και αναντικατάστατα, με προσπερνούσαν μέσα στο απρόσιτο για εμένα μεγαλείο της μοναδικότητάς τους.


Μεγαλώνοντας σε ηλικία, αλλά και εμπειρία, άρχισα να συνειδητοποιώ όλο και περισσότερο ότι όλο και περισσότεροι ήταν μοναδικοί και αξιοθαύμαστοι. Γι’ αυτό άλλωστε και συνδέονταν οι προερχόμενοι από τον πολιτικό, τον κοινωνικό και οικονομικό βίο, σε μία συνεργασία για την προώθηση και επίλυση των προβλημάτων του τόπου, κυρίως.


Έτσι τα γεγονότα της ημέρας, του μήνα, της χρονιάς ήταν αυτές οι συναναστροφές, που κατ’ ανάγκην έπρεπε να λάβουν την κατάλληλη δημοσιότητα, ώστε ο λαός να γνωρίζει επαρκώς ποιοι έχουν το πάνω χέρι κάθε φορά, από τους ευτυχείς θνητούς… Και μοιάζουν άτρωτοι στις ασθένειες, στα γυρίσματα της τύχης και ασφαλώς στο πεπερασμένο της ζωής…


Κι όσο μεγαλώνουμε τόσο πιο πολύ ανακαλύπτουμε τους αναντικατάστατους να αυξάνονται, να εδραιώνονται και να είναι πλέον καθεστώς. Να ελέγχουν μεγάλο μέρος της πολιτικοκοινωνικής ζωής. Να φαίνονται παντοδύναμοι, γιατί έτσι πρέπει να αισθάνονται. Τα χαχανητά δείχνουν την ικανοποίησή τους για το επιτελούμενο έργο, όπως φαίνεται και από τους ουκ ολίγους παρατρεχάμενους, που αντλούν δύναμη και από τη γνωριμία τους με τους αθάνατους. Και πάει λέγοντας, μέχρις ότου έλθει η ώρα της μοιραίας αποκαθήλωσης, φυσικής ή τεχνητής.


Και ξάφνου, χάνονται οι παρατρεχάμενοι, οι φίλοι και οι γνωστοί και ουδείς ασχολείται με τον αναντικατάστατο. Κι όταν είναι εν ζωή είναι η μεγαλύτερη και πιο βασανιστική τιμωρία. Όταν έχει αποβιώσει, γιατί κι αυτό συμβαίνει, έχει τουλάχιστον εξασφαλίσει έναν καλό επικήδειο, αφού «ο νεκρός δεδικαίωται», τουλάχιστον εντός του ναού!».

Το αφιερώνω σε όλους όσους ξεχνούν τα χάλια είκοσι οχτώ χρόνων και ζητούν άφεση αμαρτιών εν ονομάτι του Δημητράκη. Όχι κύριοι. Είστε συνένοχοι κι ως τέτοιοι θα κριθείτε. Δεν έχετε καμία απολύτως δικαιολογία να επικαλείστε Μνημόνια, κομματικές πειθαρχίες, αντίσταση στο ΠΑΣΟΚ και άλλα κουραφέξαλα και ζητάτε να σας ψηφίσουν, εφ’ όσον επικεφαλής του ψηφοδελτίου είναι ο κύριος υπεύθυνος για το χάλι του τόπου. Ο Δημητράκης. Εδώ κρίνεται ο τόπος, εδώ κρίνεστε εσείς όλοι. Θέλετε να συνεχιστεί η ολίσθηση; Θέλετε να ξανασηκώσετε το φλάμπουρο της αντίστασης στην κυβέρνηση του Μνημονίου; Πλάκα κάνετε; Όχι. Τα ακούσαμε, τα λουστήκαμε, δεν θέλουμε άλλο. Και σ’ όλους εκείνους που από τη μια μεριά δεν θέλουν να φτύσουν τον εαυτό τους γιατί τον ξαναψήφισαν αλλά δεν θέλουν να ψηφίσουν και την άλλη πρόταση, υπάρχει η λύση της λευκής ψήφου. Κι ας την έχουν κατατάξει οι υπηρετούντες το πολιτικό σύστημα μαζί με τα άκυρα. Τρέμουν όλοι τους και την αποχή και τη λευκή ψήφο. Ιδιαίτερα την δεύτερη, γιατί δείχνει την αηδία που νιώθει ο πολύς κόσμος για τους πολιτικούς.

Οι τελευταίοι, αυτοί που προσπαθούσαν να υποβαθμίσουν τις υποψηφιότητες για τον Καλλικράτη, σήμερα αποδύονται σ’ έναν αγώνα προσελκύσεως ψηφοφόρων γιατί τάχα αποτελεί αντίσταση κατά του Μνημονίου. Ψεύδονται απλούστατα γιατί ο Καλλικράτης δεν μπορεί να λειτουργήσει παρά μόνο ως κολαούζος της κεντρικής εξουσίας. Γι’ αυτό και τον έφτιαξαν άλλωστε. Κλείστε τα αυτιά στις κομματικές σειρήνες. Με το χέρι στην καρδιά αλλά κυρίως στο μυαλό, ψηφίστε και καταψηφίστε. Δείξ’ τε την πόρτα της εξόδου. Απαλλάξτε τον Δημητράκη από τα καθήκοντά του. Να ξεκουραστεί κι αυτός. Αρκετή η προσφορά πια. Άνθρωπος είναι... Για να σοβαρευτούμε. Ο Δημητράκης, χρόνια τώρα είναι μέρος του συστήματος. Αυτού που έχει φέρει τη χώρα στην σημερινή κατάντια. Κι είναι κρίμα που δεν υπάρχουν οι κασέτες με όσα όμορφα έχουν ανταλλάξει κατά καιρούς οι σημερινοί συνοδοιπόροι. Θα ήταν διασκεδαστικό να τους ξανακούγαμε και συνάμα θα έδειχνε πόσο η σημερινή συμπόρευση είναι ύποπτη. Τουλάχιστον δείξτε ότι εσείς ΔΕΝ τα ξεχάσατε.